Η βία μπορεί να έχει μια διαβάθμιση -«ποιοτικά» χαρακτηριστικά, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε ανοχή ή κάλυψη ή δικαιολόγηση σε πράξεις βίας.
Η τρομοκρατία είναι μια μορφή βίας σε βάρος της κοινωνίας. Μία ανώτερη μορφή βίας. Δείχνοντας ανοχή σε μορφές βίας -που κάποιοι θεωρούν «λάιτ»- βήμα βήμα οδηγούμαστε σε ένα «εθισμό», που σε συνδυασμό με ένα μανδύα δήθεν ιδεολογικό ή δήθεν κοινωνικό (αν είναι ποτέ δυνατόν!) μας φέρνει στα δύσβατα μονοπάτια της και -όπως φάνηκε στο παρελθόν- ορισμένοι οδηγούνται στον καταστροφικό δρόμο της «συμπάθειας», της ανοχής ή της αιτιολόγησης τέτοιων αντικοινωνικών συμπεριφορών. Ανοίγει έτσι ένας φαύλος κύκλος, αφού στα πρώτα στάδιά τους οι πιο «λάιτ» συμπεριφορές (όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν σθεναρά), αλλά τους δόθηκαν -πολλές φορές- και χαρακτηριστικά που δήθεν σχετίζονταν με την λαϊκή οργή. Η ανοχή, λοιπόν, είναι το πρώτο σκαλοπάτι. Όλες οι υπόλοιπες ψευδοϊδεολογικές-ψευδοκοινωνικές ή δήθεν επαναστατικές σημαίες έρχονται στην πορεία, όπως αναφέρουμε παραπάνω, ως ένας μανδύας και ένα προσωπείο κάλυψης και αιτιολόγησης των βίαιων αυτών πράξεων.
Αν όλα τούτα δεν γίνονται κατανοητά ή αποδεκτά (κυρίως από θεσμούς και φορείς εξουσίας) τότε στρώνεται το χαλί στην τρομοκρατία και είναι δύσκολο αργότερα η κατάσταση αυτή να ελεγχθεί και να αντιμετωπιστεί.
Η χώρα μας έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν από τέτοια φαινόμενα, ενώ κάποιοι πυρήνες τρομοκρατικής βίας εξακολουθούν να αγωνίζονται, ώστε «να σηκώσει ξανά κεφάλι» η τρομοκρατία.
Το έχουμε γράψει από τη θέση αυτή πολλές φορές… Η βία είναι ενιαία και καμία μορφή της δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Έχουμε, επίσης, επισημάνει πως κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να περιγράψει τον πόνο που προκαλούν οι τρομοκράτες παρά μόνο όσα θύματα είναι εν ζωή ή οι οικογένειές τους. Ένας πόνος που σε κάθε νέα πράξη τρομοκρατίας γίνεται πιο έντονος, αφού φέρνει ξανά και ξανά στο νου και στην καρδιά τους όσα οι ίδιοι βίωσαν στο παρελθόν. Οι πληγές είναι μεγάλες και βαθιές…
Ζητούν, λοιπόν, (πρέπει όλοι να ζητάμε) από το πολιτικό προσωπικό και τους φορείς της εξουσίας την απόλυτη καταδίκη και την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, καθώς και την πάταξη του φαινομένου.
Στα πλαίσια πάντα του νομικού μας πολιτισμού. Απέχει, όμως, αυτό αρκετά από το να υπάρχουν σε κοινοβουλευτικούς πολιτικούς σχηματισμούς άτομα, που «βλέπουν με συμπάθεια τις ιδέες των τρομοκρατών», όπως πρόσφατα είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Πέτρος Τατσόπουλος, αναφερόμενος στον δικό του κομματικο-πολιτικό φορέα. Παρ’ όλο που συμπλήρωσε ότι μπορεί και στη ΝΔ να υπάρχουν κάποιοι που θα ήθελαν «να πάρουμε πίσω την Πόλη και την Αγία Σοφία», η αιχμή προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να μετριαστεί…
Η απόδραση-εξαφάνιση του Ξηρού έφερε πάλι στο προσκήνιο το όλο ζήτημα… Ακούστηκαν απόψεις ότι ο Ξηρός είναι συνεπής με την «ιδεολογία» και τις ιδέες του, ότι είναι «πολιτικός κρατούμενος»… Αυτά είναι όλα όσα αναφέρουμε στην αρχή του σημερινού μας σημειώματος, δηλαδή η αναζήτηση κάλυψης, το προσωπείο, ο μανδύας ενός ψευδοϊδεολογήματος, ενός μύθου με την ελπίδα της λαϊκής κατανάλωσης σε στιγμές που το πολιτικό σύστημα (και το πολιτικό προσωπικό) της χώρας δοκιμάζεται…
Κι όλα αυτά σε μια περίοδο βαθιάς πολυεπίπεδης κρίσης (κρίσης στο βάθος πολιτισμικής). Πάνω σ’ αυτά επενδύουν σίγουρα οι τρομοκράτες, αλλά και άθελά τους συνδράμουν οι όποιοι συμπαθούντες. Το λάθος είναι τεράστιο… Είναι σαν να αγωνίζονται να οδηγηθεί η χώρα σε άλλα μονοπάτια.
Μια αντικοινωνική συμπεριφορά, μια πληγή για την κοινωνία, όπως η τρομοκρατία, σε τι άλλο θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα;
Το επισημαίνουμε ξανά και ξανά… Η δημοκρατία δεν εκδικείται. Σέβεται τον νομικό πολιτισμό. Φέρεται με ανθρωπιά ακόμα και στους εχθρούς της. Τιμωρεί, όμως, πράξεις βίας και τρομοκρατίας. Το αίσθημα δικαίου και η ασφάλεια των πολιτών είναι κορυφαία σε μια δημοκρατία.
Τα πολιτικά κόμματα ως θεσμοί και φορείς εξουσίας θα πρέπει να έχουν ανοιχτό μέτωπο με τη βία και την τρομοκρατία. Δεν είναι ουραγοί, αλλά εμπροσθοφυλακή… Το πολιτικό προσωπικό έχει καθήκον και υποχρέωση να παράγει ιδέες και πολιτικές που θα αποκλιμακώνουν και θα αποθαρρύνουν πράξεις βίας. Το μήνυμά του προς την κοινωνία θα πρέπει να είναι ένα μήνυμα ασφάλειας, συνοχής, σεβασμού, ένα αίσθημα δικαίου. Οι περιθωριακές και μεμονωμένες διαφορετικές απόψεις (αυτές δηλαδή των συμπαθούντων την βία) είναι καλό να καταδεικνύονται ως αντικοινωνικές.
Τα όρια, λοιπόν, είναι (και πρέπει να είναι) ξεκάθαρα. Το ίδιο θα πρέπει να είναι και τα μηνύματα προς την κοινωνία…
Η χώρα μας για να ξεπεράσει την πολύπλευρη αυτή κρίση χρειάζεται εκτός των άλλων συνοχή, αίσθημα δικαίου, ασφάλεια, κοινωνική σταθερότητα, θετικά μηνύματα-αισιοδοξία.
Είναι μονόδρομος… Πολιτικό σύστημα-φορείς-θεσμοί-κοινωνία αυτόν το δρόμο θα πρέπει να βαδίσουμε…
pgiannoulakis@yahoo.gr