Είναι ο λυράρης που έπαιζε
με νότες σαν λουλούδια
γλυκιά φωνή που έσταζε
άρωμα στα τραγούδια.
Μαζί του η λύρα του μιλά
Χαϊδεύει το δοξάρι
φωνή αγγέλου να περνά
στου τραγουδιού την χάρη.
Χαρές και πίκρες τραγουδά
στου ονείρου μου τους χάρτες
πάνω απ΄τα σύννεφα ψηλά
ως του ουρανού τις άκρες.
Με τι να στείλω δυο πουλιά
να τονε συναντήσουν
να ανατμοθούνε αγκαλιά
γλυκά να τραγουδήσουν.
Να πουν μια μαντινάδα του
μαζί του να γλεντήσουν
να παίζουν την λύρατου
τ’ αστέρια να δακρύσουν.
Ψιλόλιγνη η φιγούρα του
της Κρήτης το καμάρι
σαν μάνα ‘χε την λύρα του
πατέρα το δοξάρι.
Νώντας Βρεττός