Πολύ απασχολούσε τον πρωτόπειρο
γραμματικό στο αλεξανδρινό σχολείο
το μάθημα της «Κύρου Ανάβασεως»
και της «Καθόδου των Μυρίων»,
που ξεπουλιόνταν, οι κακόμοιροι,
για να υπηρετήσουν τις φιλοδοξίες
του Πέρση Κύρου, του σφετεριστή
του θρόνου του αδελφού του Αρταξέρξη.
Τι εθνική κι αυτή κατάντια! Τι εθνική ντροπή!
Τι… κάθοδος στα Τάρταρα της αναξιοπρέπειας!
Οι Έλληνες να είναι μισθοφόροι των βαρβάρων!
Και να ’ταν ο σκοπός τουλάχιστον ανώτερος ή
να φωτίζονταν οι ρίζες ευφορίας του κακού…
Μα είναι Παίδευσις αυτή για Ελληνόπαιδες;
* * *
Όμως πολύ απασχολούσαν το γραμματικό
και οι σχολιασμοί που έκανε ο Σχολάρχης:
«Τα σημαινόμενα δεν έχουν τόση σημασία.
Εκείνο που μετράει είναι το σημαίνον,
η γλώσσα, η αττική διάλεκτος.
Του Ξενοφώντα η γλώσσα έχει
όλα τα φόντα γλωσσικού προτύπου.
Όσο για σημαινόμενα, ας προβάλλονται
η τάξη, η ανδρεία, η πολεμική υπεροχή,
η αντοχή στις κακουχίες των Ελλήνων.
Σε τελική ανάλυση αυτά προβλέπει
το Αναλυτικό μας Πρόγραμμα».
* * *
Παρόμοια του έλεγε ο Σχολάρχης για
τα σημαίνοντα της Ιλιάδας του Ομήρου
στις Ραψωδίες με το Δούρειο Ίππο και
την ολοσχερή καταστροφή του Ιλίου,
τάχατες απ’ το μένος των Ελλήνων
για το… κερατιλίκι του Μενέλαου.
* * *
Και ήτανε σε δίλημμα μεγάλο για
των παιδιών τη δέουσα παιδεία!
Μέχρι που έγινε Παιδαγωγός
και αναλυτικά, αγωγός φωτός
για τα σημαίνοντα και σημαινόμενα
και προπαντός τα υποσημαινόμενα!…
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου
