Για όσους έχουν την αγωνία για την τύχη -ατυχία- του Ιερού Βράχου και τα χυμένα τσιμέντα, ειδικά τους δημοσιογράφους από μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες που αντέδρασαν άμεσα και έντονα, μην στραβώνετε, αλλά δείτε πόσο καθαρά και ξάστερα «τοποθετούνται» οι Έλληνες «επαΐοντες» επί του θέματος για να «ξεστραβωθείτε» κι εσείς και να δείτε επιτέλους το «φως το αληθινό», του χρήματος εννοείται.
Ο καρά-Έλλην «ειδήμων» μας εξηγεί από γνωστή «μενουμευρωπαία» ιστοσελίδα ευρείας «κατανάλωσης» και άκρως «πετσοταϊσμένη»:
Μεταξύ δέκα κεντρικών μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η χώρα, είναι και η εξωστρέφεια των αρχαιολογικών χώρων της. Επί χρόνια γίνεται μία προσπάθεια η οποία όμως έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της. Είμαστε όμως στην κρίσιμη στιγμή, μετά από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης και του παγκόσμιου πανδημικού σοκ τον τελευταίο χρόνο. (Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politics/715820_mporei-i-dior-na-anevei-akropoli» ).
Καταλαβαίνετε λοιπόν αχρείοι, άξεστοι, άσχετοι και σκοταδιστές; Το τσιμέντωμα και η σουπερμαρκετοποίηση της Ακρόπολης είναι το ένα από τα δέκα πράγματα που πρέπει να γίνουν, για να ξεχυθεί η χώρα στην πολυπόθητη ανάπτυξη! Αλλά πού να πάρετε χαμπάρι έτσι κολλημένοι στον Στάλιν που είστε; Κι αν νομίζετε ότι αυτό είναι ευφυολόγημα και ειρωνικό σχόλιο δικό μου κάνετε λάθος! Το γράφει ο συντάκτης του βαρύγδουπου άρθρου:Υπουργείο μόδας δεν υπήρχε ούτε στην κραταιά ΕΣΣΔ. Είναι λογικό η δογματική και απλουστευτική αντικαπιταλιστική θεώρηση να πρέπει να δαιμονοποιήσει. Το επιχείρημα εύκολο: «Εμπορευματοποίηση της Ακρόπολης».
Και συνεχίσει απτόητος, ακάθεκτος, εθνικά υπερήφανος, υπερ-έλλην ως γνήσιος απόγονος των Ιερολοχιτών ή των υπασπιστών του Λεωνίδα ότι:
Η κριτική της αντιπολίτευσης τόσο για το έργο του διαδρόμου της Ακρόπολης, όσο και για την εκδήλωση της Dior είναι μικρόψυχη, μεμψίμοιρη, δέσμια αναχρονιστικών ιδεολογιών. Η πολιτική του Υπουργείου φαίνεται για πρώτη φορά να τολμά σε έναν δρόμο σεβασμού και πραγματισμού. Η έμπειρη αρχαιολόγος και Υπουργός Λίνα Μενδώνη, ξέρει όσο λίγοι το αντικείμενο.
Αλλά τα καλύτερα είναι για το τέλος. Πάμε στα βαρύγδουπα και τα πολύ ψαγμένα νεογιάπικα, ολίγον ακατάληπτα και ανισόρροπα, αλλά για τις ανάγκες του κειμένου που θα διαβαστεί από περισπούδαστους Χαρβαντοθρεμμένους και λοιπούς νέμοντες κάποια ευρωπαϊκά προγράμματα-κονδύλια ίσως τώρα ο συντάκτης –ή μήπως συγγραφεύς;- θα πασπαλίσει και με λίγη «πως η ανάγκη γίνεται ιστορία»!
Το πώς διαχειριζόμαστε την πολιτιστική κληρονομιά αποτυπώνει τη θέαση, και αυτοθεώρηση του μέλλοντος που επιθυμούμε. Η φετινή επέτειος των 200 χρόνων της ελληνικής επανάστασης, είναι ορόσημο για να αφήσουμε πίσω τις παθογένειες, και να δούμε με τα μάτια και την ψυχή μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας!
Διαβάζοντας όλα αυτά τα πολύ «προχωρημένα» θέλησα να μάθω το «βιογραφικό» του συντάκτη, καθώς και η κυρία υπουργός θα τα παρουσίαζε ίσως πιο «στρογγυλεμένα» και ενδεχομένως λιγότερο ωμά θα τα έγραφε. Κατά το βιογραφικό του λοιπόν έχει εργαστεί ως επιστημονικός συνεργάτης στο ΑΠΘ και ως μελετητής δημόσιων και ιδιωτικών έργων. Έχει διατελέσει διοικητής ΥΠΑ, σύμβουλος πολλών Υπουργείων, δημόσιων οργανισμών καθώς και μεγάλων εταιρειών του ιδιωτικού τομέα. Με άλλα λόγια το τέλειο «γρανάζι» στην μηχανή ή μάλλον σε κάθε μηχανισμό εξουσίας. Τώρα εξηγούνται κάποια πράγματα…
Σε μας δεν μένει παρά να πούμε … τραγουδιστά:
«Το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας, ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας….!».
