Το περασμένο Σαββατοκύριακο, βρέθηκα στο χωριό της γυναίκας μου και γαλήνεψε η ψυχή μου. Προσπάθησα, ανάμεσα στ’ άλλα, μακριά από τη φασαρία της πόλης, να παραμερίσω όλα όσα με κουράζουν ψυχοσωματικά στη διάρκεια της εργάσιμης εβδομάδας, που μόλις είχε ολοκληρωθεί και να προγραμματίσω, με σύνεση και διορατικότητα, τις κινήσεις μου για τις επόμενες, ίσως και πιο δύσκολες, ημέρες.
Έτσι, ήλθαν στη θύμησή μου και τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια. Αλλά και η περίοδος των φοιτητικών μου σπουδών. Όλες μου οι επιλογές εκείνων των χρόνων ήσαν επηρεασμένες από έναν αυθορμητισμό, άρρηκτα συνδεδεμένο με την ηλικία μου. Και γύρευαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο που ζούμε, να τον κάνουν πιο ανθρώπινο, πιο δίκαιο και ειλικρινή, πιο τίμιο και σωστό, χωρίς προστάτες, κακία και αδικίες, δίχως «δυνατούς και αδύνατους», διχόνοιες και πολέμους, μα με ειρήνη, αλήθεια, ομόνοια, δικαιοσύνη και αγάπη, ισότητα, αδελφοσύνη.
Όχι, δε συμβιβάστηκα στα χρόνια που πέρασαν! Απλώς, σήμερα βλέπω και διαπιστώνω μετά λύπης μου συχνά ότι η ζωή όλων των ανθρώπων, αντί με την πρόοδο των επιστημών και της τεχνολογίας, να γίνεται καλύτερη, έγινε μονάχα ευκολότερη και όχι πάντα. Η τεχνολογία και τα επιστημονικά επιτεύγματα δεν βοηθούν το σύνολο της ανθρωπότητας, αλλά μονάχα όσους με το δίκαιο της πυγμής επιβάλλονται στους γύρωθέ τους. Αλλιώς, δε θα ‘χε γιατρευτεί από χρόνια ο καρκίνος και οι άλλες ανίατες ή δυσίατες νόσοι, που σκορπούν τον θάνατο στους ανθρώπους όπου γης και δε θα είχαν εξαλειφθεί η πείνα και η φτώχεια από το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας; Έτσι, για να πάψουν πολλά απ’ όσα μας περιβάλλουν να είναι, εξαιτίας ημών των ιδίων, «τερατουργήματα» εις βάρος των ψυχών μας, μα και για να πραγματωθούν, ταυτόχρονα, όλα όσα ονειρευόμουν από παιδί, στις μέρες μας βλέπω ότι θέλουν περισσότερο και συνεχή αγώνα από τον καθένα μας σε άδολη συνεργασία με τους γείτονές του, γιατί στις ημέρες αυτές περισσότερο από άλλοτε «το μεγάλο ψάρι (εκμεταλλευόμενο τις συγκυρίες, που αυτό δημιουργεί!) τρώει (λαίμαργα!) το μικρό», ιδίως μάλιστα όταν αυτό εφησυχάζει ή παραιτείται από τον κοινό αγώνα οικειοθελώς απογοητευμένο.
Μολαταύτα, εκεί που κοίταζα από το παράθυρο του σπιτιού έξω στη λεύτερη από ανθρωποφάγες δεσμεύσεις και ψυχοφθόρους θορύβους φύση και θαύμαζα τα καλλιτεχνήματα του Θεού, που δώρισε στην ανθρωπότητα και απορούσα γιατί αχάριστοι εμείς τα καταστρέφουμε, θυμήθηκα τούτα τα λόγια του Λ. Τρότσκι, τα γεμάτα αισιοδοξία παρά την «άσκημη» εποχή που ζούμε λόγια: «Όσο ζω ελπίζω! Εάν ήμουν κάποιο από τα ουράνια σώματα, θα κοίταζα εντελώς αδιάφορα αυτή την αξιοθρήνητη μπάλα από σκόνη και βρωμιά. Θα έλαμπα το ίδιο για το κακό και το καλό. Είμαι όμως άνθρωπος. Η παγκόσμια ιστορία, που για σένα απαθές παγώνι της επιστήμης, για σένα καταγραφέα της αιωνιότητας, μοιάζει μόνο μια ασήμαντη στιγμή στον απολογισμό του χρόνου, είναι για μένα τα πάντα. Όσο ανασαίνω, θα παλεύω για το μέλλον, αυτό το λαμπρό μέλλον, που ο άνθρωπος, ισχυρός και όμορφος, θα γίνει κυρίαρχος στην πορεία της ιστορίας και θα το οδηγήσει στον απεριόριστο ορίζοντα της ομορφιάς, της χαράς και της ευτυχίας».
