Τα 26,1 δισ. αφορούν 433 διαφορετικά έργα, με μέσο κόστος 40-60 εκατομμύρια ανά συμβόλαιο. Σχετικά με τις χώρες-πελάτες, υπάρχουν τόσο επαναλαμβανόμενα συμβόλαια με το Ιράκ και τη Λιβύη, όσο και νέες χώρες στις οποίες η κατασκευαστική βιομηχανία κερδίζει έργα για πρώτη φορά, όπως η Παπούα-Γουινέα (!), η Σομαλία, αλλά και το Περού. Το συνολικό κόστος των ανοιχτών έργων, διεθνώς, από τα οποία η χώρα κερδίζει συνάλλαγμα και με τα οποία απασχολεί το τεχνικό της προσωπικό, ξεπερνά τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια, συμπληρώνει η εφημερίδα.
Αντιγράφω επίσης, από επίσημα στοιχεία του Υπουργείου τουρισμού:… το 2011, επισκέφτηκαν τη Χώρα 31,5 εκατομμύρια τουρίστες και το τουριστικό συνάλλαγμα που εισέρρευσε, ξεπέρασε τα 23 δισεκατομμύρια δολάρια. Στη χώρα υπάρχουν 48 αεροδρόμια, ικανά να εξυπηρετήσουν 50 εκατομμύρια επιβάτες και 28 μαρίνες, με χωρητικότητα 8.000 μεγάλου μεγέθους σκαφών. Η διαθεσιμότητα των «τουριστικών» κλινών, ξεπέρασε το 1.000.000. Για το 2013, εκτιμάται ότι η αύξηση των αφίξεων θα ξεπεράσει το 12% και οι επισκέπτες θα φτάσουν τα 37 εκατομμύρια.
Αντιγράφω τέλος από την «επιθεώρηση του Υπουργείου Αμύνης»: Η αμυντική βιομηχανία, το 2012 πραγματοποίησε εξαγωγές ύψους 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο καλύτερος πελάτης της Χώρας, ήταν οι ηνωμένες Πολιτείες, που αγόρασαν αμυντικό υλικό, αξίας 490 εκατομμυρίων και ακολουθούν τα Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία, η Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία, η Ιταλία και η Γερμανία.
Είχατε έστω και μια ελπίδα ότι τα στοιχεία που παραθέτω αφορούν τη χώρα μας; Όχι, δεν αφορούν την Ελλάδα, αλλά από γεωγραφικής άποψης, κοντά πέσατε. Αφορούν την Τουρκία. Βλέπουμε λοιπόν, να αναπτύσσεται δίπλα μας, ένας οικονομικός και πληθυσμιακός γίγαντας, που θα ξεπεράσει φέτος τα 80 εκατομμύρια κατοίκους. Ένας γίγαντας με πολύ μεγάλη διεθνή επιρροή, αφού συμμετέχει στο φόρουμ με τις 20 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και έχει βαρύνουσα άποψη για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή και όλη την ευρύτερη περιοχή μας. Και μη βιαστούμε να νοιώσουμε όπως το Ισραήλ, που έχει γύρω του 100 εκατομμύρια Άραβες και καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά και να αναπτύσσεται παράλληλα. Οι Ισραηλινοί έχουν ριζωμένη την αντίληψη «ένας για όλους, όλοι για έναν», αλλά και την πλήρη υποστήριξη της μόνης μεγάλης δύναμης στον κόσμο. Των Ηνωμένων Πολιτειών. Εμείς, μόνο την αντίληψη «όλα για πάρτη μας» έχουμε και τις ΗΠΑ, συνήθως τις αντιπαλεύουμε.
Ούτε πρέπει να συμπεράνουμε ότι τα πρόσφατα γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη, θα δημιουργήσουν συνθήκες κατάρρευσης τόσο για τον Ερντογάν, όσο και για τη Χώρα του. Εκτίμησή μας είναι ότι αυτά θα τα ξεπεράσει, σχετικά ανώδυνα, τουλάχιστον προς το παρόν.
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Να περιχαρακωθούμε στο «καβούκι μας» και να περιμένουμε το μοιραίο, που δε μπορεί παρά να είναι το σταδιακό ξεθώριασμα της όποιας Κυριαρχίας μας ή να προσπαθήσουμε να επαναλάβουμε τις επιτυχίες του παρελθόντος, που δεν είναι πολύ μακριά. Φυσικά πρέπει να επιδιώξουμε το δεύτερο. Πρέπει να τονώσουμε τον Τουρισμό μας και να αναπτύξουμε τις μορφές που εξασφαλίζουν τη λειτουργία των ξενοδοχείων μας, για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, μέσα στο έτος. Έχουμε τη δυνατότητα. Μας ευνοεί ο ήπιος Χειμώνας της Ελλάδας, που για τους Βόρειους λαούς είναι Ανοιξιάτικος καιρός, αλλά και η μορφολογία της χώρας μας, που επιτρέπει όλο το χρόνο, κάθε είδους δραστηριότητα. Τι λείπει; Οι κατάλληλες αεροπορικές συνδέσεις, τα κατάλληλα, για το χειμώνα, τουριστικά καταλύματα και κυρίως ένα story, που θα «πουληθεί» κατάλληλα στο εξωτερικό.
