Σκληρή δουλειά, πίστη, επιμονή, υπομονή, στερήσεις, φιλοδοξίες, στόχοι. Χαρακτηριστικά που συνοδεύουν την καθημερινότητα των νεαρών αθλητριών που έχουν υψηλές βλέψεις και προσδοκούν το καλύτερο στην καριέρα τους αλλά και στην προσωπική τους ζωή. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται και δύο Ρεθεμνιώτισσες πολίστριες. Ο λόγος φυσικά για τις Μαρία Καραγιάννη και Κάτια Κυριακάκη.
Ετών 15, αμφότερες στον Ναυτικό Όμιλο Ρεθύμνου και πρόσφατα «χάλκινες» στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κορασίδων στο μακρινό Κίρισι της Ρωσίας. Μ’ ένα στόμα μια φωνή τονίζουν πως είναι «τεράστια τιμή να είσαι μέλος της Εθνικής ομάδας». Να φοράς το σκουφάκι με το Εθνόσημο, να εκπροσωπείς τη χώρα σου σε μία σπουδαία διοργάνωση, να ακούς τον Εθνικό ύμνο πριν τα παιχνίδια και να ανεβαίνεις στο 3ο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Τί παραπάνω να θέλει μία αθλήτρια σε αυτήν την ηλικία;
Αφού μας περιγράφουν την εμπειρία από την παρουσία τους στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, μας αποκαλύπτουν τις αντιδράσεις στο άκουσμα της τελικής αποστολής και τονίζουν τον καθοριστικό παράγοντα που δεν τους έδωσε το «εισιτήριο» για τον μεγάλο τελικό. Νοιώθουν σίγουρες για τον εαυτό τους και πανέτοιμες να βοηθήσουν ακόμα περισσότερο την ομάδα τους.
Η αυτοπεποίθησή τους… έχει πιάσει κόκκινο. Πολύ λογικό και δικαιωματικά το αξίζουν, γιατί με το «σπαθί» τους και με τη δουλειά τους κέρδισαν μία θέση στην Εθνική Ελλάδος.
– Όταν ακούσατε ότι επιλεχτήκατε στην αποστολή στη Ρωσία, πώς αντιδράσατε; Ποια ήταν τα συναισθήματά σας;
Μαρία Καραγιάννη: «Ήταν κάτι το απίστευτο. Δεν περίμενα πως σε τόσο μικρή ηλικία θα είμαι στην Εθνική ομάδα. Ένοιωθα χαρούμενη που κατάφερα να αποδείξω πως έχω κάτι διαφορετικό από τις υπόλοιπες τερματοφύλακες και ήμουνα η καλύτερη. Όταν πήγα στο πρώτο καμπ δεν περίμενα πως θα επιλεχτώ. Όμως αυτή η προοπτική με ενθουσίαζε και τα κατάφερα».
Κάτια Κυριακάκη: «Πολύ χαρούμενη. Πετούσα στα σύννεφα. Το πρώτο που έκανα ήταν να πάρω τους γονείς μου να τους το ανακοινώσω. Στο άκουσμα ότι θα είμαι στην Εθνική, ήταν το κάτι άλλο… Το περίμενα, αλλά δεν ήμουν 100% σίγουρη. Ήμασταν πολλές αθλήτριες που διεκδικούσαμε μία θέση και δεν ήταν εύκολο».
– Πώς είναι το να ζεις μία τόσο σπουδαία εμπειρία; Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με τις καλύτερες ομάδες και αθλήτριες της ηλικίας σας.
Μ.Κ.: «Αρχικά τεράστια τιμή να είσαι μέλος της Εθνικής σε ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Είσαι ανάμεσα στις κορυφαίες. Οι περισσότερες ομάδες από αυτές που αντιμετωπίσαμε ήταν πάρα πολύ δυνατές. Ειδικά η Ρωσία, από την οποία χάσαμε και παρά τα λάθη που έγιναν, θεωρώ πως δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό.
Η διοργάνωση ήταν εξαιρετική. Είχαμε ξεναγούς που μας ενημέρωναν για τα πάντα. Οι προπονητές, μας υποστήριζαν σε ολόκληρο το ταξίδι και συνεχώς μας έλεγαν να μην σταματήσουμε να πιστεύουμε στους εαυτούς μας».
Κ.Κ: «Η διοργάνωση ήταν εκπληκτική. Ήταν τέλεια. Το επίπεδο πολύ υψηλό και ομάδες με εξαιρετικές παίκτριες και αθλήτριες.
