Η τροπολογία για τα φάρμακα, που πήγε στη Βουλή και υπερψηφίστηκε πριν λίγες ημέρες, καθώς και ο διάλογος που είχε αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα έφεραν στο φως και άλλες πλευρές της πολιτικής.
Φανέρωσαν τις συνέπειες που έχει η στάση του ΣΥΡΙΖΑ: «Όχι σε όλα», κυρίως, μάλιστα όταν δεν υπάρχει ουσιαστική αντιπρόταση… Η άρνηση και η σταθερή καταγγελία από μόνες τους δεν παράγουν πολιτική. Έχουν «κοντά πόδια» για να σταθούν… Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, έδειξε για άλλη μία φορά τις αδυναμίες του. Με μια ανυπαρξία σχεδίου για ότι έχει να κάνει με την «πολιτική του στο φάρμακο» περιορίστηκε σε «πολιτικές κραυγές» στα τηλεοπτικά παράθυρα και σε τακτικισμούς κατά τη διαδικασία της ψηφοφορίας στη Βουλή. Κανείς αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζει ποια είναι η θέση του ως αντίλογος στα όσα λέει (και νομοθετεί) η κυβέρνηση στον τομέα αυτό.
Έτσι, από το συνολικό «Όχι» πέρασε στη διάρκεια της ψηφοφορίας στο «Ναι» για τα τέσσερα από τα πέντε άρθρα της τροπολογίας, αφήνοντας απέξω τα φάρμακα και ζητώντας να γίνει η ψήφιση της τροπολογίας για κάθε άρθρο χωριστά, αν και γνώριζε ότι δεν το προβλέπει ο κανονισμός της Βουλής. Δημιουργήθηκε ένας «κακός χαμός», αλλά παρ’ όλα αυτά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην ονομαστική ψηφοφορία εξακολουθούσαν να ψηφίζουν έχοντας κατά νου μια δική τους «εξίσωση»: «4 Ναι+1 όχι=5 Όχι»! Κι όλα τούτα, άραγε, για ποιο σκοπό; Αφήνει την εντύπωση ότι την τελευταία στιγμή (στην προσπάθειά του να περιορίσει τις επιπτώσεις μιας πολυήμερης και αδιέξοδης πολιτικής στάσης) «ανακάλυψε» ως σανίδα απεμπλοκής του τη διαδικασία αυτή…
Όμως αυτό το «μπρος-πίσω» από το «Όχι σε όλα», στο «4 Ναι και 1 όχι» δείχνει αυτό που πριν υποστηρίζαμε ότι δηλαδή δεν είχε διαμορφώσει μια σαφή θέση στο θέμα των φαρμάκων και πως η θέση του στη Βουλή άλλαξε, για να μειώσει τις αρνητικές συνέπειες μια πολιτικής μάχης που είχε πια χαθεί….
Και είχε χαθεί εξαρχής η μάχη αυτή, αφού τα «όπλα» που αξιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνο η άρνηση και η καταγγελία…
Η αντιπολιτευτική αυτή τακτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης στηρίζεται στο «Όλα ή τίποτα«! Όταν από τη μία μεριά αποδέχεται, άκριτα, τα πάντα από τους πάντες, υποσχόμενη πως σαν θα έρθει στην εξουσία θα πάρει πίσω όλα σχεδόν, όσα έχει πράξει η κυβέρνηση (απολύσεις, δημόσιες επιχειρήσεις που αποκρατικοποιούνται, λιμάνια, θα ξαναφέρει μισθούς και συντάξεις στα προ Μνημονίου επίπεδα κ.α.) κι από την άλλη μεριά καταψηφίζει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση θα βοηθούσε τον τόπο να σταθεί στα πόδια του, αποτελεί αυτό, δυστυχώς ένα διπλό αδιέξοδο.
Το αδιέξοδο κυρίως, για τη χώρα μας και σε μια τέτοια περίπτωση πετάμε όλες τις θυσίες των πολιτών στον αέρα… και οδηγείται, έτσι η χώρα σε πολλαπλά αδιέξοδα, που δύσκολα μπορούμε να περιγράψουμε και να υπολογίσουμε σήμερα.
