Το 2019 είναι πια εδώ και σημειολογικά μας παραπέμπει σε έτος της εκλογολογίας, καθώς είναι έτος πολλών και διαφορετικών εκλογικών αναμετρήσεων. Σε όλα τα επίπεδα και σε αβέβαιο χρόνο. Με τρανταχτά φαινόμενα λαϊκισμού και ελαφρότητας ξεκίνησε ήδη η κούρσα των υποψηφίων. Ένα κλασικό παράδειγμα η οικογένεια Πατούλη, των ακραία γραφικών εμφανίσεων. Ειδική μνεία θα κάνω στη σύζυγο Πατούλη, μια φιγούρα αμφιβόλου αισθητικής και ρόλου, που κι αυτή έρχεται να διεκδικήσει την ψήφο μας. Η νεόπλουτη σύζυγος με τις κιτς ενδυματολογικές επιλογές μας λέει με τον τρόπο της ότι η πολιτική έχει στα αλήθεια γίνει υπόθεση βιτρίνας και ουδόλως ουσίας. Θα είχε τύχη, σε μια εποχή πολιτικής συγκρότησης και ανάπτυξης στην Ελλάδα; Σίγουρα όχι. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κύριος Λεβέντης από γραφική περσόνα της Τrash ΤV, προοδευτικά κατέληξε αρχηγός κόμματος με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Ο κυνισμός κι η αδιαφορία μας απέναντι στους πολιτικούς που πολιτεύονται με τους κλασικούς όρους, έφερε στο προσκήνιο τα φαινόμενα τύπου κυρίας Πατούλη και Λεβέντη. Ενισχύοντας όμως τέτοια πρόσωπα, και γελοιοποιώντας το εκλέγειν και εκλέγεσθε, φτύνουμε στα μούτρα μας. Αναδεικνύουμε μεν την ανεπάρκεια του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, συγκρίνοντας το με φιγούρες γκροτέσκο, αλλά η κριτική αυτού του τύπου είναι στείρα. Απομάκρυνση από την mainstream πολιτική θα πει όλο και πιο πολύς λαϊκισμός, και σε καμία περίπτωση πρόοδος οποιουδήποτε είδους.
Εύχομαι πια φέτος να πάμε στις κάλπες χωρίς την πλάνη των τελευταίων ετών, νομίζοντας κάθε φορά ότι αυτός θα είναι ο σωτήρας μας και πέφτοντας μετά μόνιμα σε κατάθλιψη από τη διάψευση. Αν μας δίδαξε κάτι η κρίση είναι ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ότι η χώρα αλλά και ο κάθε επιμέρους τόπος ξεχωριστά δεν θα βρουν τον δρόμο τους όσο «τσιμπάμε» στο λαϊκισμό, λειτουργώντας κοντόφθαλμα μέχρι να αποκτήσει την εξουσία το κόμμα μας ή ο συνδυασμός μας. Υπάρχει το «μετά», που απαιτεί σκληρή δουλειά και όραμα για να προκύψουν μετρήσιμα, απτά αποτελέσματα, έργα και υποδομές, καινοτομίες στη διοίκηση και την κοινωνική μέριμνα, ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και ανάπτυξη του κάθε τόπου. Το «μετά» που θέλει αφανείς ήρωες κι όχι μαϊντανούς των τηλεπαραθύρων. Εύχομαι ολόψυχα να οδηγηθούμε στις κάλπες με σύνεση και βλέμμα στις προοπτικές έργου κι όχι καθήλωση σε «εικόνες» και παραμύθια. Γιατί τα παραμύθια, ως γνωστόν, έχουν καλό τέλος μόνο στα παραμύθια. Καλή χρονιά σε όλους μας, με υγεία και φώτιση.
* Η Άννα Ελευθεριάδου-Γκίκα είναι ιατρός
