Το νέο υπουργείο, τη σύσταση του οποίου οι συνθήκες της κλιματικής αλλαγής επιτάσσουν, και για τον λόγο αυτόν ίσως θα ήταν ορθότερο να ονομαζόταν Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης: όσο «μαύρο» και απαισιόδοξο να ήταν κάτι τέτοιο, αντίθετα τόσο και περισσότερο θα εξέφραζε την αναγκαία συσπείρωση, τον απαραίτητο συναγερμό μπροστά στο κορυφαίο, διαπλανητικά, πρόβλημα του παρόντος και του μέλλοντος. Κορυφαίο λοιπόν και το υπουργείο, τουλάχιστον στα μάτια και την αξιολόγηση όσων δεν βλέπουν μεμονωμένα δέντρα, αλλά, συνολικά, δάση.
Συνακόλουθα, το πρόσωπο που θα αναλάβει προϊστάμενος αυτού πρέπει οπωσδήποτε να συγκεντρώνει πολλά προσόντα, sine qua non, και ειδικότερα: Να μπορεί να ακούει, φιλτράρει, συνδυάζει και εφαρμόζει τις απόψεις των ειδικών επιστημονικών συμβούλων, που διαρκώς θα τον περιβάλλουν. Και, να μπορεί να συντονίζει τις διάφορες αρμόδιες υπηρεσίες κατά την αντιμετώπιση των εκάστοτε κρίσεων, συχνά πολυήμερων…
Όλα τούτα λοιπόν υποδηλώνουν σαφώς ότι εκτός από νοητικές, πρέπει να διαθέτει και σωματικές αντοχές και δυνάμεις, τουτέστιν να είναι (και) νέος.
Θυμόμαστε, πρόσφατα, τον τελευταίο προϊστάμενο της Πολιτικής Προστασίας Ν. Χαρδαλιά -που κανένας, ειρήσθω, δεν θα μπορούσε να του προσάψει έλλειψη ζήλου και εργατικότητας στο ελάχιστο- πώς λύγισε το ηθικό του και έβαλε τα κλάματα κατά τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε και στη συνέχεια κλονίστηκε -ευτυχώς παροδικά- η ίδια η υγεία του.
Ώστε πρέπει ο υπουργός εκείνος να έχει μεγάλες αντοχές, να είναι νέος. Όχι μόνο για να μπορεί να αντιπαλαίψει τη φύση και τις ιδιαίτερες συνθήκες της δουλειάς του. Αλλά, προσέτι, να αντέξει τη διαρκή απειλή και το άγχος της στοχοποίησης, να του αποδοθεί η περίφημη πολιτική ευθύνη, κάτι που συνιστά, πλέον, κατεστημένο στα πολιτικά ήθη που χαρακτηρίζουν όλες τις παρατάξεις αυτού του τόπου (O tempora o mores!), φόβητρο που επικρέμαται, σπάθη τω όντι δαμόκλειο…
