Ο σημερινός μέσος Έλληνας, (δηλαδή εσύ κι εγώ), λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τις κρισιμότερες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, προσπαθεί να συγκεντρωθεί, να κρίνει και να συγκρίνει:
Τι βλέπει γύρω του; Βλέπει απίστευτο πλούτο συγκεντρωμένο στα χέρια ελάχιστων ανθρώπων από τη μια, και μια βάρβαρη φτωχοποίηση μέχρι εξαθλίωσης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού από την άλλη. Αυτό συμβαίνει σε επίπεδο Ελλάδας, αλλά και σε επίπεδο Ευρώπης.
Στην Ελλάδα βλέπει ερείπια συσσωρευμένα, ανεργία, νέους που ξενιτεύονται, γονατισμένες την υγεία την παιδεία και την αξιοπρέπεια. Ακούει ψεύδη αλλεπάλληλα και εκστρατεία εκφοβισμού από αυτούς που προσπαθούν να διατηρήσουν την καρέκλα τους, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες. Επιχειρείται μια «εξοικείωση με την εξαθλίωση», η οποία οδηγεί στη διαμόρφωση πολιτών που καθόλου δεν ενδιαφέρονται για το σύνολο και για τη χώρα αλλά μόνο για τον εαυτούλη τους.
Συγχρόνως με όλα αυτά ο σημερινός μέσος Έλληνας βλέπει και κάτι άλλο: Βλέπει τον άγγελο της ιστορίας να φτερουγίζει γύρω και πάνω απ’ την Ελλάδα και να φέρνει κάτι καινούριο και φωτεινό. Έτσι κάνει κάποτε η ιστορία: Αρπάζει κάποιους και τους πετάει στο προσκήνιο αναθέτοντάς τους ν’ αλλάξουν τη ροή της. Εννοώ μια ομάδα σοβαρών ανθρώπων με ήθος, κατάρτιση και θέληση. Επικεφαλής τους είναι κάποιος που τον λένε Αλέξη.
Θα ακούσετε συχνά γύρω σας κάποιους να λένε περίπου ότι …«ναι, καλός είναι -δε λέω- αλλά …δεν ξέρω, ….άραγε θα τα καταφέρει»; Όσους λένε τέτοια, αφήστε τους και μην τους απαντάτε καν. Δεν μπορούν να συλλάβουν τα μηνύματα των καιρών και μοιραία θα μείνουν εκεί, στον κόσμο τους για να λένε πάντα -και για πάντα- τα ίδια.
Ξεχάστε τους. Το άρθρο μου δεν απευθύνεται σ’ αυτούς. Απευθύνεται σ’ εσένα, τον μέσο άνθρωπο που είσαι ο στυλοβάτης αυτής της χώρας. Σ’ εσένα λοιπόν απευθύνομαι και σου λέω ότι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης, που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη δεν είναι αποδεκτό από τους λαούς και πρέπει ν’ αλλάξει.
– Είναι δυνατόν -θα ρωτήσετε- ν’ αλλάξει το μοντέλο δημοκρατικά και νόμιμα;
– Ναι, είναι δυνατόν, και αυτό είναι βασικό ζητούμενο: Να επιδιώξομε μια συνολική αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής. Η Ευρώπη της λιτότητας και των οικονομικών συγκροτημάτων να μετεξελιχθεί σε μια Ευρώπη των λαών, σε μια Ευρώπη πιο ανθρώπινη. Είναι δυνατόν, διότι πολλοί λαοί το απαιτούν, διότι η πίεση είναι πια πολύ μεγάλη και μεγαλώνει συνεχώς και περισσότερο με αποκορύφωμα τις ελληνικές εκλογές της Κυριακής.
Ο σημερινός τίτλος μου μπορεί να παραξενεύει, αλλά εκφράζει ότι ακριβώς έχουν ανάγκη σήμερα ο ελληνικός αλλά και οι ευρωπαϊκοί λαοί για να ζήσουν: Ψωμί και τριαντάφυλλα!
Το ψωμί συμβολίζει τα εντελώς απαραίτητα υλικά αγαθά, για να συντηρείται σήμερα η ζωή και η σκέψη. Τα τριαντάφυλλα πάλι συμβολίζουν τη χαρά, την αισιοδοξία, τον πολιτισμό και την ελπίδα, αυτά δηλαδή τα ουσιώδη ψυχοπνευματικά αγαθά που έχουν εξαφανισθεί για τους κατοίκους της σύγχρονης Ελλάδας, μιας πατρίδας που στους πολλούς προσφέρει σήμερα μόνο βαρβαρότητα, αβεβαιότητα, κατάθλιψη και φόβο.
Όταν είσαι πεσμένος στο έδαφος, η κυβέρνησή σου δεν μπορεί να αδιαφορεί. Δεν μπορεί να σε αφήνει πεσμένο στο έδαφος, δεν υπάρχει δικαιολογία καμιά. Οφείλει να σου δώσει το χέρι να σηκωθείς, γιατί μόνο τότε θα μπορέσεις σαν λαός να ξαναβάλεις μπρος τη μηχανή και να προχωρήσει η χώρα. Οφείλει να σου εξασφαλίσει τα δυο απαραίτητα αγαθά: Ψωμί και τριαντάφυλλα! Η παρούσα κυβέρνηση δεν το έκανε. Εμένα μη με ρωτάτε «γιατί». Απομένει απλά στους πολίτες να δώσουν την πρέπουσα απάντηση την Κυριακή, αφήνοντας να γεννηθεί η Ελπίδα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
