Όλα για την εικόνα…

 

Όλα τα παραπάνω οι περισσότεροι από εμάς τα έχουμε ακούσει είτε από την οικογένειά μας, είτε από εμπειρίες φίλων.

Στο όνομα της εικόνας, για τα μάτια μιας κοινωνίας «ηθικής» που γνωρίζει μόνο να κρίνει και να επικρίνει…. έχουν διαπραχτεί «εγκλήματα» που αφορούν σε ανίερους γάμους, σε ατυχείς επιλογές ζωής και σε καταστάσεις που φθάνουν στα όρια της ασφυξίας για όσους δυστυχείς αφέθηκαν να «καταπιεστούν» προκειμένου να μη στενοχωρήσουν τους δικούς τους ή γιατί δεν τόλμησαν να υποστηρίξουν τις επιλογές τους και «εκτεθούν» στα μάτια του κόσμου.

 

Οι παραπάνω σκέψεις πάντα στριφογύριζαν στο μυαλό μου, αφού ευκαιρίες δίνονταν συχνά. Ανθρώπινες ιστορίες που είχαν τραγική κατάληξη πολλές φορές.

Έρχεται να προστεθεί αυτή η απίστευτη διάθεση για κριτική που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε όταν τύχει να δούμε κάτι διαφορετικό, όταν σκοντάψει η στενή μας αντίληψη επάνω σε ένα άλλο μοτίβο εμφάνισης, συμπεριφοράς, αντίληψης, ή επιλογής ζωής κάποιου άλλου που εμείς για την ώρα αδυνατούμε να κατανοήσουμε, γιατί απλά εκείνος ή εκείνη δρουν εντελώς διαφορετικά από το σύνηθες ή τουλάχιστον από ότι εμείς έχουμε ως τώρα εκπαιδευτεί να βλέπουμε και να θεωρούμε ως σωστό, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις, (που δεν είναι δικές μας συνήθως αλλά του κοινωνικού συστήματος) που μας «εμφύσησαν» σε μικρή ηλικία.

 

Το ευχάριστο νέο είναι ότι οι νέες γενιές ευτυχώς αντέδρασαν. Κυοφορούν νέο άνεμο που ήδη έχει αρχίσει να πνέει παρασύροντας ξεπερασμένες ρατσιστικές και αναχρονιστικές αντιλήψεις για τους ανθρώπους γύρω μας. Αν δεν ενοχλείς το διπλανό σου, αν δεν αποτελείς κίνδυνο για τους άλλους μπορείς να κινείς τη ζωή σου όπως εσύ θέλεις, αναλαμβάνοντας τα δικά σου προσωπικά ρίσκα και αναγνωρίζοντας συγχρόνως το δικαίωμα και στους άλλους να τραβούν το δικό τους δρόμο, αφού ο καθένας βαθειά μέσα του γνωρίζει τον τρόπο που θέλει να ζήσει. Και αν γίνουν λάθη στην πορεία τι πειράζει αλήθεια; Πως θα μάθεις αν δεν κάνεις λάθος; Συνήθως έτσι γίνονται κατανοητά τα δύσκολα μαθήματα της ζωής. Είναι στη φύση του ανθρώπου να μαθαίνει (όχι πάντα) μέσα από τα λάθη του πιο γρήγορα και αποτελεσματικά.

 

Όλα τα παραπάνω η γράφουσα βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει με αφορμή κάτι που την εντυπωσίασε. Πριν λίγες μέρες σε γνωστό τηλεοπτικό σόου αναζήτησης μουσικών ταλέντων, κάποια νεαρή και πανέμορφη κοπέλα, εμφανίστηκε στη σκηνή έχοντας ζωγραφισμένο στο επάνω χείλος της ένα τεράστιο μαύρο μουστάκι. Σίγουρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο να χαλάει κάποια νεαρή την εικόνα της και μάλιστα πανελληνίως. Η συνηθισμένη διαδρομή στη σκέψη των περισσότερων από εμάς είναι καταδικαστική ή τουλάχιστον σκέψεις χλευασμού: «Η κοπέλα δεν είναι καλά στα μυαλά της…» «Είναι ψυχάκιας» ή «Είναι emo» και ένα σωρό άλλα «όμορφα».

 

Βλέπετε έχουμε μάθει όλοι μας να τοποθετούμε «ταμπέλες» στους άλλους τόσο μα τόσο εύκολα. Εμείς οι σωστοί, οι παντογνώστες, οι άψογοι και οι τίμιοι.

