Σφακιά, ώρα μηδέν

Σφακιά, Κυριακή ώρα μηδέν. Εκεί στα Σφακιά, όλη η Κρήτη στο πόδι. «Ο καπετάνιος και το πλήρωμα του Αϊ Νικόλα, σας εύχονται καλό ταξίδι και με τη νίκη»!

 

Σε μια εποχή που διάφορα οικονομικά συστήματα αποφάσισαν να βάλουν στο στόχαστρο τη χώρα μου, εγώ αντιδρώ, εσύ αντιδράς, όλοι εμείς αντιδρούμε. Σήμερα φωνάζουμε με φωνή στεντόρεια «όχι στα χημικά της Συρίας!». Σκέφτομαι πόση αλήθεια δύναμη έχει μέσα του ο άνθρωπος. Κι αν πρόκειται για «κουζουλό», τότε ακόμη πιο μεγάλη είναι η δύναμη που έχει. Δε λυγάει σου λέω, με τίποτα.

 

-Εσύ τι συμπέρασμα βγάζεις βρε Θωμά;

-Εγώ καταλαβαίνω πως βυθίζουνε τον ίδιο το θάνατο στα βάθη των θαλασσών μας για να σκοτώνουνε σιγά-σιγά τη θάλασσά μας και τα ψάρια μας. Οι γενιές που θα ‘ρθουν δεν θα μας το συγχωρέσουν αν το επιτρέψουμε.

-Σωπάστε μωρέ, μην μας ακούσουν οι τουρίστες!

 

Από τα Σφακιά δίνεται σήμερα το μήνυμα αντίστασης απ’ όλη την Κρήτη, η οποία φωνάζει ένα βροντερό όχι στα χημικά της Συρίας, όχι στην υδρόλυσή τους δυτικά του νησιού.

 

Η κινητοποίηση είναι μαζική. Δεν είναι μόνο για την πάρτη μας. Αντιδρούμε σ’ ένα πείραμα, το οποίο θέτει ουσιαστικά σε κίνδυνο ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου.

 

Η θάλασσα λάμπει. Απέναντι η Γαύδος. Η μυστηριώδης Ωγυγία γεμάτη μυστήριο αχνοφέγγει και μας προσκαλεί. Ο νους μου τρέχει στους δέλφινες, που τόσες φορές στο παρελθόν με έχουν χαιρετίσει ναζιάρικα, σαλτάροντας περίτεχνα πάνω απ’ τα παραμυθένια νερά. Αυτοί οι δέλφινες το ξέρουν πια καλά, πως εμείς οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες είμαστε πλέον η μοναδική τους ελπίδα.

 

Ήρθε η ώρα να μπούμε στα μικρά και μεγάλα σκάφη. Υπάρχει έξαψη και ενθουσιασμός. Είμαστε οι τυχεροί που θα αγωνιστούμε και θα γίνουμε ένα με το πρόβλημα. Ίσως και να γράφουμε αυτή τη στιγμή ιστορία. Τα Σφακιανά βουνά από ψηλά μας διπλοχαιρετούν και δίνουνε θάρρος. Πάχνες, Κάστρο, Κακόβολη, Σβουριχτή, Σωρός, Ζαρανοκεφάλα. Αετοί περήφανοι πάνω από την Ίμβρο και το Ασφένδου πηγαινοφέρνουνε τα μαντάτα στον Κρηταγενή Δία. Ο πρωτομάρτυρας Δασκαλογιάννης, οι Δροσουλίτες, η Θυμιανή Παναγιά, οι μύθοι και οι θρύλοι κάνουν το νου μας να ονειροπολεί. Οι άρχοντες Σκορδίληδες, οι Καψοκαλύβηδες, οι Νομικοί, οι Πάτεροι, οι Ψαρομήλιγγοι, οι Μέδικοι, οι Κόντηδες μας γνέφουν με το χέρι.

 

Η μικρή Γιώτα ρωτά και ξαναρωτά, ενώ ο πατέρας προβληματίζεται:

 

-Γιατί θέλουν να ρίξουν τα χημικά στη θάλασσά μας; Γιατί θέλουν να βρωμίσουν τα νερά; Μπορεί να πεθάνουν τα δελφίνια;

Η Γιώτα ρωτά αλλά πώς να καταλάβει; Εδώ δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Πώς να εξηγήσει ο δυστυχής πατέρας ότι οι τύχες της Ευρώπης- και όχι μόνο – έχουν παραδοθεί σε απρόσωπους ψυχρούς και ασυγκίνητους οικονομικούς εγκεφάλους, οι οποίοι ούτε για το περιβάλλον ενδιαφέρονται ούτε για το μέλλον των ερχόμενων γενεών;

 

Ο Θωμάς κουνά το κεφάλι του, εμπνέεται και γράφει:

 

Είν’ Άνοιξη κι ανθίζουνε δεντρά, φυτά, λουλούδια,

και γράφω με την μπένα μου για τη Συρία τραγούδια.

Γράφω και για τα χημικά που θάνατο σκορπούνε

στη γαλανή μας θάλασσα ΟΧΙ, να μην ριχτούνε.