Στο νησί των Θεών…

Πώς θα μπορούσαν άραγε να μείνουν ανεπηρέαστοι οι πιο τρανοί ποιητές μας… άνθρωποι που έχουν την ικανότητα και την ευαισθησία να βλέπουν πίσω και μέσα από την εικόνα… και τι εικόνα αλήθεια….

Εκεί επάνω στο μπαλκόνι του ονείρου… των απόκοσμων αντιθέσεων, όπου ακόμη και τα σύννεφα υποκλίνονται και αιφνίδια χάνεις τα λόγια σου. Εκεί όπου απαλά ακουμπάς τη ματιά και την ψυχή σου, και στο κατόπι δειλιάζεις να αρθρώσεις λέξεις περιγραφής αφού αισθάνεσαι ότι καμία λέξη δεν είναι αρκετή για να αποτυπώσει τη μαγεία που απλώνεται εμπρός σου… εκεί όπου γίνεσαι Ένα με το Δημιούργημα αλλά και τον Δημιουργό…

Κάπου εκεί επάνω στην πιο υψηλή βραχοκορυφή, που άνθρωποι τόλμησαν να πολεοδομήσουν και να βιοποριστούν πλάθοντας μαζί μπλε όνειρα από αλμύρα, βραχόσκονη και στάχτη… έτυχε να βρεθώ για λίγες ημέρες στην ηλιογέννητη Σαντορίνη.

Πόσα λόγια ευγνωμοσύνης πια να εκφράσω στην αγαπημένη φίλη που με προσκάλεσε στο ζεστό σπιτικό της εκεί επάνω στο κέντρο της Καλντέρας, στο πιο υψηλό σημείο του νησιού;

«Πόσο μπλε ξοδεύεις Θεέ μου για να μη Σε βλέπουμε» έχει δηλώσει αγαπημένος ποιητής… Όμως εγώ βίωσα ακριβώς το αντίθετο…. «Πόσο μπλε Θεέ μου ξόδεψες για να μπορούμε να Σε βλέπουμε …..»

Δεν μπορώ ακριβώς να υπολογίσω πόσες ώρες πέρασαν κάτω από τον καυτό ήλιο, σκαρφαλωμένη επάνω στην πιο υψηλή ταράτσα ξενοδοχείου στο Ημεροβίγλι, να αγναντεύω, να αφομοιώνω να ρουφώ το πιο επιβλητικό τοπίο που θα μπορούσε κάποιος να επισκεφτεί.

Υπάρχουν άραγε λόγια για να περιγράψεις την τόση Αρμονία, Γαλήνη, Ισορροπία θέσεων αλλά και αντιθέσεων, το Μεγαλείο της Μάνας Γής; Σας διαβεβαιώνω πως όχι…. Είναι το μέρος όπου η φύση σου επιβάλλεται, απότομα, σοκαριστικά αλλά και με τρυφεράδα περισσή.

Έμεινα εκεί… βουβή μες στην απόλυτη σιωπή να βυθίζομαι και μόνο να Είμαι…. μόνο να ζω την κάθε στιγμή με όλες τις αισθήσεις μου. Ούτε τη φίλη μου αντιλήφθηκα όταν πλέον τελειώνοντας την εργασία της ήρθε με τόση απαλότητα να με τραβήξει από εκείνη την ταράτσα. Γνώριζε ότι δε θα ήταν εύκολο… Κι όταν τα βλέμματά μας συναντήθηκαν, δάκρυα ευγνωμοσύνης κύλισαν κι έγινε εκεί, το πιο γλυκό ανακάτεμα… με την αλμύρα της Καλντέρας.

Πόση ευλογία ετούτος ο τόπος, πόσο ευλογημένοι θα έπρεπε να αισθανόμαστε όλοι οι Έλληνες για τα διαμάντια που απλόχερα σκόρπισε ο Δημιουργός στις θάλασσές μας, στα μεγάλα Του κέφια….

Μικροκλίμα δικό της έχει καταφέρει να φτιάξει το μαγικό αυτό νησί. Άνυδρο, με αλμύρα πολλή και σκόνη ελαφρόπετρας. Σύννεφο και υγρασία… στάχτη και πορώδη πετρώματα… που όμως μοιάζουν τόσο μαλακά που θα μπορούσες να τα κόψεις σαν γλύκισμα… Καφετιά, σε όλες τις γήινες αποχρώσεις, ή κόκκινα και πορτοκαλί μαζί, δημιουργούν στο άγγιγμα του Ήλιου τους πιο υπέροχους εξωτικούς χρωματισμούς.

