Στους δύσκολους και υστερόβουλους καιρούς μας, όπως όλοι το ζούμε καθημερινά εντός και εκτός Ελλάδας, οι πλούσιοι έχουν αυξήσει περισσότερο το βιος τους και οι φτωχοί έχουν φτωχύνει πιο πολύ και το χάσμα που τους χωρίζει έχει πλέον γίνει τόσο μεγάλο που με τίποτα δεν μπορεί να καλυφθεί.
Και καθώς το χάσμα διογκώνεται, οδηγεί ανεπιστρεπτί τις ανθρώπινες κοινωνίες αρχικά στη διάρρηξη των άλλοτε κραταιών κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων και στην οικονομική δυσλειτουργία (ή κρίση, κατά τους ειδήμονες), έπειτα στην πνευματική σήψη (με ταυτόχρονη απουσία πνευματικών ταγών) και τέλος στην ηθική παρακμή (όπου, συν τοις άλλοις, λείπουν από τη ζωή μας τα προς μίμηση παραδείγματα), της οποίας οι πραγματικές συνέπειες γίνονται, όμως, δυστυχώς αντιληπτές μόνον όταν εκείνη φτάσει στον ψυχικό μας κόσμο και νεκρώσει πλέον κάθε ελπίδα ευόδωσης του κοινού πανανθρώπινου αγώνα για έναν αλλιώτικο, χωρίς αδικίες, μίση και πονηριές, κόσμο…
Με άλλα λόγια, καθώς βλέπω με μια ματιά γύρωθέ μας, όταν η φτώχεια καταστήσει ανενεργά τα χέρια μας, είναι το πρώτο σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο μας. Όταν τείνει να τυφλώσει τα μάτια μας, προφυλαχτείτε. Όταν προσβάλει και τα μυαλά μας, να ανησυχείτε, γιατί βαίνει διεισδύουσα. Όταν, όμως, εισβάλει την καρδιά μας, είναι αργά…
Εντούτοις, πιστεύω ολόψυχα ότι, όσο κι αν κάποιοι εφημερολάγνοι και βιτρινολάτρες θέλουν να μας εμποδίσουν να το διακρίνουμε, ένα φως θεόσταλτο διανυκτερεύει και διημερεύει εντός μας και για μια ζωή ολάκερη οπλίζει το πνεύμα, την ψυχή και τη σάρκα των ανθρώπων με τιμιότητα, ταπεινότητα, δύναμη και θάρρος να αντέχουν, να υπομένουν και ν’ αντιπαλεύουν κάθε στιγμή για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, έναν κόσμο καλύτερο. Είναι -όπως την κήρυξε επί γης με λόγια και έργα ο Χριστός και όπως με έχουν διδάξει από τα παιδικά μου χρόνια και οι γονιοί μου- η άδολη, η ανιδιοτελής, η αληθινή αγάπη, μακριά από μικροψυχίες, δόλους και κακότητες, που δυναμώνει τον έρωτα μεταξύ των συντρόφων, ισχυροποιεί τη γονική στοργή και χαλυβδώνει την φιλία!
Γι’ αυτό, από την επόμενη αυτής εδώ κιόλας στιγμή με πρώτο μας βήμα τη χωρίς παρωπίδες ή ωτασπίδες βαθιά αυτοκριτική και την πλήρη αυτογνωσία, ας αφήσουμε όλοι μας τις καρδιές μας να μας δείξουν τι μας ενώνει με τους συνανθρώπους μας και τι θα μπορούσε να μας φέρει κοντά τους, ώστε να πετύχει ο κοινός αγώνας…
Καλή συνέχεια σε όλους, ακόμα κι αν διαφωνείτε με όσα μόλις διαβάσατε…
* O Γεώργιος Η. Ορφανός είναι φιλόλογος
