Αυτό που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό είναι οι υστερικές κραυγές του παλιού πολιτικού συστήματος, που βλέπει όλα του τα σχέδια να καταρρέουν.
Ξεκίνησαν αισιόδοξοι μετά την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη και υπολογίζοντας ότι η κυβέρνηση δεν θα έβγαζε ούτε το 2016. Υπονόμευσαν συστηματικά και τις τέσσερις αξιολογήσεις, πιέζοντας, με όποιον τρόπο μπορούσαν τους δανειστές -και ιδιαίτερα το ΔΝΤ- να είναι άκαμπτοι απέναντί μας, και την ελληνική κυβέρνηση να υπογράφει ό,τι της δίνουν. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν κοινωνική αναταραχή, πότε με τους «Παραιτηθείτε», πότε με τις «γραβάτες», πότε με νεοδημοκράτες και χρυσαυγίτες αγροτοπατέρες, πότε με κατευθυνόμενες συνδικαλιστικές ομάδες – με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τον χώρο της Υγείας. Μετέτρεψαν τα κανάλια και τις ιστοσελίδες που τους στηρίζουν σε ακατάσχετους οχετούς δημοσιογραφικής λάσπης και χυδαίας εμπάθειας. Οργάνωσαν δολοφονίες χαρακτήρων. Έπαιξαν το χαρτί του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στο προσφυγικό, αλλά και το παρακρατικό χαρτί των οργανωμένων του κ. Μαρινάκη. Η τελευταία τους προσπάθεια ήταν το «Μακεδονικό». Σε μια αποθέωση πατριδοκάπηλου καιροσκοπισμού, πέταξαν στα σκουπίδια την εθνική γραμμή που οι ίδιοι είχαν διαμορφώσει το 2008 και έπεσαν στην επικίνδυνη αγκαλιά της Ακροδεξιάς, ελπίζοντας πως έτσι θα καταφέρουν να οργανώσουν μαζικές αντικυβερνητικές εκδηλώσεις. Τίποτα από όλα αυτά δεν τους βγήκε.
Έτσι, είναι πια αντιμέτωποι με αυτό που θεωρούσαν αδιανόητο. Όσο κι αν τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης, όσο κι αν χιλιοπαρακάλεσαν τους δανειστές για το αντίθετο, το ελληνικό πρόγραμμα έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία. Στις 21 Αυγούστου η χώρα βγαίνει και τυπικά από την επιτροπεία και ανακτά τα εργαλεία με τα οποία χαράσσει την πολιτική της. Όλη αυτή η προσπάθεια που κατέβαλαν τα τρία τελευταία χρόνια έχει πέσει στο κενό. Τώρα δεν υπάρχουν ξένες πλάτες για να ελπίζουν σε αυτές, ούτε προαπαιτούμενα που δένουν τα χέρια της κυβέρνησης. Τώρα πρέπει να μιλήσουν στον λαό με το πρόγραμμά τους: αυτό το πρόγραμμα που προβλέπει περικοπές στο κοινωνικό κράτος, οπισθοδρόμηση στα εργασιακά και οριστική παραγραφή όλων των σκανδάλων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Έτσι, το τελευταίο διάστημα γίνονται όλο και πιο σπασμωδικοί. Έστησαν ολόκληρο καυγά με τον Μοσκοβισί, απαιτώντας δημόσια δέσμευση ότι θα εφαρμοστούν οι περικοπές στις συντάξεις. Πιάστηκαν από μια ανοησία του επιτρόπου Χαν για να εγείρουν θέμα εδαφικών παραχωρήσεων στην Αλβανία. Αναζητούν αφηγήματα για να χτυπήσουν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, του οποίου αποτελούν ζωντανή επιβεβαίωση, έχοντας κολυμπήσει αναίσχυντα επί δεκαετίες στο μαύρο πολιτικό χρήμα. Και θα δούμε και άλλα τέτοια ξεσπάσματα επικοινωνιακής υστερίας στην προσπάθειά τους να περάσει στο ντούκου η 21η Αυγούστου.
Αυτή η υστερία σχετίζεται με το τέλος των Μνημονίων και την κατάρρευση του πολιτικού σχεδίου της Ν.Δ. και των ουραγών της. Τρέμουν την επάνοδο στην κανονικότητα γιατί δεν έχουν πολιτικό σχέδιο που να ανταποκρίνεται στην κανονικότητα. Ακόμα περισσότερο, τρέμουν έναν κόσμο που σιγά – σιγά αποκτά όλο και πιο καθαρή εικόνα για το τι έγινε στον τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια και το πώς η χώρα έφτασε εκεί που έφτασε. Δεν πειράζει. Ας σκούζουν. Όπως είπε και κάποιος πρόσφατα στη Βουλή, θα πιουν σιγά – σιγά το πικρό ποτήρι. Και θα το πιουν μέχρι τέλους.
* Ο Άγγελος Τσέκερης είναι δημοσιογράφος
