Η εικόνα σκυμμένων παιδιών να πηγαινοφέρνουν το δείκτη του χεριού τους σε μια οθόνη -πρώην- κινητού τηλεφώνου και -νυν- ηλεκτρονικού υπολογιστή τείνει να γίνει άκρως ανησυχητική!
Η εξάρτηση των νέων, κυρίως, δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά ένα γεγονός που μάλλον έχουμε υποτιμήσει αναλογικά με τις πραγματικές του διαστάσεις. Παιδιά και έφηβοι κάθονται στην ίδια παρέα και αντί να συνομιλούν ανταλλάσσουν μηνύματα, εικόνες και λοιπά ακατάληπτα της διαδικτυακής αργκό!!!
Η δυσκολία της κοινωνικοποίησής τους θα γιγαντωθεί λίαν προσεχώς, ενώ είναι έκδηλη στα περισσότερα παιδιά η αφηρημάδα και η έλλειψη συγκέντρωσης που συχνά θεωρείται μαθησιακή διαταραχή ή μορφή δυσλεξίας, την ίδια ώρα που στην τσέπη τους κουβαλούν έναν ολόκληρο… μικρόκοσμο!
Αλήθεια υπάρχει περίπτωση να μην εμφανίζεται δυσλεξία, όταν οι νέοι αντί να μιλούν και να διαβάζουν προσπαθούν μέσω… αφής να έρθουν σε επαφή με τον «άλογο» λόγο των ηλεκτρονικών μέσων; Δυστυχώς οι τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει η διαδικτυακή εποχή δεν αξιοποιούνται σωστά και οι νέοι περιορίζονται να χρησιμοποιούν τους υπολογιστές τσέπης -που ανοήτως λέγονται ακόμα κινητά- είτε για να «παίζουν» ή για να «επικοινωνούν», χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος!!!
Προφανώς στρεβλωμένο «παιγνίδι» και «στρεβλωμένη» επικοινωνία από αποχαυνωμένα παιδιά που οι συσκευές με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ τους έχουν γίνει προέκταση του σώματός τους. Η τεχνολογία από μόνη της δεν προσφέρει τίποτα «καλό» ή «κακό», παρά μόνο η χρήση της. Είναι αδιανόητο να εγκαλείται σήμερα η τεχνολογία για σειρά ψυχολογικών αλλά και παθολογικών νόσων που πλήττουν παιδιά και εφήβους, διότι δεν προστατεύονται από κανένα και είναι βορά στη καταιγιστική διαφήμιση των πολυεθνικών που τους προσφέρουν ολοένα και πιο εξελιγμένα μέσα για την αποχαύνωσή τους. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό δείγμα οργανωμένης χειραγώγησης μιας κοινωνίας από το παραπάνω δεδομένο.
Η οικογένεια, το σχολείο, αλλά και συνολικά όλη η κοινωνία δηλώνει αδυναμία να συγκρατήσει το φαινόμενο, αφού η «έκθεση» είναι απόλυτη και η αποδοχή της κυβερνο-εξάρτησης, επιταχύνει το πρόβλημα.
Για όσους έχουν εμπειρία εικόνων από τον αναπτυσσόμενο, αλλά πολύ περισσότερο τον Τρίτο Κόσμο θα συμφωνήσουν πως εκεί τα πράγματα είναι απολύτως εκπληκτικά και συνάμα τραγικά!!! Η διείσδυση των πολυεθνικών της τηλεπικοινωνίας είναι εκεί τόσο έντονη που νομίζεις πως αυτές… διοικούν αυτές τις χώρες· την ίδια στιγμή δυστυχισμένοι και υποσιτισμένοι άνθρωποι κυκλοφορούν με ένα κινητό στο χέρι, ενώ κάρτες πωλούνται στους δρόμους σε περαστικούς και γενικότερα ο σουρεαλισμός της εικόνας του «πεινασμένου» που δίνει προτεραιότητα της ανάγκης του στο smartphone έναντι της πείνας και της δίψας δηλώνει το μέγεθος του σύγχρονου αυτού ολοκληρωτισμού.
Όσοι έρχονται σε συχνότερη επαφή με νέους νομίζω ότι κατανοούν όσα λέω, αλλά και μόνο μια παρατήρηση σε χώρους που συχνάζουν το επιβεβαιώνει. Είναι ώρα να μιλήσουμε περισσότερο στους νέους, να τους εξηγήσουμε τις επιπτώσεις -άμεσες και έμμεσες- και να τους προσφέρουμε το αντίδοτο που δεν είναι άλλο από το Λόγο!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
