Η εξομολόγηση του υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων ότι υπέγραψε «με πολύ πόνο» την παραχώρηση των 14 αεροδρομίων σε ελληνογερμανική κοινοπραξία προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, διάφορες συνειρμικές συνδέσεις.
Εμένα μου έφερε στον νου την αρχή του περίφημου ψαλμού 137 (136) για τους Εβραίους σκλάβους που θρηνούν στις όχθες του Τίγρη και του Ευφράτη, αναπολώντας με πόνο τη χαμένη πατρίδα τους. Το βιβλικό επεισόδιο γέννησε, μεταξύ των άλλων, το πασίγνωστο χορωδιακό της όπερας Ναμπούκο του Βέρντι «O mia patria sì bella e perduta» αλλά και τα λόγια του τραγουδιού «Rivers of Babylon» πάνω σε τζαμαϊκανή μουσική ρέγκε. Στο κοινοβούλιο, στη ζωή και στην τέχνη το κωμικό και το ταπεινό δεν απέχουν πολύ από το τραγικό και το υψηλό και εν πάση περιπτώσει το κωμικό υπάρχει επειδή συχνά παρωδεί το υψηλό.
Η αγόρευση του υπουργού στη Βουλή αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Η χαμένη Σιών του υπουργού ονομάζεται «δημόσια περιουσία» και, ας είμαστε ειλικρινείς, ο θρήνος του εκφράζει μια βαθιά ριζωμένη, διακομματική αντίληψη ότι η δημόσια περιουσία είναι «ιερή» -αλλά όχι γιατί ανήκει στον ελληνικό λαό, όπως ισχυρίζονται.
Η έννοια του δημόσιου συμφέροντος ταυτίζεται εν προκειμένω με τα ιδιοτελή συμφέροντα ατόμων, ομάδων, κομμάτων και κυβερνήσεων. Ο υπουργός έκλαψε για λογαριασμό μιας ολόκληρης κοινότητας. Όλοι αυτοί γνωρίζουν ότι το αληθινό δημόσιο συμφέρον επιτάσσει την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλιώς δεν θα υπάρξει ανάπτυξη. Εντούτοις, επιλέγουν είτε να τη νέμονται οι ίδιοι είτε να την αφήνουν να ρημάζει και, όταν αναγκαστούν να την παραχωρήσουν για αξιοποίηση, αναλύονται σε κλαυθμούς και οδυρμούς.
Σαν τους Εβραίους του ψαλμού και του Βέρντι, οι δήθεν υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος θρηνούν στην πραγματικότητα για τους αδιόριστους ημετέρους, για τα κονδύλια που δεν θα έλθουν, για το πλήγμα που δέχτηκαν οι πελατειακές τους σχέσεις, για τις χαμένες ψήφους, για τις ευκαιρίες που έφυγαν μέσα από τα χέρια τους.
Και αφού πρώτα εκδήλωσε τον πόνο της ψυχής του, ο υπουργός διαβεβαίωσε το κοινοβούλιο ότι ο ίδιος, σε αντίθεση με κάποιους άλλους, θα συνεχίσει με πίστη και αποφασιστικότητα να υπηρετεί τον λαό. Έτσι με αναγκάζει να υπενθυμίσω και τη συνέχεια του ψαλμού: «ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ».
* Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