Πρέπει να επαναλάβουμε την προσπάθεια για εξαγωγή της κατασκευαστικής μας Τεχνογνωσίας, όπως κάναμε τη δεκαετία του 1970 και τα πρώτα χρόνια του 80, με την «Αρχιρόδον», την «Εδοκ-Ετερ», την «Ελληνική Τεχνική» και την «Σκαπανεύς». Από τις οποίες, δυστυχώς, η πρώτη λειτουργεί ακόμη και σήμερα, αλλά με έδρα την Ολλανδία και ξένο management, ενώ οι άλλες έχουν χρεοκοπήσει, χωρίς να τύχουν ούτε της υποστήριξης, ούτε της προσοχής των Κυβερνήσεών μας, τη «Σοσιαλίζουσα» εκείνη εποχή. Έχουμε το προνόμιο να μην είμαστε «στο μάτι» των Αραβικών και των Ασιατικών Λαών, ούτε των Κυβερνήσεών τους, αλλά να θεωρούμαστε «φίλοι τους». Έχουμε το προνόμιο η λέξη Yunan, (παράφραση του Ίωνας), που στις περισσότερες μεσανατολικές και ασιατικές γλώσσες σημαίνει Έλληνας, να προκαλεί σχεδόν πάντα φιλικά συναισθήματα στους Λαούς των περιοχών αυτών. Ας αξιοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα αυτά. Τι λείπει; Μια στήριξη του υπουργείου Εξωτερικών και των κατά τόπους, εμπορικών μας ακολούθων, κάποια φορολογικά και οικονομικά κίνητρα και η προτροπή για τη στροφή των πολλών και μεγάλων κατασκευαστικών μας εταιρειών, προς τη διεθνή Αγορά. Για να πάψουν να κάνουν μεταξύ τους ενστάσεις, για Ελληνικά «εργάκια» των 10 και των 20 εκατομμυρίων Ευρώ, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε συνεχή αναμονή και απραξία, τόσον αυτές, όσο και το προσωπικό τους, αλλά και το Κοινωνικό σύνολο, ως Πελάτης τους.
Πρέπει να αναπτύξουμε την Αμυντική μας βιομηχανία και όχι να την καταστήσουμε εύκολο θύμα της «κινητικότητας». Αυτή μπορεί να θωρακίσει τη Χώρα, να δώσει δουλειές, αλλά και να φέρει πολύτιμο συνάλλαγμα. Δε μπορούμε να εισάγουμε ακόμη και τις σφαίρες με τις οποίες κάνουμε ασκήσεις, ενώ έχουμε Εταιρείες, τόσο στον Ιδιωτικό, όσο και στο Δημόσιο Τομέα, που θα μπορούσαν να εξοπλίσουν ολόκληρους στρατούς άλλων Κρατών. Τι λείπει; Μα το να αφεθούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά, χωρίς τις γραφειοκρατικές και τις κομματικές τροχοπέδες που βάζει το Κράτος μας και τις εργασιακές που βάζουν οι «συνδικαλιστές» στην επιχειρηματικότητα όλων των τύπων.
Πρέπει επί τέλους, να πάψει να αναθεματίζεται το επιχειρείν, από το επίσημο Κράτος και από τα «προοδευτικά» κόμματα. Η Κυβέρνηση, πρέπει, όπως έκανε στο ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Κίνα, να βοηθήσει στην προώθηση των Εταιρειών που κινούνται στη Διεθνή Αγορά, δίχως αγκυλώσεις και ωχαδελφισμούς και φυσικά χωρίς το φόβο για τη ρετσινιά «Βοηθούν τους Ιδιώτες, για να πάρουν ανταλλάγματα». Ας κλείσουν όλοι τα αυτιά, στις κραυγές ορισμένων «προοδευτικών» φορέων και κομμάτων, που θέλουν να μετατραπούμε σε Βόρεια Κορέα και ας κάνουν το αυτονόητο. Η εξωστρέφεια είναι η τελευταία μας ελπίδα για να βγούμε από την κρίση. Μόνο αυτή θα βοηθήσει στην εκ νέου οικονομική ανάπτυξη της Χώρας. Και μόνο αυτή θα μας σώσει από τη μετατροπή μας σε «προτεκτοράτο» της Μεγάλης Γείτονος, που αναφέραμε πριν. Ας βοηθήσουμε λοιπόν όλοι και κυρίως οι Κυβερνώντες προς την κατεύθυνση αυτή και ας μη παραδοθούμε, αμαχητί. Δεν ταιριάζει στην ιστορία μας, άλλωστε.
Σήμερα, ιδιωτεύει, στο Ρέθυμνο
