Δεν μοιάζει το Μακρύ-στενό με τα στενά τα άλλα
γι’ αυτό και το περνώ αργά, δίχως μεγάλα ζάλα.
Την πολιτεία τη παλιά στα δύο τη χωρίζει,
το γραφικό Μακρύ-στενό, σαν πινελιά του Γύζη.
Από τον κήπο μονομιάς, εις τη Φορτέτζα φτάνεις
σαν μπεις απ’ το Μακρύ-στενό πέντε λεπτά δεν κάνεις.
Της χώρας το Μακρύ-στενό, από παιδί διαβαίνω
και προσκυνώ την εκκλησιά, που μ’ έχουν βαπτισμένο.
Η Νικηφόρου η Φωκά, στο Ρέθυμνο’ ναι δρόμος,
μα από πριν Μακρύ-στενό τον ονομάζαν όμως.
Ελάτε στο Μακρύ-στενό να το περιδιαβούμε,
να κλείσουμε τα μάτια μας και να ονειρευτούμε.
Σε κάθε πόρτα σταματώ και όπως την αντικρίζω
θυμούμαι αυτούς που φύγανε κι έτυχε να γνωρίζω.
Σαν το περνώ οι μνήμες μου ξυπνούν και μου ζητούνε
για Μαμαγκάκη, Μπουνιαλή, Παπά-Βοργιά να πούμε.
Πολύ κοντά στην εκκλησιά μπαίνω κι αποθαυμάζω
παλιούς λουτρώνες κυκλικούς και κρίνω και λογιάζω.
Πιο πέρα η ενετική η κρήνη έχει στερέψει
και προσδοκά να’ ρθεί καιρός πάλι να ξανατρέξει.
Λίγο πιο κάτω στη γωνιά κείται εικονοστάσι
που το’ χουνε οι Χριστιανοί από καιρό ξεχάσει.
Φεγγίτες, τρούλοι θολωτοί και γούρνες μαρμαρένιες
και σαχνισιά κι ανθόκηποι και βρύσες σκαλισμένες.
Σε τούτο το στενό θα βρεις, φούρνο με καμινάδα
που ψήνει ζυμωτό ψωμί κι αφράτα παξιμάδια.
Κοντά στον οίκο του Θεού άλλο ναό θα δούμε
τη γνώση και την έρευνα ψηλά να την κρατούνε.
Με το Πανεπιστήμιο να έχει κάνει κέντρο
των Μεσογειακών Σπουδών, χρυσό της γνώσης δέντρο.
Γεώργιος Ζουρμπάκης
Ρέθυμνο Κρήτης