Πόσες αντιθέσεις μαζεμένες σε τόση μικρή λωρίδα γης… Άγριος τόπος σκληρών αλλά και τόσο απαλών γραμμών… Όλες τις ώρες της ημέρας η απαλότητα του τοπίου στο κομμάτι της θάλασσας εμπρός από την Καλντέρα είναι ίδια. Δεν μειώνεται η γοητεία της ούτε την πιο σκληρή ώρα του καταμεσήμερου. Μια πάχνη από αλμύρα και σύννεφο διαγράφει την περιφέρεια των βραχονησίδων του και αυτό δημιουργεί τοπίο στο όνειρο…

Αβάσταχτη η γοητεία του αβυσσαλέου αυτού μπλε και εσύ ο τυχερός παρατηρητής από ψηλά μοιάζεις Θεός. Γίνεσαι Θεός…. Και είτε αρπάζεσαι από ένα σύννεφο και αιωρείσαι επάνω από το νησί αυτό του ονείρου είτε προσγειώνεσαι επάνω σε κάποιο κατάρτι πλοιαρίου από τα αναρίθμητα εκείνα που ολημερίς σχίζουν και διασχίζουν τον ασημένιο ορίζοντα της Καλντέρας αφήνοντας πίσω τους αφρώδεις γραμμές. Και τότε πιάνεις ψιλή κουβεντούλα με τους γλάρους και τα ψαροπούλια που ακολουθούν τα πλοιάρια βουτώντας που και που για μια καλή ψαριά στον υγρό αυτό κάμπο από λευκό και θαλασσί όνειρο. Ένα γνήσια Ελληνικό όνειρο….

Είναι το μέρος που κάποτε γνωρίζεις ότι διαπράχτηκε Κοσμογονία…. Πόση δύναμη, πόσο δέος, πόση ενέργεια συσσωρευμένη οργισμένης μα και καρπερής μάνας Γης. Κόκκινη ενέργεια από φωτιά και λάβα.

Πώς να μείνεις ανεπηρέαστος; Κάποιοι λένε ότι το νησί αυτό σου βγάζει ό,τι έχεις μέσα σου. Σε φέρνει απότομα αντιμέτωπο με τον πιο γυμνό εαυτό σου. Γι αυτό και δεν αρέσει σε όλους… Αγριεύονται. Είναι λες και μεγεθύνει την όποια ανισορροπία η ποιότητα έχεις μέσα σου…

Κι ύστερα ήρθε το ηλιοβασίλεμα …Εκείνο το φωσφοριζέ πορτοκαλί-πορφυρό αλλά και ροζ ηλιοβασίλεμα του Άρχοντα Ήλιου. Πόσα ζευγάρια μάτια καθημερινά παρατηρούν τελετουργικά, ετούτη τη δύση του Ηλιάτορα. Ακροβολισμένα κορμιά σε κάθε πτυχή βράχου ή εδάφους διακινδυνεύουν πολλές φορές, προκειμένου να βγάλουν κάποιο καλό πλάνο. Δεν θέλει και πολλή μαεστρία άλλωστε. Όλοι γίνονται καλλιτέχνες σ’ αυτό το νησί… αφού κάθε προοπτική, κάθε φόντο, κάθε γωνιά, αποτελεί και ένα κινηματογραφικό σκηνικό και μάλιστα βραβευμένου…

Μαγική στιγμή κάθε φορά η δύση στη Σαντορίνη, αποκτάει άλλες διαστάσεις από τη συγκέντρωση του πλήθους, είτε στο πιο βόρειο άκρο του νησιού την όμορφη και εκλεπτυσμένη Οία είτε στο πιο νότιο το ακρωτήρι με τον Φάρο. Πόσο αστείο αλλά και πόσο όμορφο ήχησε στα αυτιά μου το αυθόρμητο χειροκρότημα προς τον Ήλιο μας, μόλις χάθηκε και η τελευταία φωσφορίζουσα κουκίδα του. Τον είδα να χαμογελάει πίσω από τον ορίζοντα καθισμένος επάνω στον πορφυρό του θρόνο, ικανοποιημένος που αγγίζει το ίδιο έντονα κάθε φορά τις ανθρώπινες ψυχές…

Η φίλη μου, μου μίλαγε με περισσή αγάπη για το νησί της, παρ όλο που δεν γεννήθηκε εκεί, που όμως λάτρεψε μέσα στα χρόνια που έζησε εργαζόμενη στον τόπο αυτό. Και δεν τον βαρέθηκε ούτε λεπτό. Καθημερινά ανακούφιζε την ματιά και την ψυχή της αγναντεύοντας αυτό το φυσικό έργο τέχνης. Σμίλεψε τα όνειρά της μέσα στα υπόσκαφα των βράχων ή στις ατέλειωτες ώρες που βάδιζε στα καλντερίμια του, παράλληλα με τις απότομες πλαγιές των βραχοσειρών του. Μέθυσε από το νέκταρ του νησιού κάθε φορά που γευόταν το Βισάντο, ντόπιο κρασί από αποξηραμένα λιαστά σταφύλια. Μα πιο πολύ μεθούσε από την απλότητα και καθαρότητα των γραμμών που την περιγράφει τόσο εικαστικά αυτό το Άπλετο Φως!! Ένα νησί ηλιογέννητο, μεγαλειώδες και δεσποτικό δημιουργεί τις πιο απόκοσμες αντιθέσεις… μέσα σε μια τέλεια αρμονία. Γιγάντιοι βράχοι που οι Θεοί έριξαν σε ώρα οργής, ανεμοδαρμένοι αλλά απτόητοι στα πιο δυνατά ραπίσματα των ανέμων και της αλμύρας.

