Το Μεγαλείο
Δικαιοσύνη, πώς αντέχεις
να αγορεύεις και να γράφεις
αντιδικώντας αδιάκοπα με το άδικο,
πότε να χάνεις, πότε να κερδίζεις μάχες,
όμως ποτέ σου τελεσίδικα τον Πόλεμο;
Ακόμα ελπίζεις ή σκέπτεσαι το πόσο
θα ήταν πιο μεγάλο το άδικο
δίχως το Μεγαλείο
του Αγώνα σου;
Λεξικά αλλοπρόσαλλα
Έχουνε άλλο λεξικό οι θύτες,
αλλ’ άλλο έπειτα ως θύματα.
έχουνε άλλο λεξικό τα θύματα
αλλ’ άλλο έπειτα ως θύτες!
Έχουνε άλλο λεξικό
ανέκαθεν οι άνθρωποι
ως δυνατοί και άλλο ως αδύνατοι!
Παρ’ όλο που μιλούν με ίδιες λέξεις,
θένε ν’ ακούγονται κάθε φορά αλλιώς!
Σε τέτοια όμως λεξικά αλλοπρόσαλλα
μπορεί, αλήθεια, η Δικαιοσύνη
να βρίσκει το «άλλοθι»,
για να αλληθωρίζει
ανιστόρητα;
Ανώριμοι καιροί
Πάλι αδικείσαι, μάνα Ελλάδα,
απ’ του σουλτάνου γείτονά σου
την αφιονισμένη μεγαλομανία
και το «δίκαιο της πυγμής»!…
Πάλι επικαλείσαι την πυγμή
του «Διεθνούς Δίκαιου»,
μα πάλι τελικά αυτό
θα σε πικράνει!…
Αυτό είναι ώριμο,
μα τούτοι οι καιροί
δεν είναι ώριμοι γι’ αυτό!
( Αλίμονό του που δεν έχει
νύχια για να ξυστεί, όπως λένε)
Ας όψονται οι Πόντιοι Πιλάτοι,
που όλο καταποντίζουνε το δίκαιο
στα βάθη της εικονικής ουδετερότητας!
Ας όψονται όμως κι οι εκάστοτε πατριώτες
του αγώνα… υπέρ πάρτης και όχι πάτρης
και προπαντός κάποια κ@λόπαιδά σου
που όταν ο γείτονας σου ο κακός
εξοπλιζότανε σαν αστακός,
μιζάρονταν ασύστολα
για τα εξοπλιστικά σου,
αφήνοντάς σε δίχως… νύχια!
*Με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα
Διεθνούς Δικαιοσύνης (και όχι μόνο)
