Τόσα δάκρυα… τόση θλίψη… τόσος προβληματισμός. Αναρωτιέμαι αν έχει υπάρξει άλλο πρόσωπο στην Ελλάδα που χωρίς να ανήκει στους διάσημους, έγινε τόσο γνωστό… τόσο αγαπητό τόσο «δικό μας παιδί» όπως τον Βαγγέλη. Περιττό να αναφέρω επίθετο, αφού όλοι πλέον γνωρίζουν. Και θέλω να πιστεύω ότι δεν άφησε σχεδόν κανένα Έλληνα ασυγκίνητο η τραγική αυτή ιστορία.
Είναι τόσο πολλές οι σκέψεις… οι απορίες και οι προβληματισμοί αλλά πολύ περισσότερο η θλίψη για την κατάληξη αυτού του παιδιού, που ενώ με έπνιγαν καθημερινά… δε μου ήταν εύκολο να τις καταγράψω. Δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Έμενα πάντα, να κοιτώ παγωμένη τη λευκή σελίδα του υπολογιστή μου…
Δεν θέλω να επαναλάβω τα ίδια τα χιλιοειπωμένα… για τις αξίες που καταρρακώθηκαν από κάποιους, για το σκοτεινό εκείνο κομμάτι της Κρήτης που πληγώνει, αφού ακόμα γεννοβολάει νοοτροπίες απάνθρωπες και αναχρονιστικές ως προς τον τρόπο ανατροφής των βλαστών της, για την παλληκαριά που μπερδεύεται με την «τσάμπα μαγκιά» και τον τσαμπουκά… για την αδυναμία κατανόησης της διαφορετικότητας, για την έλλειψη σεβασμού από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά και σε κάθε ανθρώπινο δημιούργημα επάνω σ’ αυτό τον Πλανήτη.
Απλά προσπαθώ ακόμα να κατανοήσω το λόγο που αυτή η περίπτωση μας άγγιξε τόσο. Και δεν μπορώ να καταλήξω με σιγουριά κάπου.
Υπήρξαν και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν. Όμως η συγκεκριμένη δεν είναι από αυτές που ξεχνιέται εύκολα.
Ίσως γιατί δεν πρέπει να ξεχαστεί… ίσως γιατί πίσω από τη θυσία του ανθρώπινου αυτού Αγγέλου, θα ξεκινήσουν κάποια πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους και να εξυγιαίνονται… Ίσως γιατί έτσι θα σωθούν άλλες ανθρώπινες ζωές.
Ναι, ο Βαγγέλης μας μίλησε. Μέσα από τη συστολή και την αγνότητα που είχε σαν παιδί… μέσα από αυτή την παγερή σιωπή του βάλτου όπου βρέθηκε, ο Βαγγέλης μίλησε.
Και έχουν ειπωθεί πολλά… μέσα από αυτή την απίστευτα εκκωφαντική σιωπή, που μόνο τα αγριοπούλια του βάλτου διέκοπταν τόσες μέρες και νύχτες που τον συντρόφευαν…
Είμαι σίγουρη ότι το «χαμηλών τόνων» αυτό παιδί με το φωτεινό χαμόγελο, έχει ήδη συγχωρήσει εκείνους που τον οδήγησαν σ’ αυτή την κατάληξη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το μόνο που θέλει αυτή η αγνή ψυχή, αισθάνομαι ότι είναι η δικαίωση και όχι η εκδίκηση. Η βία εξ άλλου δεν αντιμετωπίζεται με βία. Είναι αποδεδειγμένο αυτό. Απλά ανακυκλώνεται και επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε.
Και αυτό που θέλει να φωνάξει σε όλους τους «Βαγγέληδες» αυτού του κόσμου είναι να μιλάνε. Είναι η υπέρβαση που οφείλουν να κάνουν στον εαυτό τους όλα τα «χαμηλών τόνων» παιδιά… Να μιλάνε. Χωρίς φόβο… χωρίς στείρες ενοχές… χωρίς ντροπές. Να μιλάνε… ακόμα και αν αισθάνονται ότι δεν εισακούγονται να μην το βάζουν κάτω. Να επιμείνουν μέχρι να εισακουστούν. Δεν αξίζει σε κανένα ανθρώπινο πλάσμα να τυραννιέται και να καταλήγει έτσι. Όπως δεν έχει κανένας ανεγκέφαλος το δικαίωμα να φέρεται έτσι στο όνομα μιας «πλάκας» σε κανένα άλλο πλάσμα επάνω σε αυτό τον πλανήτη. Είναι απλές ανθρώπινες αξίες που δυστυχώς καταστρατηγούνται τόσο συχνά. Έχουμε φαίνεται ακόμα πολύ δρόμο, μέχρι να ανυψώσουμε κι άλλο το «μπόι αυτό της ανθρωπότητας».
Όμως υπάρχει και η άλλη η φωτεινή πλευρά. Εκείνη που συμπονά, που συμπάσχει, που σηκώνεται από την πολυθρόνα της όταν πρέπει, που αγανακτεί για να αποδοθεί το δίκαιο, που είναι πρόθυμη να συμπαρασταθεί, να συνδράμει ηθικά, αλλά και να περάσει στη δράση αντί να παραμένει στα λόγια.
Αυτό είναι το μόνο που με παρηγόρησε κάπως στην όλη υπόθεση. Ότι δεν θα πάει χαμένο αυτό το άδικο «φευγιό» του Βαγγέλη μας….
Τελειώνοντας έχω την ανάγκη να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη από την ψυχούλα του Βαγγέλη, επειδή τον αφήσαμε να μεγαλώσει σε έναν κόσμο που εμείς οι μεγάλοι ακόμα δεν κατορθώσαμε να βελτιώσουμε… που γεννά ακόμα τραμπουκισμούς και βαναυσότητες.
Καλό σου βράδυ αγόρι γλυκό με το Αγγελικό πρόσωπο. Άλλη μια νύχτα θα περάσει με εσένα να λείπεις ανυπόφορα από την οικογένεια και τους φίλους σου. Φαντάσου ότι λείπεις ακόμα και σε όσους δεν σε γνώρισαν. Το γνωρίζεις αυτό. Έτσι δεν είναι; Δεν μπορεί να μην το αισθάνθηκες… δεν μπορεί να μη «μούσκεψες» από τα τόσα δάκρυα μιας ολόκληρης χώρας. Αυτό μπορεί να σε θλίβει λίγο. Είναι αλλιώς τα πράγματα εκεί επάνω εξ άλλου… Βρίσκεσαι πια στην αγκαλιά της Παναγίας και των Αγγέλων που τρυφερά επουλώνουν τις πληγές που σου ανοίξαμε εδώ κάτω στη γη…. και μας χαμογελάς με αυτό το απίστευτα φωτεινό χαμόγελο που «στοίχειωσε» στις καρδιές όλων μας.
Να είσαι σίγουρος ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ αγόρι μου…. Οι Άγγελοι πάντα βρίσκουν τρόπο να κάνουν αισθητή την παρουσία τους εξ άλλου. Ακόμα και όταν τους πολεμάει το σκοτάδι, αφού απλά δεν αντέχει τη λάμψη τους… Κι εσύ ξέρω. Βρίσκεσαι εδώ αλλά κι εκεί… Θα βρίσκεσαι εδώ όσο χρειάζεται. Για να επουλωθούν κάπως οι πληγές των δικών σου ανθρώπων που τόσο πολύ πόνεσαν…
Και πάντα «θα σου φτιάχνουν τραγουδάκια με τα πιο όμορφα στιχάκια», όπως έχει τραγουδήσει στο παρελθόν ο Νικόλας Άσιμος…
Κι εσύ θα λες:
«….Αφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους….»
Κι εμείς πάλι:
«Βρε μπαγάσα περνάς καλά εκεί πάνω….»
Υ.Γ. Να περνάς καλά Βαγγελάκο. Όπου κι αν είσαι… Που και που μόνο… χάριζε και σ’ εμάς ένα κομμάτι παράδεισο από τη χρυσαφένια πολιτεία όπου βρίσκεσαι. Εμείς το μόνο που μπορούμε πια, είναι να σε Αγαπάμε αγόρι μου…