Είναι το νησί το αγαπημένο των ποιητών και του κάθε λογής ονείρου ευαίσθητων ψυχών. Κατάλευκες εκκλησιές, με χειρουβική ευλάβεια υμνούν τον ατίθασο αυτό τόπο που στέλνει νότες αλμύρας κάθε φορά που άνεμοι σαρώνουν τη θαλασσόβρεχτη ετούτη γωνιά του Αιγαίου.

Στρογγύλη, Καλλίστη, Σαντορίνη… Αρχαίο παρελθόν και παγκόσμιο οικιστικό πρότυπο που όμοιό της στον κόσμο δε θα βρεις. «Πέτρινη κραυγή», «Κόρη κορυφαίου θυμού» «Πέτρινο μισοφέγγαρο στις εσχατιές των Κυκλάδων». Προσπάθειες ποιητών να την υμνήσουν… να αποδώσουν την αρμονία αυτή της σπάνιας ομορφιάς και καθαρότητας γραμμών. «Πέτρινη συμπάγεια, πλημμυρισμένη από χείμαρρους φωτός, ένας γαλήνιος τόπος καθαρότητας και διαύγειας, τυλιγμένος στην αχλή ενός ηφαιστειακού γίγαντα, καταδικασμένου να ορίζει το κράτος της ομορφιάς στην απεραντοσύνη του Αιγαίου για πάντα».

Η εκλεπτυσμένη Οία, τα εμπορικά Φηρά και το υπερυψωμένο Ημεροβίγλι, το απάγκιο γραφικό Αμούδι, η μαγική Καλντέρα, τα υπόσκαφα κατοικητήρια στον γκρεμό της, τα αναρίθμητα καμπαναριά και το «λιβάδι» με τα κρινάκια της άμμου. Η αρχαία Θήρα με τα διώροφα ή τριώροφα σπίτια, με το προχωρημένο για την εποχή αποχετευτικό σύστημα και τις επιβλητικές τοιχογραφίες. Η κόκκινη παραλία, οι μαύρες παραλίες… τα άγια κρασιά και τα νόστιμα ντοματάκια, η περίφημη φάβα και οι πεντανόστιμοι ντοματοκεφτέδες. Οι αμπελώνες, τα μικρά οινοποιεία και τα αποστακτήρια, η Ένωση Συνεταιρισμών Θηραϊκών Προϊόντων και οίνων Santo, τα υπέροχα γλυκίσματα, είναι μόνο λίγες από τις εντυπώσεις που βίωσα επάνω στο πετράδι αυτό του Αιγαίου μας. Με πόση ταχύτητα πέρασαν οι λιγοστές ημέρες… Σαν από κινηματογραφική ταινία εναλλάσσονταν οι εντυπώσεις… και κάθε φορά αναρωτιόμουν αν ήμουν εγώ εκείνη που το βίωνε όλο αυτό ή κάποιος άλλος…. Κι είναι πολλές ακόμη οι γωνιές που δεν αντίκρισα. Κι έδωσα υπόσχεση ζωής πως θα επιστρέψω πάλι…

Έχει γραφτεί ότι η Σαντορίνη είναι το νησί που όσο το γνωρίζεις τόσο περισσότερο το αποζητάς με μια ανεξήγητη δύναμη που μαγνητίζει τις ψυχές όσων η καθαρότητα των αισθημάτων, τους επιτρέπει ακόμα να ακούν τον ήχο της σιωπής στη μαγική συμφωνία της φύσης. Μοιραίες και υποχθόνιες δυνάμεις καθορίζουν τη μοίρα του τόπου αυτού, προσφέροντας ως αντίδωρο το απροκάλυπτο κάλλος του.

Και κάπως έτσι άφησα πίσω μου εκτός από το μελαγχολικό χαμόγελο της αγαπημένης φίλης, τους φωτόλουστους μαυριδερούς βράχους την ώρα που μεσουρανούσε ακόμη ο αγαπημένος Ηλιάτορας. Για άλλη μια φορά αγκιστρωμένη στο κατάστρωμα του ταχύπλοου που με μετέφερε, απαθανάτιζα τα τελευταία πλάνα του νησιού που με αποχαιρετούσε κλείνοντας με νόημα το μάτι κάτω από το φρύδι της Καλντέρας. Ήξερε πολύ καλά ότι μπορεί κάτι να του πήρα…. όμως στον αντίποδα εκείνο με αλυσόδεσε για πάντα στην ψυχή του…

Έσφιξα στην παλάμη μου καυτές, δυο πέτρες που του αφαίρεσα…. Και τώρα πια μπορώ να πω με σιγουριά: Φεύγοντας από το νησί αυτό, ποτέ ξανά δεν είσαι ο ίδιος….