Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία ασυνήθιστη, μπορείς να την πεις απλοϊκή, όμως θα φανεί γρήγορα ότι άξιζε τον κόπο. Η ιστορία ξετυλίγεται σε μια κατοικία ιδιόκτητη, παραδοσιακή, την οποία δημιούργησε η γυναίκα μου και λειτουργούν σήμερα τα παιδιά μου.
Στην κατοικία αυτή, πολλά χρόνια πριν φιλοξενήσαμε ένα ζευγάρι νέους ανθρώπους. Είχαν έρθει από τη Γαλλία για να καμαρώσουν τη κρητική φύση και να ξεκουραστούν. Εκείνος ήταν ψυχίατρος, σοβαρός και λιγομίλητος, έτσι όπως είναι συχνά οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ψυχική υγεία. Εκείνη χαμογελαστή, λιγόλογη, αλλά αμέσως καταλάβαινες τον πλούσιο ψυχικό κόσμο που έκρυβε μέσα της. Ανάμεσα σ’ εμάς και τους δύο Γάλλους δημιουργήθηκε μια σχέση ουσιαστική, βλέπαμε τον κόσμο από την ίδια οπτική γωνία, είμαστε τέσσερις νέοι που βλέπαμε τη ζωή να απλώνεται μπροστά μας, ανέμελη δήθεν και ανέφελη, έτσι όπως συχνά νοιώθουν οι νέοι.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα, όλοι το ξέρομε δα πόσο γρήγορα περνούνε τα χρόνια. Το ζευγάρι εκείνο απέκτησε παιδιά, τα παιδιά τους έφεραν εγγόνια, η οικογένεια μεγάλωσε.
Το τηλεφώνημα έφτασε σ’ εμάς σαράντα χρόνια αργότερα, έτσι αναπάντεχα όπως η ζωή πάντα ξέρει όλα αναπάντεχα να τα φέρνει.
– Είμαι η Άννα! Με θυμάστε;
Ανάμεσα στα χαρούμενα λόγια και τις αναμνήσεις της από την παλιά αλλά αξέχαστη εκείνη συνάντησή μας, ξετύλιξε γρήγορα την ιδέα της – ή αν θέλετε την φαντασίωσή της: Τώρα, μετά από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες σκέφτηκε να μαζέψει όλα της τα παιδιά και όλα τα εγγόνια, και να έρθουν όλοι μαζί στο ίδιο μέρος, στο ίδιο σπίτι όπως τότε, μέσα στην ίδια φύση με τις ελιές και τις βελανιδιές, κοντά στους ίδιους αυθεντικούς ανθρώπους που γνώρισαν τότε. Έτσι, μέσα στο ίδιο περιβάλλον θα ξαναζούσαν με ταχύτητα αστραπής τις στιγμές της νιότης, αυτή τη φορά όμως μαζί με τη μεγάλη οικογένεια που είχαν δημιουργήσει. Τα παιδιά και τα εγγόνια, ο πραγματικός πλούτος που δίνει η ζωή θα ήταν παρηγοριά και βάλσαμο για τη νιότη που εν τω μεταξύ έφυγε για πάντα.
– Τι ιδέα κι αυτή, φώναξα! Τι ιδέα! Στήνουν ένα θεατρικό σκηνικό από όπου θα βάλουν να παρελάσει το παρελθόν, ολόκληρη περασμένη η ζωή τους!
Η περασμένη μας ζωή έχει την ιδιότητα να μπορεί να ξετυλίγεται με κινηματογραφική ταχύτητα, να εξοστρακίζει και να μηδενίζει – προς στιγμήν βέβαια – τον χρόνο. Το μέλλον με το παρελθόν μπορούν με ένα τρικ να μπερδεύονται, να συγχέονται και να γίνονται ένα συνονθύλευμα χαράς μαζί και θλίψης.
Δεν έχω καμιά πρόθεση, στο σημείωμα αυτό να προχωρήσω σε βαθύτερες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Θέλω μόνο να δώσω στους αναγνώστες ένα αισιόδοξο μήνυμα για την πρωτότυπη ιδέα και την ευρηματική της αξιοποίηση από το ζευγάρι αυτό. Δεν θα κρύψω ότι θαύμασα αυτούς τους ανθρώπους διότι βρήκαν έναν άλλο τρόπο να «ξεγελάσουν» τον χρόνο. Να δώσουν μια ακόμη ευκαιρία στη χαρά της ζωής να περπατήσει δίπλα τους.
– Έδωσαν μια ακόμη ευκαιρία στη χαρά της ζωής να τους χαμογελάσει θα μου πείτε και έτσι είναι. Άλλωστε καλά το ξέρομε ότι το συναίσθημα και η ποίηση ποτέ δεν πεθαίνουν. Πήραμε τα μήνυμα: Η ζωή είναι ωραία.
