Κάθε που βλέπω τα σκούρα φίλε αναγνώστη κάθομαι και σου γράφω. Ίσως διότι με κόβει ο φόβος και προσπαθώ να μοιραστώ μαζί σου το φόβο μου. Ξέρω πως τα ίδια περίπου σκέφτεσαι και φοβάσαι κι εσύ. Μου το λες όταν συναντιόμαστε και χαιρετιόμαστε στο δρόμο: «Γράψε κάτι!»
Θα γράψω λοιπόν. Δεν είμαι ειδικός στα οικονομικά. Περισσότερο διαισθάνομαι παρά κατανοώ αυτά που έχουν σχέση με το χρέος και τις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας. Αυτό όμως, το να διαισθάνεται, είναι για τον μέσο πολίτη αρκετό. Το μόνιμο σφίξιμο στο στομάχι τον προειδοποιεί ότι δεν αρμενίζομε σωστά, ότι καθημερινά η λύση αντί να πλησιάζει απομακρύνεται, ενώ γίνεται ολοφάνερη η προσπάθεια «εκθεμελίωσης» της κοινωνίας που επιχειρείται από τους επίδοξους σωτήρες της. Είναι βέβαια ζήτημα αντίληψης, το πως αντιλαμβάνεται κάποιος τα πράγματα, εννοώ πως αντιλαμβάνεται κάποιος τα σπουδαία και τα μεγάλα πράγματα για τη χώρα. Κάποιοι τα βλέπουν ολόασπρα (όχι πάντως εγώ), κάποιοι τα βλέπουν ολόμαυρα (μέσα σ’ αυτούς κι εγώ) άλλοι γκρίζα και άλλοι σε μια απόχρωση του γκρίζου (αυτή είναι η ομάδα του δε βαριέσαι). Μ’ αυτό τον τρόπο (βοηθούντων και των καναλιών) ο βίος της κυβέρνησης παρατείνεται.
Μας επαναλαμβάνουν πως… πάμε καλά. Τι καλά όμως, αφού παρά τη βαρύτατη φορολογία, την ανεργία, τη φτωχοποίηση υγείας και παιδείας το δημόσιο χρέος μας (αντί να μειώνεται) αυξάνει; Τι περιμένει μία κοινωνία όταν χάνει τα καλύτερα στελέχη της, καθώς οι νέοι αναζητούν μία καλύτερη ζωή στο εξωτερικό; Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων δεν πρόκειται να κάνουν τη χώρα ανταγωνιστική. Αν οι χαμηλοί μισθοί έφερναν ανάπτυξη, τότε η οικονομία της Βουλγαρίας θα ήταν ήδη η πλέον ανταγωνιστική της Ευρώπης. Απλά, κάποιοι επιδιώκουν – και πετυχαίνουν – μια δραματική εσωτερική υποτίμηση. Ήταν άραγε σωστό να πουλήσουν όσο-όσο τα δέκα τέσσερα ελληνικά αεροδρόμια; Είναι ή δεν είναι όλεθρος να αυξηθεί (όπως σχεδιάζεται) ο ΦΠΑ στα ξενοδοχεία; Θα υπάρχουν ή δεν θα υπάρχουν ασφαλιστικά ταμεία στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια; Γιατί με μια υπογραφή-μονοκοντυλιά ο κύριος Λοβέρδος έκλεισε τα ΓΑΚ (Γενικά Αρχεία του Κράτους) στο Ρέθυμνο;
Εισοδήματα, δικαιώματα, αξιοπρέπεια: Γιατί αυτά τα τρία μεγέθη μειώνονται σταθερά, συνεχώς και περισσότερο στην Ελλάδα;
Η φωνή από δίπλα ακούστηκε κοφτή και επιτακτική:
-Ένα φρέντο καπουτσίνο. Καλοχτυπημένο και με μπόλικη ζάχαρη!
Αυτό μάλιστα! Ο μερακλής του καφέ, υψώνει περήφανα το πλαστικό ποτήρι του και πίνει με απόλαυση τον φρέντο καπουτσίνο του. Είναι ο ιδεολόγος του «κανένας». Συμπεριλαμβάνεται στην τεράστια δεξαμενή των πολιτών που δεν εμπιστεύονται «κανέναν» και είτε δεν πάνε καν να ψηφίσουν, είτε σε διάφορες διάσπαρτες επιλογές. Άλλοι τέτοιοι «ιδεολόγοι του …κανένας» είναι οι φίλοι της τρίτης ηλικίας στα καφενεία.
Έτσι σε θέλουν καημένε συνέλληνα: Με λίγες σκόρπιες γνώσεις, ψιλοϊντερνετάκια, παντελώς αδιάφορο για την καθαρότητα της γλώσσας σου (οκέυ, τι να κάνουμε), να τελειώνεις λύκειο και να γράφεις το όνομά σου «Παναγιότης» ή Λεονίδας με όμικρον. Έτσι σε θέλουν, ξαπλωμένο στην πολυθρόνα της καφετέριας ή του καφενείου, χαλαρό, αναλώσιμο, και κυρίως ….α-πολιτικό ον. Να λες «έλα μωρέ, εγώ δεν πάω να ψηφίσω, αφού όλοι ίδιοι είναι». Και έτσι να κάνουν οι άλλοι τη δουλειά τους όμορφα κι ωραία και κάτσε εσύ ξαπλωμένος στην πολυθρόνα σου να ασχολείσαι ανέξοδα επί παντός επιστητού.
-Το ερώτημα για όσους έχουν ακόμη τη δύναμη να σκέφτονται είναι: Τι μπορούμε να κάνομε έστω και τώρα;
-Τώρα είναι η σειρά μας φίλε αναγνώστη: Είναι δικό μας καθήκον, εσένα κι εμένα και του γείτονα, να ενημερώσουμε όλους αυτούς τους πολλούς (και αθώους) «ιδεολόγους του κανένα» και να τους προβληματίσουμε. Ναι, είναι αληθινά αθώοι, γι’ αυτό δεν μπορούν να διανοηθούν όσα τρομερά και καθοριστικά συμβαίνουν. Ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια ολόκληρη προπαγάνδα αποπροσανατολισμού, με σκοπό να επιβληθούν σκληρά έως βάρβαρα μέτρα σε βάρος των απλών ανθρώπων αυτής της χώρας τέτοια, που θα βαραίνουν και τις επόμενες γενιές, η οποία καταλήγει στην ιδεολογία του «κανένα» με επιμύθιο «όλοι το ίδιο είναι». Υπάρχει μια ολόκληρη αλυσίδα… αλλαγής της έννοιας των λέξεων. Το άσπρο βαφτίζεται μαύρο και το κίτρινο βαφτίζεται βυσσινί. Η ελεύθερη πτώση αυτής της χώρας στον γκρεμό έχει βαφτιστεί «σταθερότητα». Οι βαρύτεροι φόροι θα βαφτιστούν «προαπαιτούμενα» κ.ο.κ. Στην ερώτηση αν επιτέλους υπάρχει κυρίαρχο κράτος ελληνικό, κανείς δεν απαντά, σιωπή και αμηχανία.
Μπήκε ο Δεκέμβρης και περπατώ στην παραλία με συναισθήματα υγρά. Από τη μια η θάλασσα μου γνέφει να φύγω μακριά απ’ αυτή τη χώρα που με πληγώνει. Από την άλλη τα σπίτια, οι δρόμοι, οι άνθρωποι και οι αναμνήσεις με συγκρατούν. Αυτός ο λαός, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος, αξίζει να σταθούμε δίπλα του. Αυτό το χειμώνα πολλοί θα κρυώνουν και πολλοί θα πεινάσουν. Σε κάποιους θα κόψουν το ρεύμα και όλοι θα νιώσουν την αξιοπρέπειά τους λαβωμένη.
-Το ερώτημα όμως παραμένει: Τώρα, άμεσα, τι γίνεται; Υπάρχει ελπίδα;
Η απάντηση είναι, ναι, υπάρχει ελπίδα. Αλλά τη λύση την έχουν στα χέρια τους οι πολίτες, ο καθένας από μας.
Για μένα, το τι πρέπει να γίνει είναι πια ξεκάθαρο: Όσοι πολίτες αισθάνονται ότι διαθέτουν κοινή λογική, και συναισθάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης και τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα, θα πρέπει να συστρατευθούν με τη μοναδική συγκροτημένη αριστερή δύναμη -τον ΣΥΡΙΖΑ – που έχει το ηθικό και ιδεολογικό ανάστημα, αλλά και το σαφέστατο πρόγραμμα που θα αναστρέψει την αρνητική πορεία σ’ αυτή τη χώρα. Να δημιουργηθεί έτσι το πλειοψηφικό ρεύμα που θα μπει αντισκάρι στον κατήφορο και θα μετατρέψει την εξαθλίωση σε ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Αυτή τη χώρα που έχουν αποφασίσει να την θυσιάσουν ως Ιφιγένεια στο βωμό της ευρωπαϊκής κρίσης, ας μην τους την χαρίσομε. Ας μην επιτρέψομε στο νέο «Μινώταυρο» να κατασπαράζει τα νιάτα της και στον Καιάδα της φτώχειας να καταβροχθίζει τα γηρατειά της. Κάποιος πρέπει να αναλάβει το ρόλο του Θησέα, που θα θανατώσει το Μινώταυρο, αλλά και το ρόλο του Ηρακλή που θα καθαρίσει τη χώρα από την κόπρο του Αυγείου (τη διαφθορά), αλλά και εκείνους που θα σώσουν την Ιφιγένεια την τελευταία ίσως στιγμή, καθώς θα κείτεται σφαχτάρι στο βωμό της θυσίας.
Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
