Χρόνο με το χρόνο, τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, σε έβλεπα να αναπτύσσεσαι δειλά δειλά και να μεγαλώνεις κάνοντας τα πρώτα σου αδέξια και «φουντωτά βηματάκια». Παρακολουθώ καθημερινά σχεδόν, χωρίς να το θέλω, τη φυσική σου ανάπτυξη και κάθε χρονιά αναρωτιέμαι και αποθαυμάζω την ταχύτητα με την οποία εξελίσσεσαι, υψώνοντας υπερήφανα το άλλοτε ισχνό και «αδέξιο» φύλλωμά σου σε μια γιγαντόσωμη φιγούρα, πρόθυμη να φιλοξενήσει τα όποια μικρά ή μεγάλα πετούμενα αποζητούν λίγη ανάπαυση στα ολόδροσα κλαδιά σου.
Αχώριστη παρέα της γειτονιάς, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες αλλά και σ’ εκείνα τα μελαγχολικά απόβραδα του φθινοπώρου. Έχω την αίσθηση ότι «ωριμάσαμε» παρέα αγαπημένη μου αροκάρια. Εγώ στο μπαλκόνι μου κι εσύ να «αποκρεμιέσαι» στα κάγκελα… Πόσα δεν είπαμε, πόσα δεν άκουσες, πόσα δεν είπες…
Και όλο αναμετριέσαι με τους νοτιάδες. Και κάποτε λαβώθηκες θαρρώ. Για λίγο έγειρες τον υπερήφανο κορμό σου, όμως στέκεσαι ακόμη εκεί, σεμνή και αγέρωχη τόσο, που έχω την αίσθηση ότι μάλλον τους «περιγελάς» όλους αυτούς τους ανέμους και τις θύελλες.
Βλέπεις η φύση φρόντισε να σε ορθώσει με απόλυτα γερές βάσεις. Βαθιές ρίζες και δυνατό κορμό. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το μυστικό σου το κατάλαβα από πολύ νωρίς… Έχεις Ευλυγισία αγαπημένο μου δενδρί. Μπορείς και ελίσσεσαι… Φαίνεται ότι λυγίζεις όταν λυσσομανάει ο κάθε λογής άνεμος, αλλά όμως έμαθες να ξεγελάς και την πιο δυνατή αιολική δοκιμασία. Παντός καιρού πλάσμα της φύσης, κατάφερες να ξεπεράσεις σε ύψος την τετραώροφη πολυκατοικία…
Πως θα μπορούσα να μην κάνω το συνειρμό, χρόνια τώρα. Το μήνυμα που στέλνεις είναι ξεκάθαρο. Οφείλουμε να είμαστε σαν τα δένδρα. Οφείλουμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, ώστε να αναπτύσσονται όπως τα δένδρα. Όχι ως προς τη στατικότατα φυσικά… αλλά ως προς την αντιμετώπιση των προκλήσεων της ζωής.
Γερές βάσεις, γερές ρίζες, σημαίνουν γερές αξίες. Γερός κορμός είναι η σωστή φροντίδα του σώματος. Ευελιξία στα κλαδιά σημαίνει ευελιξία στις προκλήσεις. Όπου αυτό χρειάζεται, θα πρέπει να ελίσσεσαι, να αφήνεσαι στη ροή. Κι ας φαίνεται ότι λυγίζεις κάποιες φορές. Όμως εσύ δε σπας… και πάντα ατενίζεις με δέος τον Ουρανό. Με πόδια σταθερά γειωμένα, υψώνεις το πνεύμα και ενώνεις νοητά τον Ουρανό με τη Γη. Κατεβάζεις και αναπτύσσεις το δικό σου φως. Και όπου κι αν βρίσκεσαι, όσο και αν έχεις γύρει, αυτό το φως που πρεσβεύεις φεγγοβολάει. Όλοι το βλέπουν. Και χωρίς να αντιλαμβάνονται απόλυτα το γιατί, το εκτιμούν και το σέβονται. Κάποιοι παραδειγματίζονται… και θέλουν κι εκείνοι να μιμηθούν.
Όμως δεν κρύβονται μονάχα ανάμεσα στις φυλλωσιές τα κρυμμένα μηνύματα. Μέσα από κάθε πλάσμα του θαυμαστού αυτού Πλανήτη μας ξεπετάγονται μηνύματα… αρκεί εμείς να έχουμε ανοίξει την καρδιά μας τόσο, ώστε να μπορέσουμε να τα δούμε… γιατί μόνο με τα μάτια της ψυχής μπορεί κανείς να βιώσει όλη αυτή την ομορφιά και να εκτιμήσει τα μικρά μα και μεγάλα θαύματα που εξελίσσονται γύρω μας.
Τον τελευταίο καιρό έχω αποκτήσει ένα ιδιαίτερο δεσμό με τη φύση και περισσότερο με τα δένδρα… Είναι σαν να τα βλέπω πρώτη φορά. Αν δε ντρεπόμουν… θα αγκάλιαζα κάθε κορμό, θα άγγιζα κάθε κλαδί που τυχαίνει στο δρόμο μου. Τουλάχιστον τα αγκαλιάζω με τη φαντασία μου… Μας προσφέρουν σιωπηλά, ανεκτίμητης αξίας δώρα, είτε το αντιλαμβανόμαστε εμείς η όχι, εκείνα απλά είναι εκεί. Μόνο Για Εμάς…
Πόσο σεβασμό οφείλουμε στη μάνα Γη και σε όλα τα δημιουργήματά της και πόσο εμείς κωφεύουμε ακόμα… Πώς να σιωπήσει ο ποιητής αλήθεια…
«Τα δέντρα είναι ποιήματα που γράφει η γη προς τον ουρανό.
Και εμείς κόβουμε τα δέντρα και τα κάνουμε χαρτί,
για να καταγράφουμε την κενότητά μας…» (Χαλίλ Γκιμπράν)
«Ξέρεις ότι τα δέντρα μιλούν;
Ναι μιλούν. Μιλούν το ένα στο άλλο,
μιλούν και σε σένα,
αν μείνεις και τ’ ακούσεις με προσοχή…» (απόσπασμα από ινδιάνικο τραγούδι).
Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας λοιπόν και ας κατανοήσουμε… ας συλλάβουμε τα αόρατα μηνύματα που ο Δημιουργός απλόχερα μας χαρίζει αιώνες τώρα και ας εμπνευστούμε. Όλοι εμείς που επιλέξαμε να ζήσουμε σ’ ετούτους τους περίεργους, γεμάτο προκλήσεις καιρούς…
