Το χρονογράφημα του μνημονίου

Όλα άρχισαν το φθινόπωρο του 2009, όταν ο θαμώνας του «Μπαϊρακτάρη», αποφάσισε να τρώει κοντοσούβλι πλησιέστερα στο σπίτι του, για να αποφεύγει τις εκδηλώσεις θαυμασμού των εναπομεινάντων ψηφοφόρων του. Έτσι με τρόπο «διακριτικό» και άκρως δημοκρατικό -όπως πάντα γίνεται στη χώρα- παραχωρεί την εξουσία στον ποδηλάτη και κωπηλάτη μετέπειτα προφέσορα του Χάρβαρντ.

 

Ο συγκεκριμένος και ταυτόχρονα διακεκριμένος απόγονος «σοσιαλιστών» της γνωστής οικογενείας, είπε να κάνει κι αυτός τον πρωθυπουργό και σχημάτισε μια γραφικότατη κυβέρνηση Μπιρμπιλοπεταλωτοδρούτσηδων και Βενιζελογερουλογκερέκουδων με την οικονομία να περνά στα «στιβαρά» χέρια του Παπακωνσταντικοπιστολοκρόταφου.

 

Με τις άοκνες, η αλήθεια είναι, προσπάθειες όλης της συμμοροπαρέας που παρίστανε την κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που η Σαμαροπαρέα παρίστανε την αντιπολίτευση, ο αγώνας δικαιώθηκε ανοιξιάτικα υπό τον λαμπρό ήλιο του ακριτικού Καστελόριζου και άρχισε το «νοικοκύρεμα», το «συμμάζεμα» και τα λοιπά ευρωπαϊκά «προγράμματα» εξορθολογισμού.

 

Η «βρώμικη» δουλειά έγινε, ενώ ο Σαμαράς κατήγγειλε ως κατάπτυστο αυτό που σε λίγους μήνες θα διαφημίζει ως «μονόδρομο σωτηρίας». Γνωστός άλλωστε για τις «σταθερές» απόψεις του συγκρότησε ένα ακτύπητο δίδυμο πρωθυπουργού-αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης. Παπανδρέου-Σαμαράς αποτέλεσαν κάτι σαν «δίδυμους πύργους» τη μέρα της 11^ης Σεπτεμβρίου, μόνο που στο γκρέμισμά τους μας καταπλάκωσαν.

 

Κάπου εκεί αρχίζουν τα πήγαινε-έλα των συμπαθέστατων τροϊκανών και των νεοαποικιοκρατών εκπροσώπων των τραπεζών και των «οίκων», το κοστούμι των οποίων έχει ραμμένο στο πέτο τη σημαία της Ε.Ε., για ξεκάρφωμα προφανώς.

 

Ένας χρόνος είναι αρκετός για ν’ αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι για την εντεταλμένη αποστολή που εκτελούσε ο ποδηλάτης-κωπηλάτης και η κυβέρνησή του. Κάπου εκεί στο κατακαλόκαιρο του 2011 αδειάζουν στο Σύνταγμα όλα τα προς απόσυρση και λίγο πριν τη λήξη τους χημικά. Οι μούντζες πέφτουν σύννεφο, αλλά τις εκλαμβάνουν για ξεμάτιασμα και κάπου εκεί ο μπουρδολόγος ευτραφής υπουργός θ’ ανασυστήσει το οθωμανικό «χαράτσι», βαφτίζοντάς το, ως «ασφάλιστρο κινήτρου». Είναι ο πρώτος επιβληθείς φόρος-κατασχετήριο που εμφανίστηκε στον πλανήτη Γη.

 

Φιλότιμες προσπάθειες για σχηματισμό συγκυβέρνησης αποτυγχάνουν, για να ευοδωθούν όμως λίγους μήνες αργότερα.

