«Το τέλος του ελληνικού κρατισμού(;)»

Ενώ ο κρατισμός, σαν έννοια, σημαίνει ότι η κρατική παρέμβαση συνιστά το πλέον κατάλληλο μέσο επίλυσης των πολιτικών προβλημάτων και επίτευξης της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, ο ελληνικός κρατισμός χαρακτηρίζεται από το νεποτισμό, την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία και τη διαπλοκή, και οργάνωσε την φαυλότητα στις δημόσιες λειτουργίες.
Μέσα από αυτές τις προσεγγίσεις δομήθηκε το σημερινό κράτος. Ένα κράτος αχανές, δυσλειτουργικό, με ατελείωτους φορείς, υπηρεσίες, γραμματείες και νομικά πρόσωπα. Το αχανές, ατελείωτο και μη παραγωγικό δημόσιο, από κοινού με τις συναρμοδιότητες και τη σύγχυση που προκύπτει από αυτές, αν μη τι άλλο μέχρι σήμερα «ροκανίζει» την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα.
Προσφάτως, προωθήθηκε και ψηφίστηκε μια σειρά από καταργήσεις και συγχωνεύσεις φορέων του δημοσίου, στην προσπάθεια να δημιουργηθούν νέες οργανωτικές δομές που θα καταστήσουν τη λειτουργία τους καλύτερη, αποδοτικότερη, πιο ορθολογική, και κυρίως πιο οικονομική για τον φορολογούμενο. Με το συγκεκριμένο νόμο καταργήθηκαν οκτώ φορείς των οποίων ο ρόλος δεν ανταποκρινόταν στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και συγχωνεύτηκαν εκατόν ενενήντα επτά πρόσωπα του δημοσίου τομέα των οποίων οι αρμοδιότητες μπορούν να ασκηθούν από κάποια άλλη δομή συνεκτικότερα.
Είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ η συνέχιση αυτής της προσπάθειας για τον περιορισμό του δυσκίνητου και παρωχημένου δημοσίου, χωρίς αυτό να σημαίνει και τις απολύσεις προσωπικού. Σήμερα, είναι μάλλον αναγκαία προϋπόθεση για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων, η ορθολογική διαχείριση του υπάρχοντος προσωπικού.
Υπάρχουν χίλιοι πεντακόσιοι τέσσερις φορείς και νομικά πρόσωπα της Γενικής Κυβέρνησης τα οποία πρέπει να αξιολογηθούν και μετά από εξαντλητική μελέτη με τα αρμόδια Υπουργεία να προωθηθούν οι ανάλογες ενέργειες.
Το σίγουρο είναι ότι η ριζική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης, δεν είναι απλή υπόθεση αλλά απαιτεί ρίξεις με τον κομματισμό, τις πελατειακές σχέσεις, την προχειρότητα και την αδιαφάνεια, αλλά και με την ίδια την αντίληψη του τρόπου ανάπτυξης της χώρας και της λειτουργίας του κράτους.
Το ζήτημα δεν είναι δυσεπίλυτο. Σε χώρες όπως η Ιαπωνία, το Λουξεμβούργο και οι Η.Π.Α. ο κρατικός τομέας είναι παραγωγικός και δεν «βάζει μέσα» τους φορολογουμένους.
Οι δημόσιοι φορείς αποτελούν μέρος της ανάπτυξης, δεν παρασιτούν στον κρατικό προϋπολογισμό και αναζητούν μέσα από δράσεις, ιδιωτικά κεφάλαια για την στήριξη της λειτουργίας τους.
Ο ρόλος της δημόσιας διοίκησης είναι να υποβοηθά την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα και να αποτελεί επενδυτικό εργαλείο για την προσέλκυση κεφαλαίων. Σε αυτή τη φάση που βρίσκεται σήμερα η χώρα, για την υπέρβαση της κρίσης και την ουσιαστική καταπολέμηση της ύφεσης, μέσα από τις επενδύσεις και όχι την κατανάλωση χρειάζεται ένα κράτος οικονομικό, σύγχρονο, ευέλικτο.
Ένα κράτος, που θα συμπεριφέρεται ως «κράτος αρωγός» και επενδυτής, και αυτή είναι μία μορφή κρατισμού που σαφώς βοηθάει το άτομο, τον πολίτη και την κοινωνία στο σύνολό της. Αυτό είναι και το στοίχημα αυτής της Κυβέρνησης.