Οι Ολυμπιακοί αγώνες οδεύουν προς το τέλος τους και απ’ ό,τι φαίνεται, επιφυλάσσουν μάλλον ένα καλό φινάλε για τη χώρα μας. Μετά τα χρυσά μετάλλια της Άννας Κορακάκη και του Λευτέρη Πετρούνια, στις 16 Αυγούστου ήταν η σειρά του απίστευτου Έλληνα αθλητή της κολύμβησης του Σπύρου Γιαννιώτη. Έχοντας κερδίσει τα πάντα (παγκόσμιους και πανευρωπαϊκούς τίτλους) στην αθλητική του καριέρα, έφτασε επιτέλους και στην κατάκτηση του αργυρού ολυμπιακού μεταλλίου, μετά από πέντε ολυμπιάδες! Στο τέλος της αθλητικής του καριέρας, με άσπρα μαλλιά πλέον, στα 36 του χρόνια και χωρίς να έχει πλέον να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Έχασε στον τερματισμό στην κυριολεξία το χρυσό μετάλλιο, από κανονισμό που πρέπει επιτέλους να αλλάξει, αφού πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, αλλά ακούμπησε δεύτερος (με τον ίδιο πάντως χρόνο) στο ταμπλό του τερματισμού.
Δεν υποτιμάται κανείς αθλητής για όσα έχει καταφέρει μέχρι τώρα, αλλά για το Σπύρο Γιαννιώτη που τον γνωρίζω προσωπικά, νομίζω ότι δικαιωματικά του ανήκει ειδική μνεία. Γιατί ξέροντας την εξαιρετική νοοτροπία του αθλητή και όπως φάνηκε από τον αγώνα των δέκα χιλιομέτρων στην ανοικτή θάλασσα, ο Γιαννιώτης στην ενασχόλησή του με τον αθλητισμό, έμαθε από τα πρώτα του βήματα κάτι βασικό που πρέπει να μαθαίνουν όλοι, όχι μόνο στον αθλητισμό, μα και στη ζωή. Πως ο πραγματικός μάγκας στη ζωή είναι αυτός που μιλάει πάντα με έργα και όχι με λόγια και με υποσχέσεις. Αυτός που ξέρει να βάζει στόχους και να δουλεύει σκληρά με στρατηγική για να τους πετύχει. Διδάχτηκε και έμαθε, πως μάγκας δεν είναι αυτός που μιλά ακατάπαυστα, λέει πολλά, πίνει τη φραπεδιά αραχτός στην καφετέρια, σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα αρνητικά, εξαιρώντας βέβαια πάντα τον εαυτό του.
Ο Σπύρος μέσα από τον αθλητισμό και προφανώς την οικογένειά του, απέκτησε αθλητική παιδεία από μικρός. Συνδυάζοντας άριστα Παιδεία + ήθος + ταλέντο + δουλειά + πείσμα, έγινε πρώτα άνθρωπος, και στη συνέχεια σκεπτόμενος, δυνατός, και ισορροπημένος σαν προσωπικότητα, με τελικό αποτέλεσμα την επίτευξη του τελικού στρατηγικού στόχου του, που ήταν να γίνει ολυμπιονίκης! Και τα κατάφερε!
Ο Γιαννιώτης θα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε, ότι εκπροσωπεί την Ελλάδα που μπορεί, γιατί ξέρει, έχει στόχο και στρατηγική και πάνω απ’ όλα θέλει! Εκπροσωπεί την Ελλάδα (γιατί ναι υπάρχει και τέτοια!) της γνώσης, της σκληρής δουλειάς, του σεβασμού στις αξίες. Την Ελλάδα της στρατηγικής και του στόχου. Αυτή που όλοι μας θέλουμε, μας αρέσει, αλλά ο ωχαδερφισμός και κάποιοι άλλοι παράγοντες που όλοι ξέρουμε, δεν μας αφήνουν να την υλοποιήσουμε και να τη χαρούμε.
Στην απέναντι μεριά, στην απέναντι όχθη, είναι η Ελλάδα που ζούμε μόνιμα, κατασκευασμένη από τους πολιτικούς και αυτή που θέλουν να μας επιβάλλουν. Αυτή της πονηριάς, της λαμογιάς, της αμορφωσιάς, της κακομοιριάς, την Ελλάδα χωρίς εθνική συνείδηση, της παντελούς έλλειψης πολιτισμού, παιδείας και σωστής κουλτούρας.
Στον αγώνα του Γιαννιώτη είδαμε, όλοι όσοι τον παρακολουθήσαμε, ότι υπάρχει και η ονειρεμένη Ελλάδα, που μας τη στερούν κάποιοι με διάφορους τρόπους. Αυτή που κάποιες φορές κόντρα και στα πιο σίγουρα προγνωστικά ακόμη, κερδίζει! Υποθέτω πως κάθε Έλληνας αυτή την Ελλάδα θέλει. Αυτή του αρέσει. Μόνο που θα πρέπει να φροντίσει να μάθει και κάθε Έλληνας τη διαδικασία της στρατηγικής, για το πώς θα φτάσει στην επίτευξη των στόχων που θέτει. Και αυτό αποκτάται μόνο με την κατάλληλη παιδεία και με συγκεκριμένη νοοτροπία, όπως αυτή του Γιαννιώτη, που απαιτεί και κάποια αλλά βασικά όπως το ήθος, τη δουλειά και το πείσμα.
Το ασημένιο μετάλλιο που κατέκτησε και που δεν έγινε χρυσό, για έναν κανονισμό που σίγουρα είναι άδικος και πρέπει να αλλάξει, αποτελεί μάλλον ασήμαντη λεπτομέρεια, όσο κι αν μας λύπησε. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι πως έδειξε σε όλη την Ελλάδα, πως μόνο με δουλειά, στρατηγική και προσήλωση στο στόχο, μπορείς να φτάσεις δικαιωματικά στην επιτυχία! Έτσι όπως έκανε στη συγκλονιστική του αντεπίθεση στα τελευταία μέτρα των δέκα χιλιομέτρων, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αθλητικά και αγώνας του αιώνα! Ο ίδιος είπε μετά ότι: «έδωσα παραπάνω απ’ ό,τι μπορούσα!». Επιβεβαιώνοντας τον Καζαντζάκη που λέει στην αναφορά στον Γκρέκο «φτάσε όπου δεν μπορείς παιδί μου!» έφτασε εκεί που δεν μπορούσε!
Και η αποθέωση του ανθρώπου αθλητή Γιαννιώτη έγινε, όταν η ηγεσία της ελληνικής αποστολής κατέθεσε ένσταση, ζητώντας να δοθούν δυο χρυσά μετάλλια (το ένα στον Σπύρο), αφού ο χρόνος ήταν ίδιος και στους δυο πρώτους. Ο Γιαννιώτης μόλις το έμαθε, απαίτησε και σταμάτησε η διαδικασία! Προσέξτε στιχομυθία δημοσιογράφου και Γιαννιώτη! Δημοσιογράφος: «μήπως θα έπρεπε να πάρετε και οι δυο από ένα χρυσό, μιας και είχατε τον ίδιο χρόνο;» Απάντηση Γιαννιώτη: «Θα μου έκανες την ίδια ερώτηση αν ήμουν εγώ πρώτος; Όχι» είπε! «ο ολλανδός δίκαια κέρδισε τον αγώνα!» και βέβαια μας έστειλε όλους αδιάβαστους στην κυριολεξία! Τέτοιες απαντήσεις είναι που λείπουν απελπιστικά από την ελληνική κοινωνία σήμερα και πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά και γιατί όχι και οι γονείς (κυρίως αυτοί!) στα σχολεία!
Με αυτή την απίστευτη αντρίκια ενέργειά του, επέλεξε να κλείσει μια καριέρα πάνω από 25 χρόνια στις πισίνες που, σε όλους εμάς που τον γνωρίσαμε από κοντά, μόνο καλά λόγια έχουμε να πούμε, για τον άνθρωπο και αθλητή Σπύρο Γιαννιώτη.
Μακάρι να μπορούσαν να διδαχτούν και οι άρχοντες των πραγμάτων στη χώρα, από την προσπάθεια όχι μόνο του Γιαννιώτη, αλλά και όλων των Ελλήνων αθλητών στους ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο. Σίγουρα η Ελλάδα τότε θα ήταν μια καλύτερη χώρα για όλους.
