Τα γαλλικά του πρωθυπουργού

Πριν από τέσσερα χρόνια, περίπου τέτοια εποχή, τέλος Σεπτεμβρίου 2015, μια μεγάλη εκδήλωση οργανώθηκε στη Νέα Υόρκη. Το Ίδρυμα Κλίντον και ο πρόεδρος Κλίντον προσωπικά, υποδέχθηκαν τον τότε πρωθυπουργό κ. Τσίπρα δίνοντάς του βήμα να παρουσιάσει τη στρατηγική του για το μέλλον της χώρας και να προσκαλέσει, όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, τους περιβόητους επενδυτές στην Ελλάδα. Να θυμίσουμε ότι είχε προηγηθεί το καλοκαίρι του παρανοϊκού δημοψηφίσματος, είχαν επιβληθεί περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, καθώς και οι εκλογές του Σεπτεμβρίου με την εκ νέου επικράτηση του κ. Τσίπρα. Η πολιτική κυριαρχία του οποίου ήταν αδιαμφισβήτητη και όπως ανάφερε η κα. Αγγελοπούλου, που είχε μεσολαβήσει τότε για να οργανωθεί η συνάντηση, προλογίζοντας τον κ. Τσίπρα, ο πρωθυπουργός έρχεται έχοντας μαζί του την καρδιά και τις ελπίδες του ελληνικού λαού.

Αυτό το τελευταίο όμως ισχύει για κάθε δημοκρατικά εκλεγμένο αρχηγό. Ισχύει και για τον τωρινό πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Παρίσι. Σε κάθε δημοκρατικά οργανωμένη χώρα, ο αρχηγός της κυβέρνησης όπως και ολόκληρη η κυβέρνησή του άλλωστε, αντιπροσωπεύουν τη χώρα, αλλά επίσης αντιπροσωπεύουν και εκφράζουν τις ελπίδες των πολιτών για το μέλλον. Η έννοια της αντιπροσώπευσης δεν αλλάζει, αυτό που φαίνεται να αλλάζει είναι η κατεύθυνση και η ουσία της ελπίδας αυτής καθ’ αυτής.

Δηλαδή, τον Σεπτέμβρη του 2015 ουσιαστικά η ελπίδα ήταν να αλλάξει, δια της ελληνικής στάσης και «επαναστατικής» διάθεσης, η σκληρή γερμανική πολιτική. Να αλλάξουν η Ευρώπη και η πολιτική της ΕΕ. Η ελπίδα των πολιτών της Ελλάδας και των πολιτικών που τους αντιπροσώπευαν τότε, ήταν, να αλλάξουν όλοι εκτός από εμάς! Τόσο ουτοπική και φρούδα, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, όσο και η υπόσχεση της κατάργησης του ΕΝΦΙΑ. Έτσι, τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη την εκδήλωση και αφού καταφέραμε τελικά, παρά τους φόβους του νομπελίστα οικονομολόγου κ. Στίγκλιτς περί του αντιθέτου, να ολοκληρώσουμε το τρίτο, αχρείαστο μνημόνιο της πρώτης φοράς Αριστεράς, και σχεδόν να εξαντλήσει η προηγούμενη κυβέρνηση την τετραετία, σημάδι σταθερότητας που εκτιμούν οι επενδυτές, βρισκόμαστε με έναν νέο πρωθυπουργό, ο οποίος, το σημαντικότερο, φαίνεται να αντιπροσωπεύει νέες ελπίδες!

Το 2015 μας αντιπροσώπευε ένας πρωθυπουργός, που σε εκείνο το τόσο σημαντικό ραντεβού, όπου η παγκόσμια προσοχή ήταν δεδομένη, παρουσιάστηκε με την εφηβική αναίδεια του προέδρου ενός δεκαπενταμελούς. Προφανώς υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις και δυνατότητές του, πιάστηκε αδιάβαστος και ανίκανος να αρθρώσει τρεις σωστές προτάσεις στα αγγλικά. Πόσο μάλλον να συζητήσει το σχέδιο της κυβέρνησής του για τη στρατηγική ανασυγκρότηση της χώρας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο νέος πρωθυπουργός συζητά πάνω κάτω για τα ίδια πράγματα, δηλαδή την προσέλκυση επενδύσεων, με τον Γάλλο πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν και δίνει συνέντευξη στα γαλλικά ΜΜΕ μιλώντας τη γλώσσα τους. Οι ελπίδες των πολιτών, όπως εκφράζονται δια της νέας πολιτικής επιλογής του αντιπροσώπου τους, είναι καταφανώς διαφορετικές.

Η ελπίδα είναι καλύτερος οδηγός για το μέλλον από τις παλιές πληγές. Ελπίζουμε, εφόσον χρειαστεί, ο κ. Μητσοτάκης να μιλήσει, εντός ή εκτός της χώρας, το ίδιο ξεκάθαρα και εκείνα τα άλλα «γαλλικά», τη μόνη γλώσσα που κάποιοι μπορούν να καταλάβουν.