Όσο για τα αναμενόμενα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ (σε μια τέτοια περίπτωση) αυτά θα έχουν να κάνουν με το πως θα μπορέσει να διαχειριστεί όσα σήμερα υποστηρίζει και υπόσχεται…
Ίσως οραματίζεται μια ακόμα «ζωή με δανεικά» μια ακόμα πλαστή και εικονική οικονομική πραγματικότητα, μια επανάληψη της κρατικοδίαιτης οικονομίας της δεκαετίας του ’80…
Το διπλό αυτό πολυεπίπεδο αδιέξοδο, δυστυχώς, θα πέσει σε τελική ανάλυση στις πλάτες της χώρας και των πολιτών…
Να υποθέσουμε ότι υπολογίζει στην «κοντή μνήμη» των πολιτών; Αυτό είναι, όμως, που θα τον οδηγήσει σε ακόμα ένα πολιτικό σφάλμα, σε μια λάθος πολιτική τακτική…
Οι πολίτες, τώρα, που υποφέρουν -και πριν ακόμα γίνει ορατή η νέα πραγματικότητα- ζητούν από κάπου να πιαστούν… Οι υποσχέσεις παλαιότερων εποχών δεν μπορούν να μείνουν «γράμμα κενό»… Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος βρίσκεται στα πιο χαμηλά επίπεδα.
«Αύριο»… Θα ζητήσουν όλα όσα τους έχουν υποσχεθεί σήμερα…
Το στοίχημα της κυβέρνησης είναι να βγάλει τη χώρα από έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος την έχει οδηγήσει στην τωρινή πολυεπίπεδη κρίση. Έτσι, θα μπορέσει να αλλάξει τις τύχες των πολιτών…
Το στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να μπορέσει να διαμορφώσει ένα σχέδιο μιας άλλης πολιτικής αντιπρότασης σε όλα τα καυτά ζητήματα, ξεπερνώντας «παιδικές πολιτικές και κομματικές ασθένειες» που εμφάνιζαν τα κόμματα δεκαετίες πριν… Η περίπτωση της τροπολογίας για τα φάρμακα θα έπρεπε να διδάξει το ΣΥΡΙΖΑ πολλά…
Σημάδια για μια αλλαγή πορείας δεν υπάρχουν για την ώρα. Πιστεύει ότι έτσι θα έρθει στην εξουσία και μετά…. «έχει ο Θεός»! Όμως, στηρίζοντας άκριτα τα αιτήματα κάθε κοινωνικής-εργασιακής ομάδας και αρνούμενος ταυτόχρονα κάθε μεταρρύθμιση το ερώτημα που δημιουργείται είναι: «Ποιο κράτος οραματίζεται για τους Έλληνες πολίτες;»…
Το στοίχημα για τους πολίτες, είναι να μπουν στη διαδικασία ενός «διά ταύτα»…
Να μην παραμένουν σε μια υποσχεσιολογία, χωρίς να μπαίνουν σε μια βασανιστική επεξεργασία όλων των δεδομένων. Να κρίνουν το καθετί με τα δεδομένα του «σημερινού κόσμου» και όχι με όσα ίσχυαν δεκαετίες πριν… Να αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα, που δεν μπορεί να στηριχθεί στο «κράτος επιχειρηματία» αλλά στο «κράτος που ανοίγει δρόμους»… Να κάνουν και τη δική τους αυτοκριτική με αυτογνωσία και θάρρος οι Έλληνες πολίτες. Καιρός είναι να κατανοήσουν όλοι ότι χωρίς αλλαγές σε δομές-νοοτροπίες-θεσμούς είναι όλες οι θυσίες χαμένες… Να αφήσουν ο καθένας το δικό του «Εγώ», τη δική του συντεχνιακή λογική και να αντιληφθούν τη χώρα ως ένα ενιαίο σύνολο…. Λογικές κομματικο(κρατικο)δίαιτου συνδικαλισμού μόνο δεκαετίες πίσω μας φέρνουν…
Τρία στοιχήματα, λοιπόν, και δύο «αντίθετες πολιτικές πρακτικές και φιλοσοφίες»…
Και ένα μεγαλύτερο ακόμα στοίχημα… Να παραμείνει δηλαδή «η μπάλα στο γήπεδο» και να μην χαθεί κάπου στην εξέδρα!
pgiannoulakis@yahoo.gr
