Δεν ξέρω πώς να σε καλωσορίσω,
δεν ξέρω πώς να σου ευχηθώ,
αόρατό μου πλασματάκι,
κοιλιακό λοφάκι αξιολάτρευτο…
Όλες οι λέξεις μού φαίνονται φτωχές
να ντύσουν τα πηγαία μου αισθήματα.
Κι αυτός ο Πήγασος πού πήγε άραγε
και δεν ακούει τα σφυρίγματά μου;
Ακούω επιτέλους του ερχομού σου
το σαλπιγκτήριο κλάμα…
Άδειο από ιδέες το μυαλό μου
μα και το στόμα μου από λέξεις
σαν την κοιλιά της μάνας σου…
Σε υποδέχομαι με τη σιωπή μου
και με το μουσκεμένο βλέμμα μου
σου καρφιτσώνω την άηχη ευχή μου
γαλάζιο μάτι-φυλακτό της Παναγίας
της Μεσοχωριάς του Ατσιποπούλου
(που θα ’χεις και το όνομά της),
διπλασιάζοντας το τάμα μου
στον Άγιο Λευτέρη
που λευτέρωσε τη μάνα σου
μα τάζοντας και στην Αγία ζώνη,
στο Άγιο Πνεύμα, στον Άη Γιάννη
και στο Χριστό Σωτήρα!…
* * *
Συγνώμη, μάνα μου,
χίλιες φορές «συγνώμη»,
που κάποτε αστειευόμουν
μ’ όλα τα τάματα που έκανες
στις εκκλησίες του χωριού μας!
Θα ήσουν τότε στην ηλικία
που είμαι τώρα εγώ….
Με αφορμή την αυριανή (10/5)
Παγκόσμια Ημέρα Μητέρας
