Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, είναι πραγματικό. Η κινδυνολογία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Φαντάσματα διάφορα… υπερίπτανται της χώρας και ένας μπαμπούλας, ξέρετε, αυτός ο κακός και μοχθηρός που θέλει να μας βγάλει από την ευρωζώνη, σαρώνει χρηματιστήρια, φωνάζει και ωρύεται.
– Εσείς λοιπόν, τρομοκρατηθήκατε αρκετά σήμερα;
Έλληνες αναλυτές «υπονοούν» διάφορα. Ξένοι μεγαλόσχημοι ανατριχιάζουν. Σπεκουλαδόροι σπεκουλάρουν και όλα αυτά με προφανή σκοπό να κλονίσουν την ξεκάθαρη απόφαση της πλειοψηφίας των Ελλήνων να πουν το «φτάνει πια, ως εδώ». Βλέποντας κάποιοι ότι χάνουν «και τ’ αυγά και τα πασχάλια» αποφάσισαν να «καβαλήσουν το καλάμι» (τι ωραίες οι παροιμίες μας, τι ζωντανές)!
-Τρομοκρατήθηκες λοιπόν αρκετά σήμερα Θωμά, ή αντέχεις κι άλλο;
Πολλά και ραγδαία γεγονότα είχαμε μέσα σε ελάχιστες μέρες. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι η πορεία προς τις εκλογές, η οποίες έρχονται αναπότρεπτα πια, σαν επιστέγασμα της απελπισμένης προσπάθειας για εκλογή Προέδρου απ’ αυτή τη Βουλή, η οποία φαίνεται καθαρά ότι δεν θα καρποφορήσει.
Ελπίζομε όλοι, ότι ο νέος υποψήφιος πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος. Μακάρι μην ήταν ένα στενά κομματικό πρόσωπο, αλλά κάποιος που ενδόμυχα θα νιώθουμε πως είναι δίπλα μας, αρωγός, ότι καταλαβαίνει τα προβλήματά μας, ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Όμως αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τον μέσο έλληνα πολίτη είναι αυτή η χώρα να σταματήσει να κυβερνάται με «ι-μέιλ»! Να απαλλαγούμε από κοινωνικά ανάλγητες πολιτικές που εξαθλιώνουν ανθρώπους, κάνουν προβληματική τη μόρφωση των παιδιών μας, την πρόσβαση σε αυτονόητα κοινωνικά αγαθά -υγεία και παιδεία, την ίδια την επιβίωση.
Ελληνικό δράμα, πράξη δεύτερη.
Θα το ‘θελα πολύ να σας έγραφα ένα ρομαντικό, λογοτεχνικό κείμενο με ωραία επίθετα, παρομοιώσεις και εξάρσεις. Θα το ‘θελα πολύ να μπορούσα να σας μιλήσω για ρομαντικές βραδιές δίπλα στο τζάκι, καθώς τα ξύλα τρίζουν κι έξω ένας άγριος βοριάς. Να σας μιλούσα για τα φεγγάρια του χειμώνα τα ποιητικά. Για την άνοιξη που πρόκειται να έρθει, μα δεν μπορώ.
Η χώρα μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της. Μετά από χρόνια ολόκληρα σκληρής και βάρβαρης λιτότητας, φως επιτέλους στον ορίζοντα.
Δείτε όμως, σας παρακαλώ και προσέξτε: Από εδώ κι εμπρός ο λαός φέρει όλη την ευθύνη. Οφείλει να μην παραπλανηθεί (διότι φυσικά θα προσπαθήσουν να τον παραπλανήσουν). Να μην τρομοκρατηθεί (διότι φυσικά θα προσπαθήσουν να τον τρομοκρατήσουν). Να μην ψηφίσει για την «πάρτη» του αλλά για τη χώρα του, που έχει φτάσει πια στο τελευταίο σκαλοπάτι.
Μετά από τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε, σας ζητώ να με πιστέψετε: Ναι, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει μέλλον. Δεν μπορούμε να ζούμε πια με το φόβο. Πρέπει να μετατρέψομε την Ελλάδα από ένα χρεοκοπημένο βασίλειο της μοιρολατρίας σε ένα κράτος που επιβιώνει και προκόβει στηριζόμενο στην – και καθοδηγούμενο από – την κυρίαρχη θέληση του λαού του.
*Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
