Αυτόν τον τίτλο έχει το τελευταίο βιβλίο του Νίκου Δερεδάκη, ο οποίος παράλληλα με την κύρια απασχόλησή του στο διδασκαλικό έργο, έχει να δείξει πολύ θετικά δείγματα γραφής στη συγγραφή βιβλίων, τη δημοσίευση άρθρων σε περιοδικά και στον τοπικό τύπο και τη συμμέτοχη σε εκπαιδευτικά συνέδρια.
Με τα «Νοσοκομεία του Ρεθύμνου», καλύπτει ένα ουσιαστικό κενό σ’ αυτόν τον ευπαθή χώρο, ο οποίος έχει μεγάλη και πονεμένη ιστορία στον τόπο μας. Νομίζω ότι δεν υπάρχει εποχή στην οποία να μη δοκιμάζεται μια κοινωνία ή ένα κράτος από την ποιότητα των υπηρεσιών του προς τους πολίτες για να προασπίσουν το πρώτιστο αγαθό, το αγαθό της υγείας, δηλαδή ουσιαστικά της ίδιας της ζωής.
Το νέο βιβλίο παρουσιάζει διαχρονικά με αδιάσειστα στοιχεία, τα οποία φύλασσε με θρησκευτική ευλάβεια ο Ιατρικός Σύλλογος Ρεθύμνου και τα εμπιστεύτηκε στον Νίκο Δερεδάκη, την ιστορία των νοσηλευτικών ιδρυμάτων από την εποχή της Βενετοκρατάις, της Τουρκοκρατίας, της Ρωσικής κατοχής, της Κρητικής Πολιτείας μέχρι το Νοσοκομείο, μικρό στην αρχή και συνεχώς επεκτεινόμενο μέχρι να φτάσει στη σημερινή μορφή του με την πολύ πρόσφατη, σχεδόν διπλασιασμό του, προθήκη οικοδομήματος 4.000 τετραγωνικών μέτρων σε 4 ορόφους.
Ο έπαινος, νομίζω, είναι διπλός: απευθύνεται στον συγγραφέα Νίκο Δερεδάκη, αλλά ταυτόχρονα και στον Ιατρικό Σύλλογο Ρεθύμνου για τη χορήγηση του απαραίτητου αρχειακού υλικού και την κάλυψη της έκδοσης του βιβλίου, από το οποίο κάθε αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να μάθει τις περιπέτειες που προηγήθηκαν μέχρι να φτάσουμε στο σημερινό ευπρόσωπο Νοσοκομείο του Ρεθύμνου, αλλά και τα πρόσωπα -γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικό προσωπικό που πρωτοστάτησαν, αγωνίστηκαν, εργάστηκαν για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα στον ευαίσθητο χώρο της υγείας για όλους τους Ρεθεμνιώτες και τους επισκέπτες της περιοχής μας.
Ειδικά στην εποχή μας που ο χώρος της υγείας δοκιμάζεται σκληρά, όσο και ο χώρος της εκπαίδευσης χρειάζεται επαγρύπνηση του συνόλου της κοινωνίας. Είμαι βέβαιος ότι η κοινωνία αποδέχθηκε και χειροκρότησε την ουσιαστική μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης με την αντιμετώπιση «των πιράνχας», όπως τα ονόμαζαν παλαιότερα χωρίς όμως και να στέψουν το καμάκι εναντίον τους οι κυβερνήσεις. Εκτιμώ όμως ότι η συνεχιζόμενη περικοπή των δαπανών για την υγεία, οδηγεί προς επικίνδυνες, για την υγεία όλης της κοινωνίας, καταστάσεις.
Γι’ αυτό προχωρώ με τρόπο ασυνήθιστο στην ολοκλήρωση της βιβλιοπαρουσίασης του Ν. Δερεδάκη.
Είναι γνωστό ότι σε όλα τα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας, τα δημόσια βέβαια, αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Γι’ αυτό προτείνω ως απλός πολίτης από το πολυδιαφημισμένο «πλεόνασμα» να διατεθεί, πρώτα-πρώτα, όσο χρειάζεται για να επανέλθει η νοσοκομειακή ασφάλεια στις λιμώξεις στα παλαιότερα, ανεκτά επίπεδα. Η δαπάνη δεν θα είναι μεγάλη, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι θεαματικό. Παραφράζω λίγο τον στρατηγό Μακρυγιάννη για να τεκμηριώσω την πρότασή μου: «Τούτην την υγείαν την έχομεν όλοι μαζί και οι πλούσιοι και οι φτωχοί και οι πεπαιδευμένοι και οι απαίδευτοι. Όποιος μπορεί να πολεμήσει μοναχός του τον Χάρο, να λέγει «εγώ». Τώρα όμως είμαστε στο «εμείς». Όλοι μαζί και τον Χάρο μπορούμε να πολεμήσομε, όπως οι πρόγονοί μας τον Τούρκο…»
