«Τρεις αδελφές, ένα χρόνο μετά» στο The Garage

«Τρεις αδελφές/ένα χρόνο μετά» είναι ο τίτλος της νέας απόδοσης – διασκευής της παράστασης του Ηρακλειώτη σκηνοθέτη Δημήτρη Φοινίτση, βασισμένη επάνω στο αξεπέραστο δράμα του Ρώσου συγγραφέα Άντον Παύλοβιτς Τσέχοφ «Οι τρεις αδελφές».

Η παράσταση μετά την επιτυχία που σημείωσε στο Ηράκλειο, θα παρουσιαστεί στο Ρέθυμνο, στο The Garage (Δημοκρατίας 36), το Σάββατο 6 Μαΐου και ώρα 21:00.

Το έργο

Ο μικρόκοσμος της νωθρής ζωής στην επαρχία, της αποκεντρωμένης και παρατημένης από το κράτος, καθώς και οι ολέθριες συνέπειες των καταθλιπτικών συνθηκών στις ψυχές των ανθρώπων είναι τα θέματα που θίγει ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, Άντον Παύλοβιτς Τσέχοφ (1860 – 1904). Οι ήρωες οδεύουν αναπόφευκτα προς την ψυχική φθορά εάν δεν έχουν ήδη καταλήξει σε αυτήν. Η κλειστή, αδιέξοδη μονοτονία της επαρχιώτικης ζωής και οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες δεν αφήνουν περιθώρια για άλματα και αλλαγές. Άπαντες πνίγονται από έλλειψη σκοπού, αναζητώντας ένα κάποιο νόημα, γραπώνονται από τυχαίες λύσεις, απογοητεύονται, παραιτούνται και ανέχονται μελαγχολικά μια ζωή σχηματική, ανάξια για τη νοημοσύνη και την ευαισθησία τους.

Η Μόσχα, τόπος γέννησης των τριών αδελφών, είναι η πατρίδα, όπου ονειρεύονται να ξαναγυρίσουν και συμβολίζει την απόδραση και τη σωτηρία, που οι αναμνήσεις έχουν εξιδανικεύσει. Στο θεατρικό έργο «Τρεις Αδελφές» (1901) περιέχονται όλα τα στοιχεία της ασύγκριτης τεχνικής του Τσέχοφ: θέματα καθημερινά και τετριμμένα, σε συνδυασμό με μια υποτυπώδη πλοκή, μα φορτωμένη από όνειρα, νοσταλγία, ελπίδα, ενθουσιασμό, διάψευση, χιούμορ, μελαγχολία και στοχασμό. Η δραματική πύκνωση δεν σχηματίζεται από δράση, αλλά από σκέψεις που κρύβονται πίσω από λόγια, οδυνηρές σιωπές και κωμικούς υπαινιγμούς. Όλα αυτά τα στοιχεία φορτίζουν την ατμόσφαιρα και προβάλλουν ανάγλυφα την ιδιότυπη ποιητικότητα του ανατόμου της ανθρώπινης ψυχής.

Χαμηλοί τόνοι, εσκεμμένες παύσεις και μία ατελεύτητη πλήξη που συμπληρώνει μοναδικά τα ανθρώπινα πάθη, τη μοναξιά και τα αδιέξοδα: αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο τσεχοφικός κόσμος που αποτυπώνει αριστουργηματικά την ακινησία, την έλλειψη ουσιαστικής προόδου, την αναπόφευκτη αδράνεια η οποία επιμερίζει την καθημερινότητα και αναδεικνύει την απουσία συνολικού νοήματος. Ίσως, κανένας άλλος δεν τον φτάνει στην ανάλυση της αμοιβαίας απομόνωσης των ανθρώπων, αλλά και της -εκ των προτέρων- καταδικασμένης σε αποτυχία προσπάθειας για αλληλοκατανόηση. Oι ήρωες του Tσέχοφ μιλούν και σήμερα με την ίδια ένταση στις ψυχές των ανθρώπων, επισημαίνοντας το μέγεθος της φάρσας που ονομάζεται «ζωή».

Η παράσταση

Η σκηνοθεσία τοποθετεί -χρονικά- το έργο ένα χρόνο μετά την Α’ Πράξη στην άλλοτε πολύβουη κατοικία των Πραζόροφ και εστιάζει στην ακύρωση της προσδοκίας, βρίσκοντας την Όλγα, τη Μάσα και την Ιρίνα ολομόναχες, πλήρως αποκομμένες από τον κοινωνικό περίγυρο, να αναπολούν τα περασμένα -επισημαίνοντας, συνάμα, το αδιέξοδο της ύπαρξης και το ανεκπλήρωτο του έρωτα. Τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες με κοινή επιθυμία, την ευτυχία, συνθέτουν τη σύγχρονη τοπιογραφία της ερημιάς και της χαμένης επαφής. Η μελαγχολία της ύπαρξης αμβλύνεται με στοιχεία ιλαρότητας, «φωτογραφίζοντας» τα αποτελέσματα της παρατεταμένης διαβρωτικής πλήξης επάνω στον ψυχισμό του ανθρώπου. Με αμεσότητα και προσήλωση στην ανάδειξη της ουσίας του κειμένου, η παρούσα σκηνοθετική ανάγνωση επιχειρεί να καταργήσει τη διάσταση του «τέταρτου τοίχου» και να συνομιλήσει απευθείας με την αλήθεια των ερμηνευτών. Τα τραγούδια που ακούγονται χωρίς μουσική, δεν είναι άλλα από ρώσικα στρατιωτικά εμβατήρια, ως απόηχος του αυστηρού πλαισίου ζωής που επέβαλλε ο στρατηγός πατέρας στο γυναικείο πληθυσμό του σπιτιού.

Συντελεστές

Απόδοση – διασκευή – σκηνοθεσία: Δημήτρης Φοινίτσης

Σκηνικός χώρος – ενδυματολογική επιμέλεια: Κωστής Μακάκης

Μουσική διδασκαλία: Κωνσταντίνα Πάλλη

Βίντεο: Νικολάι Ντορόζκιν

Φωτογραφίες: Χρήστος Τσουμπλέκας

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Σοφία Δερμιτζάκη / Όλγα

Μικαέλα Κεφαλογιάννη / Μάσα

Ελένη Στρατάκη / Ιρίνα

Ακούγονται οι ηθοποιοί:

Γιωργής Τσαμπουράκης / Βερσίνιν