Είδαμε και πράγματα που δεν τα βλέπουμε στην Ελλάδα. Στα τάιμ-άουτ και στις διακοπές, χόρευαν κοπέλες και ψυχαγωγούσαν το κοινό. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο αυτή η εμπειρία σε όλα τα επίπεδα».
– Γνωρίζατε προσωπικά κάποιες από τις παίκτριες της Εθνικής; Ήταν εύκολη η προσαρμογή;
Μ.Κ.: «Τις περισσότερες τις ήξερα από την άποψη ότι έχουμε παίξει αρκετές φορές αντίπαλοι. Παρέα δεν κάναμε πιο πριν, αλλά ήταν πάρα πολύ όμορφο που γνωριστήκαμε προσωπικά. Συζητούσαμε για όλα τα θέματα και φυσικά για το πώς θα γινόμαστε καλύτεροι σαν ομάδα στον αγωνιστικό χώρο».
Κ.Κ.: «Μέσα από τα καμπ και από το ταξίδι στη Ρωσία, γνωριστήκαμε καλύτερα μεταξύ μας. Μέχρι τότε η μόνη μας επαφή ήταν τα παιχνίδια των ομάδων μας. Πλέον έχουμε έρθει πιο κοντά.
Επίσης, ήταν χαρακτηριστικό πως οι προπονητές δεν έβαλαν στα δωμάτια παίκτριες από την ίδια ομάδα. Αυτό έγινε για να κοινωνικοποιηθούμε και με αθλήτριες που δεν τις γνωρίζουμε τόσο καλά. Για να δεθούμε σαν ομάδα μεταξύ μας».
-Τι έφταιξε στον ημιτελικό με την Ρωσία και δεν καταφέρατε να προκριθείτε στον μεγάλο τελικό;
Μ.Κ.: «Ίσως δεν μπήκαμε όσο συγκεντρωμένες έπρεπε στο 1ο οκτάλεπτο. Δηλαδή στο 5-1. Αν έμπαιναν κάποια συγκεκριμένα γκολ, οι Ρωσίδες θα είχαν πέσει ψυχολογικά και δεν θα ήταν εύκολο να βρουν ξανά ρυθμό. Και ‘μεις όμως ήμασταν αγχωμένες.
Εφόσον καταφέραμε και φτάσαμε στα ημιτελικά και στη συνέχεια πήραμε την 3η θέση, είναι τεράστια επιτυχία και μην ξεχνάμε πως ήταν το 1ο μας Ευρωπαϊκό».
Κ.Κ.: «Ήμασταν αγχωμένες. Επίσης, πριν μπούμε στο νερό, μπορώ να πω πως τις Ρωσίδες τις φοβόμασταν. Ήταν πιο μεγάλες σωματικά από εμάς και πιο δυνατές. Όταν όμως μπήκαμε στο νερό, καταλάβαμε ότι αυτό δεν έπαιζε ρόλο. Στο 1ο οκτάλεπτο φάνηκε το άγχος μας και από το 5-1. Στη συνέχεια βελτιωθήκαμε αλλά δεν μπορέσαμε να κάνουμε την ανατροπή».
– Έπαιξε ρόλο το γεγονός πως η Ρωσία ήταν οικοδέσποινα και είχε τον κόσμο στο πλευρό της;
Μ.Κ.: «Σίγουρα υπήρχε και το αυτό το άγχος. Η κερκίδα ίσως σε αποσυντονίζει λίγο. Αλλά είχαμε και εμείς την υποστήριξή μας. Τον αγώνα παρακολούθησαν πολλές ομάδες και φώναζαν «Ελλάς», κάτι που ήταν πολύ συγκινητικό».
– Πόσο μπορεί να σας βοηθήσει σαν αθλήτριες αυτή η εμπειρία και η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου;
Κ.Κ.: «Μας έδωσε πολλά πράγματα. Παίξαμε με τις καλύτερες παίκτριες των άλλων χωρών και αυτό θα μας βοηθήσει στα πρωταθλήματά μας. Θα σκεφτόμαστε πως έχουμε παίξει με τις κορυφαίες στην ηλικία μας στην Ευρώπη. Έτσι στα δικά μας πρωταθλήματα θα έχουμε περισσότερο αυτοπεποίθηση.
Επίσης, έχουμε γίνει καλύτερες σαν παίκτριες. Μόνο θετικά μπορείς να πάρεις από την παρουσία σε τέτοιου είδους διοργανώσεις. Μάθαμε πολλά πράγματα. Πλέον ξέρουμε και πως παίζουν οι συμπαίκτριές μας, τις οποίες θα αντιμετωπίσουμε σε συλλογικό επίπεδο».