Πρωθυπουργός – μουσίτσα ένας εγκάθετος λεσχών και οίκων που θ’ αναλάβει το «τεχνοκρατικό» ολοκαύτωμα του εναπομείναντος κράτους και παρέα με τον μπουρδολόγο θα διαλύσουν το συντρίμμι- αφού κι αυτό εν Ελλάδι δύναται να διαλυθεί. Όλα είναι έτοιμα για τη μεταβίβαση της εξουσίας στον «ουδένα αναμάρτητο», ο οποίος υποβασταζόμενος από Μπαροζοσοϊμπλομερκελορομπάηδες, συνεχίζει το θεάρεστο έργο της «σωτηρίας», υπό τα «άγρυπνο» βλέμμα του νεαρού και φερέλπιδος αρχηγού της κοκκινοροζέ αντιπολίτευσης κι ενώ οι «αγκυλωτόσταυρη Αυγή» ρίχνει σφαλιάρες στους Πακιστανούς, γιατί -ως γνωστόν- αυτοί φταίνε για τα ελλείμματα, την ανεργία, το δημόσιο χρέος και την κομματοκρατία στη χώρα.

 

Είμαστε πλέον μια «ωραία ατμόσφαιρα», όπως θα έλεγε και ο Τσιβιλίκας, και κάπου εκεί ο Σαμαροβενιζέλος αρχίζει την εφαρμογή του σχεδίου «τελική λύση», όπου άπαντες ιδιωτικοί ή δημόσιοι -αρκεί να είναι εργαζόμενοι υπάλληλοι- πρέπει ν’ απολυθούν, αφού ο ρυπο-Πάγκαλος έχει ρίξει προ πολλού την ιδέα.

 

Το συγκεκριμένο βέβαια «τάιμινγκ» -όπως λένε και στο χωριό μου- μπορεί να μας έφυγε ο ένας τεχνοκράτης-μουσίτσα, αλλά μας ήρθε ο άλλος «αστέρας» του Σημίτη, ο κεκεδίζων τω λόγω, αλλά διαλύων τω έργω, Στουρναροειδής Τυφών. Μετά εξαντλητικών επάλληλων διαπραγματεύσεων κατατροπώνει διαρκώς τα τροϊκανά στίφη και ωθεί τους κατοίκους της χώρας σε διαφορετικούς προορισμούς με βάση την ηλικία τους.

 

Συγκεκριμένα τις ηλικίες έως 1-35 ετών σε μετανάστευση σε χώρες εντός ή εκτός Σέγκεν, τους 36-55 στις φυλακές και κατά τόπους σωφρονιστικά καταστήματα για χρέη, ενώ ειδική πρόνοια 55-80, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα επιλογής της αυτοκτονίας, της βραχείας νοσηλείας στο «Κρατικό Αδώνειο Γεωργιάδειο Νοσοκομείο», όπου και μπορούν να αποδημήσουν ανώδυνα ανεπαίσθητα και ειρηνικά, υπό τις υλακώδεις προτροπές του συζύγου της Ευγενίας.

 

Ωστόσο οι υπήκοοι του κρατιδίου του Φούχτελ, πείθονται ότι με τις συνεχιζόμενες «θυσίες» τους επέτυχαν ένα διαρκώς ογκούμενο πρωτογενές πλεόνασμα (βλακείας), που οι κατεξοχήν φορείς ταύτης της ιδιότητας (βλακείας) επιθυμούν, λέει, να επιμερίσουν δικαίως στους πολλαχώς θυσιασθέντες υπηκόους του Φούχτελ.

 

Εν κατακλείδι ο «καλός και τολμών» πάντα νικά, ήτοι ο θρίαμβος των μνημονιακών δυνάμεων επήλθε ευλόγως γλιτώνοντας κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» την «άτακτον χρεοκοπίαν» που σε αντίθεση με την «εύτακτον χρεοκοπίαν» δε θα είχε «χορηγούς» (βλ. mega, πορτοσαλτοκωνσταπρετεντερπαπαδημητρικαψημπομπολοψυχάρηδες)!!