Παντού σε αυτή τη χώρα γίνονται έργα είτε ανάπλασης είτε αποχέτευσης και ούτω καθ’ εξής. Ένα κράτος που ξεπουλά τόσο τα κοινωνικά αγαθά (παροχές που οφείλει στους πολίτες) σε ιδιωτικές εταιρείες (βλ. ΤΑΙΠΕΔ) και υπολειτουργεί τις δομές του (σχολεία με ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό ενώ ελλείψεις παρατηρούνται και σε νοσοκομεία) κατασπαταλά τους δημόσιους πόρους σε έργα αμφιβόλου χρησιμότητας.
Αφορμή για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου στάθηκε το μπάζωμα ενός ρέματος στο χωριό Κάστελλος Ρεθύμνου. Και ποιός ξέρει πόσα άλλα ρέματα μπαζώνονται με αυτά τα έργα.
Η δημοσιοποίηση των συμφερόντων που εξυπηρετούνται από αυτά τα έργα σίγουρα δεν απασχόλησε, ίσως επειδή δεν βολεύει τους υπεύθυνους. Κι όποιος τολμήσει να απευθυνθεί σε αρμόδια τεχνική υπηρεσία… ζητώντας απλά μια επανεξέταση του ζητήματος προκειμένου να μην μπαζωθεί εν τέλει το ρέμα, έρχεται αντιμέτωπος με το μένος ή το χλευασμό.
Όμως η φύση το έχει αποδείξει (βλ. μπαζώματα στην Αθήνα και αλλού) ότι δεν προσαρμόζεται στις επιταγές και τους σχεδιασμούς του ανθρώπου, αντιθέτως αντιδρά και εκρήγνυται όταν παραβιάζονται οι νόμοι της και παρεμποδίζονται οι διεργασίες της. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία όταν ένα ρέμα μπαζώνεται. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για όσους τσιμεντώνουν παραδοσιακά χωμάτινα μονοπάτια. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για όσους μετατρέπουν χωμάτινα πάρκα σε τσιμεντότοπους με πλακάκια, ενόσω παιδιά λιποθυμάνε στα σχολεία και ασθενείς μένουν χωρίς περίθαλψη. Το άθλιο φαινόμενο παραγωγής καταρτισμένων επιστημόνων οι οποίοι, αντί να απορροφηθούν από τον τόπο τους αναβαθμίζοντας το βιοτικό και ποιοτικό επίπεδο ζωής των συμπολιτών τους προκειμένου να εργαστούν στο αντικείμενό τους, αναγκάζονται να φύγουν ως μετανάστες (=φθηνό εργατικό δυναμικό) στο εξωτερικό, ενώ από την άλλη υπέρογκα ποσά δαπανώνται για τις κατασκευαστικές, τα αιολικά και υδροηλεκτρικά πάρκα. Πρόκειται για ένα ζήτημα τόσο θλιβερό όσο η συνθήκη της Βάρκιζας, επιφυλάσσοντας συνέπειες ακόμη χειρότερες από εκείνες του ψυχρού πολέμου.
* Η Γεωργία Βιβιλάκη είναι φυσικοθεραπεύτρια