Πόσο μα πόσο λάθος είναι αυτό. Πόσο τραγικό λάθος είναι να κρίνουμε και να κατακρίνουμε τόσο εύκολα, τόσο αβασάνιστα άτομα, καταστάσεις και συμπεριφορές ανθρώπων χωρίς πρώτα να εμβαθύνουμε. Χωρίς να αναρωτηθούμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από κάθε τι που φαντάζει αλλόκοτο στα μάτια μας.

 

Διευρύνοντας την σκέψη αυτή στο κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς, θα ήταν τόσο υγιές για μια κοινωνία να εκπαιδεύει τους ανθρώπους της, στο να μπορούν να «κατανοούν» το διπλανό τους και να μπορούν να απλώνουν τη σκέψη τους πέρα από τα τετριμμένα, πιο πέρα από την εικόνα…

 

Πρόσφατα είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο ένα βιντεάκι με κάποιον που φόρεσε «μαγικά» γυαλιά που του επέτρεπαν να βλέπει την προσωπική ιστορία του κάθε ανθρώπου που συναντούσε μέσα στην ημέρα του. Έτσι πίσω από τον νευρικό κύριο είδε ένα ετοιμοθάνατο παιδί, πίσω από τη θλιμμένη και απρόσεκτη μητέρα είδε μια γυναίκα που δεχόταν βία από τον σύζυγό της. Πίσω από τον βιαστικό και αγενή οδηγό, είδε την απόλυτη οικονομική καταστροφή. Έτσι, η συμπεριφορά του άλλαξε. Έγινε πιο υπομονετικός με τους ανθρώπους. Δεν βιαζόταν να τους κρίνει ούτε να φερθεί ανάλογα με αγένεια και εκνευρισμό.

 

Αλήθεια, γιατί να μη προλαβαίνουμε τις αρνητικές σκέψεις και συμπεριφορές μας, αισθανόμενοι τα τυχόν θέματα που κουβαλάνε οι συνάνθρωποί μας; Γιατί να μη δίνουμε εμείς πρώτοι το παράδειγμα της καλής συμπεριφοράς με ένα απλό χαμόγελο ή κάποιου είδους απάθεια και αδιαφορία στην «κακή» συμπεριφορά των άλλων; Nαι! Υπάρχει τρόπος πάντοτε. Εάν υπάρχει καλοπροαίρετη διάθεση, εάν υπάρχει Αγάπη και αν δεν υπάρχει ένα υπερ-μεγενθυμένο Εγώ. Εάν μπορούμε απλά να αντιληφθούμε ότι ο καθένας από εμάς χαράζει τη δική του διαδρομή, φθάνοντας σε ένα συγκεκριμένο σημείο ωριμότητας και πάντα με τον δικό του ρυθμό ωρίμανσης και εξέλιξης. Δεν βρισκόμαστε όλοι στον ίδιο βαθμό εξελικτικότητας. Όμως οφείλουμε να τιμάει ο ένας τον άλλο και μόνο για το γεγονός ότι είμαστε όλοι Άνθρωποι, είμαστε όλοι Ισότιμοι απέναντι στη Θεια Δύναμη που ο καθένας από εμάς συντηρεί μέσα του αφού μέσα από εκείνη πλάστηκε από τον Δημιουργό μας.

 

Και έτσι για την ιστορία, η κοπέλα αυτή ζωγράφισε το μαύρο αυτό μουστάκι για να αισθάνεται πιο κοντά τον πατέρα της που είχε πεθάνει πρόσφατα. Γιατί ήθελε να τον «κουβαλάει» μαζί της, όπως είπε, στην προσπάθειά της αυτή. Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα έβρισκε αυτό τον ευφάνταστο και προκλητικό ίσως τρόπο για να βιώσει και να χειριστεί την προσωπική της απώλεια; Μα Ναι! Είναι η νέα γενιά που τολμάει, που δεν ντρέπεται, που διεκδικεί που βγάζει γλώσσα στους τύπους και τα πρέπει της εκάστοτε σάπιας και παρωχημένης κοινωνίας που δεν κοιτάζει την ουσία άλλα μόνο τους τύπους. Είναι η γενιά που τόσο υπονομεύσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι με τις επιλογές και τις πεποιθήσεις μας, που υποθηκεύσαμε το μέλλον της και βιαζόμαστε να την κρίνουμε και να την χαρακτηρίσουμε ανώριμη και ανεύθυνη.

 

Είναι η γενιά που αντιδράει και αμφισβητεί και καταρρίπτει κάποτε τον εύστοχο στοχασμό της Γαλάτειας Καζαντζάκη, που είχε αποδοθεί στους παρακάτω στίχους: