Στον γραφικό Πρίνο ερχόμαστε τέταρτη φορά και μόνοι και μετά πολλών παραγόντων και εκπροσώπων φορέων. Το υποψήφιο ιατρείο κλειστό από ετών, ενώ η ανάγκη λειτουργίας του μεγάλη, καθόσον μάλιστα το δίπλα του, στου Σταυρωμένου, επιβάλλεται από τις συνθήκες να συγχωνευτεί. Αρχίσαμε από το να μη βρίσκεται το κλειδί, τελικά καταλήξαμε σε μια υπέροχη αίθουσα, τέως αποθήκη ατάκτως εγκαταλελειμμένων χρησίμων τε και αχρήστων που υπεύθυνοι και εθελοντές στον Πρίνο τακτοποίησαν και καθάρισαν. Δεν βαρέθηκε η κα Χρυσούλα να μας τρατάρει στον καφενέ της κάτω από τη μουριά. Το Νοσοκομείο προμήθευσε αμέσως καθετί απαραίτητο για τον ιατρικό εξοπλισμό και έτσι έχουμε το πρώτο ιατρείο επενδυμένο εξ’ ολοκλήρου με ξύλο (!), στο κέντρο του χωριού, δίπλα στην εκκλησιά, δωρεά της ενορίας, με μοναδικό μειονέκτημα την εξωτερική τουαλέτα. Ακόμα ένα επίτευγμα της συνεργασίας δημόσιας υπηρεσίας -το Νοσοκομείο εν προκειμένω- και κατοίκων – φορέων. Ένα αίτημα καιρών και ανθρώπων επί χρόνια, έγινε πραγματικότητα. Γιατρός θα έρχεται κάθε 10 – 15 μέρες. Την τέταρτη φορά οι κάτοικοι μαζεύτηκαν να μας παροτρύνουν.
Στα Σκουλούφια παραπέρα με το όνομα να παραπέμπει στον Ασκληπιό και ίχνη Ασκληπιείου στον οικισμό, το ιατρείο στον χώρο του παλιού σχολείου δεν χρειάζεται κάτι και κανείς δεν εκφράζει παράπονο για έλλειψη. Ακάματη, ολοπρόθυμη και αεικίνητη η Ιωάννα Μπροτζάκη μας οδηγεί στις Ρούπες και μας ανοίγει ένα Ιατρείο που χρειάζεται την περιποίηση σε κάποια σημεία και ορισμένες επισκευές. Παντού οι κάτοικοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι οι ίδιοι είναι σε θέση να κάνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα για το Νοσοκομείο είναι δυσκολότατα ή και αδύνατα, ένα καζανάκι που τρέχει, ένα βάψιμο τα ξύλινα μέρη. Έχασε κάθε χωριό τον δάσκαλο, τον κοινοτάρχη, τον γραμματέα, τον αστυνόμο, τον αγροφύλακα, ο παπάς του απέμεινε και ένα ιατρείο κάθε τόσο. Καίει ο ήλιος καταμεσήμερο σε τούτο το «ιατρείων οδοιπορικό».
Αλλάζει το τοπίο η όλη εικόνα στη Γωνιά, η πρόεδρος του Τοπικού κα Λιονή Βασιλική μας ξεναγεί. Το παλιό κοινοτικό γραφείο είναι ένας εκπληκτικός χώρος δύο δωματίων με διπλό w.c, ίντερνετ για τον γιατρό παρέχεται από το δίπλα Νηπιαγωγείο, του Αγίου Ανδρέα, στεγάζεται στο γραφείο της εκκλησίας, μπορεί και πρέπει να ενοποιηθεί με της Γωνιάς. Υπάγεται στο Κ.Υ. Σπηλίου, γιατρός κάθε 15, η κυρία Βασιλική τα κρατά όλα καθαρά, αντιπαλεύει μόνη και εθελοντικά, εκτελεί και χρέη γραμματέα. 550 κάτοικοι και στα δύο χωριά, με μια μικρή διαμόρφωση, που θα αναλάβουν τα παλληκάρια εδώ και τον εξοπλισμό που θα στείλει το Νοσοκομείο, σύντομα ένα πλήρες ιατρείο θα είναι δυνατόν. Εξ’ αρχής ιατρείο, αφού εκείνο που προ ετών «ιδρύθηκε» με μια εγκύκλιο, η οποία καν δεν κοινοποιήθηκε στο χωριό και τη βρήκαν… τυχαία (περιείχε μάλιστα λάθος στοιχεία(!)), δεν υλοποιήθηκε ποτέ. «Έργα» σε μια σελίδα που έμειναν στα χαρτιά. Ή και αληθινά έργα σαν το τέως Δημαρχείο πιο κάτω, έργο κιόλας νεκρό, εκατομμυρίων, άχρηστο και αυτοκαταργημένο, αντίστοιχο για πόλη 20.000 κατοίκων! Δημαρχείο Δήμου που άμεσα έσβησε, αντί έργου βασικής υποδομής στην περιοχή.
Στον Καλονύχτη ερχόμαστε τρίτη φορά. Χρειάζονται οικοδομικές επισκευές και συμπληρώσεις, πήραμε προσφορά για κουφώματα – αλουμίνια, συνεργαζόμαστε με τον πρόεδρο του τοπικού Μαν. Γαλερό. Δυσβάστακτες ευθύνες για Νοσοκομείο. Σήμερα λειτουργεί υποτυπωδώς, σωστότερα στο πόδι με γιατρό του Ε.Σ.Υ., δεν είναι καταχωρημένο ως κανονικό ιατρείο. Ξεδιψάμε στον καφενέ, ιστορικό χωριό με μεγάλα κτήρια, πολλές ιστορίες και ομορφιές όσο φτάνει το μάτι. Εκπληκτική η εκκλησία της Παναγίας με βράχους και κήπους, στη σκιά της κερνούν ρακί, εδώ ο Νικηφόρος Φωκάς πέρασε μια νύχτα αγνώστου λεπτομερώς περιεχομένου, ευκόλως ωστόσο εννοουμένου, 15 χλμ. από το Ρέθυμνο και χωρίς ιατρείο το 2014 που ίσως υπήρχε επί Ενετοκρατίας ή και επί… Νικηφόρου Φωκά. 300 κάτοικοι αλλά (απίστευτο!) 105 παιδιά, τα νήπια εδώ, το Δημοτικό στη Γωνιά, Γυμνάσιο – Λύκειο στο Ρέθυμνο. Καθημερινός οδικός μαραθώνιος.
Ο Αρεοπαγίτης κ. Βαγγ. Σταυρουλάκης επιμένει να δοκιμάσουμε τα μποστανικά του κήπου του. Θείος του εκ μητρός από τον Καλονύχτη γιατρού – φίλου στο Μέτσοβο Κώστα Παπακωνσταντίνου. Γιος γιατρού ο Κώστας και της γυναίκας θρύλου στο χωριό, της αείμνηστης Ελβίρας που υπηρέτησε επί δεκαετίες την ιατρική με αυταπάρνηση παροιμιώδη, απαράμιλλη η προσφορά της στον συνάνθρωπο, ακόμα δακρύζουν στο χωριό. Στο βάθος ένα πουλάρι χλιμιντρίζει και καλπάζει μέσα στα δέντρα. Πεντανόστιμα τα χορταρικά της κας Δέσποινας με θέα το Κάτω Βαλσαμόνερο, ο Βαγγέλης Σταυρουλάκης με την ευρυμάθεια και την ελληνοπρέπεια που τον διακρίνει, μας εξιστορεί γλαφυρά και με ζηλευτά ελληνικά, το γλυκόπικρο καταστάλαγμα μιας ζωής στη Δικαιοσύνη, ξεδιπλώνει παράλληλα ένα αδιανόητο ιστορικό για πρόσωπα και καταστάσεις στο Ρέθυμνο του παρελθόντος.
Με χαρές και ευχάριστα, αναμνήσεις και νοσταλγίες ας ανταμώνουν κι ας ανταμώνουμε στον καλής νύχτας των Βυζαντινών τόπο της ανθρωπίστριας Ελβίρας, της κας Δέσποινας, του Βαγγέλη Σταυρουλάκη. Χαιρετίσματα στο Μέτσοβο μας είπαν να σου πέψουμε φίλε Κώστα.
* Ο Νικόλαος Ξυπολυτάς είναι διοικητής Γ.Ν. Ρεθύμνου