Μ.Κ.: «Όσο περισσότερη εμπειρία έχεις σε κάτι, τόσο καλύτερος μπορείς να γίνεις. Με βοήθησε πάρα πολύ στο να έχω καλύτερη αντίληψη του παιχνιδιού. Άρα είμαι σε θέση να βοηθήσω περισσότερο την ομάδα μου.
Σαν τερματοφύλακας, τα σουτ των αντιπάλων μας στο Ευρωπαϊκό ήταν πολύ δυνατά. Άρα, στα ηλικιακά πρωταθλήματα τα σουτ θα είναι πιο εύκολα για μένα. Όλα παίζουν το ρόλο τους».
– Ποιο ήταν το παιχνίδι με το περισσότερο άγχος; Ο ημιτελικός με τη Ρωσία που έδινε πρόκριση στον μεγάλο τελικό ή ο μικρός τελικός με την Ολλανδία που έδινε μετάλλιο;
Κ.Κ.: «Στον ημιτελικό με τη Ρωσία. Αυτό φάνηκε και στο ξεκίνημα και έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Οι διοργανωτές ήταν το μεγάλο φαβορί. Το ξέραμε. Άγχος όμως είχαμε και στον μικρό τελικό με την Ολλανδία. Από την άλλη ξέραμε πως αν παίζαμε καλά και νικούσαμε, θα παίρναμε το μετάλλιο. Πιστεύαμε πως θα νικήσουμε και τα καταφέραμε».
Το «ευχαριστώ» των κοριτσιών του ΝΟΡ
Τον προπονητής τους Κώστα Φιτσανάκη ευχαρίστησαν και οι δύο αθλήτριες της ρεθεμνιώτικης ομάδας, τονίζοντας χαρακτηριστικά:
Μ.Κ.: «Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή μου, Κώστα Φιτσανάκη. Ούτε μία στιγμή δε σταμάτησε να πιστεύει σε μας και τις δυνατότητές μας. Μας βοηθούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και όταν έμαθε ότι είμαστε στην επιλογή της Εθνικής, πάντα προσπαθούσε να μας προπονήσει πιο σκληρά και μας έλεγε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε».
Κ.Κ.: «Μας είχε στηρίξει πάρα πολύ και σε ένα καμπ της Εθνικής που είχε έρθει. Μιλούσε με τον προπονητή της Εθνικής και έδειχνε πως πίστευε σε εμάς. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς για όλα όσα μας έχει προσφέρει».
Κώστας Φιτσανάκης: «Τεράστια παρακαταθήκη και για τις ίδιες και για τον σύλλογο»
Ο προπονητής του ΝΟΡ επεσήμανε πως οι εμπειρίες και οι παραστάσεις από μία τόσο σπουδαία διοργάνωση αποτελούν παρακαταθήκη και για τις ίδιες και για τον σύλλογο.
«Στην αρχική προεπιλογή κλήθηκαν 6 αθλήτριες του ΝΟΡ και συγκεκριμένα οι Μαρία Καραγιάννη, Κάτια Κυριακάκη, Άννα Λιμπιτάκη, Χριστίνα Παναγιωτάκη, Ηρώ Φραγγελάκη, Δέσποινα Μαλλιαρού. Τα δύο πρώτα κορίτσια συμμετείχαν συνολικά σε 5 καμπ από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο και τελικά επιλέχθηκαν στην τελική αποστολή για το Ευρωπαϊκό.
Αρχικά είναι μεγάλη επιτυχία, προσωπική για τα κορίτσια που ανταμείβονται οι κόποι τόσων ετών. Τεράστια επιτυχία και για το σύλλογο που μετά τη Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη, βλέπει άλλα δύο κορίτσια να είναι σε τόσο υψηλό επίπεδο.
Είναι και επιτυχία για την πόλη του Ρεθύμνου. Βάσει των υποδομών και με τα δεδομένα της πόλης, είναι τεράστιο επίτευγμα να βλέπουμε δύο κορίτσια να την εκπροσωπούν σε μία τόσο σπουδαία διοργάνωση».
Σχετικά με το κατά πόσο τις βοήθησαν στην εξέλιξή τους σαν πολίστριες τόνισε: «Οι παραστάσεις και οι εμπειρίες που παίρνουν από τέτοιους αγώνες είναι τεράστια παρακαταθήκη και για τις ίδιες και για το σύλλογο που δείχνει ότι έχει παιδιά που πιθανότατα να μπορεί να στηριχθεί τα επόμενα χρόνια».
