Για άλλη μια φορά κάποιες καρικατούρες «Κρητικών» αμαύρωσαν τον τόπο μας. Όταν οι κουμπουροφόροι εξελίσσονται σε μαγκουροφόρους μπορούν να διαπράξουν εξίσου στυγερά εγκλήματα χωρίς καμιά απολύτως αιτία, απλά και μόνο για να δώσουν μια κάποια λύση στα συμπλέγματά τους, που η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είναι πολλά και μεγάλα. Το μεγαλύτερο ίσως να είναι η ανεπάρκεια ήθους, λογικής ή ανθρωπισμού. Σε κάθε περίπτωση είναι η απεχθέστερη εκδοχή ανθρωποειδών που για τη «μαγκιά» τους δε διστάζουν ν’ αφαιρούν ανθρώπινες ζωές, έτσι για πλάκα. Σίγουρα οι περιπτώσεις αυτές προδίδουν σχιζοειδείς προσωπικότητες, αλλά το «κακό» με τα κάθε είδους «καπετανιλίκια» έχει παραγίνει στο νησί.
Κάποιος θα πρέπει να πείσει αυτά τα θρασύδειλα υποκείμενα ότι αποτελούν κανονικό όνειδος της ιστορίας αυτού του τόπου και πρέπει η «ομερτά» στις τοπικές κοινωνίες να τελειώνει, πριν θρηνήσουμε κι άλλα θύματα.
Είναι αδιανόητο σε κάποιον φυσιολογικό άνθρωπο να σκεφτεί τι είδους «αγωγή» έχουν λάβει αυτά τα άτομα και να τους πείσει ότι πρέπει να λυπηθούν όχι τα θύματά τους -αφού φαίνεται ότι αυτά δεν τα υπολογίζουν- αλλά τις καημένες τις μητέρες τους.
Μετά από τα θύματα, εκείνους που πρέπει να λυπόμαστε περισσότερο από όλους σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι οι οικογένειες των δολοφόνων, αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για οποιονδήποτε άνθρωπο από το να γεννήσει παιδιά-δολοφόνους.
Επίσης πρέπει στο πλαίσιο του σωφρονισμού τους να τους γίνουν κάποια μαθήματα ιστορίας, ώστε να μάθουν πως σ’ αυτόν τον τόπο αυτοί που κάποτε φορούσαν μαύρα πουκάμισα πενθούσαν τα βλαστάρια τους και, αν σκότωναν, σκότωναν τους φονιάδες-κατακτητές των παιδιών τους και του τόπου τους. Δε σκότωναν γιατί θίχτηκαν στις προσπεράσεις ή γιατί πυροβολούσαν για τη μαγκιά τους. Οι άνθρωποι αυτοί δυστυχώς γαλουχήθηκαν εξαιτίας της ανοχής όλων μας, εξαιτίας της ανυπαρξίας της ορθής αγωγής όλων όσων εμπλέκονται σ’ αυτή τη διαδικασία. Είναι ντροπή για το νησί να φορούν τα μαύρα πουκάμισα οι θύτες-δολοφόνοι και οι πενθούντες τα θύματά τους.
Επιτέλους η εξανθρωπίνωση για κάποιους πρέπει ν’ αρχίσει, εκτός κι αν αποδεχτούμε ότι υπάρχουν αρκετά κτήνη ανάμεσά μας…
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
