Ας είμαστε ειλικρινείς, τη χούντα δεν την ανατρέψαμε. Κατέρρευσε με έναυσμα την προδοσία της Κύπρου.
Κατά την εβδομάδα που πέρασε, είδαμε αφιερώματα για τη σημαντική αυτή επέτειο στις εφημερίδες των γνωστών συγκροτημάτων, τις οποίες, κατά κανόνα δεν διαβάζω αλλά, για συναισθηματικούς λόγους, έκαμα μιαν εξαίρεση.
Με λύπη μου διαπίστωσα πως αντί να αναδεικνύουν τον πατριωτικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του αντιδικτατορικού αγώνα και την ιδεολογική αναζήτηση των νέων της εποχής για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, ασχολήθηκαν με την ονοματολογία για την προβολή των «πρωταγωνιστών» κοντά στον Ανδρέα και στον Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κυρίως αγνών και σεμνών αγωνιστών που δεν ζήτησαν αναγνώριση, τα γνωστά εκδοτικά συγκροτήματα της Αθήνας προέβαλαν τους ευνοουμένους και μελλοντικούς υποτακτικούς, προετοιμάζοντας έτσι την επικυβέρνηση που σήμερα ασκούν απροσχημάτιστα.
Κάποιοι από τους προβαλλόμενους αυτοπιστώθηκαν για πράγματα που δεν έκαναν, διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά γεγονότα. Άλλοι έφτασαν στο σημείο να αλλοιώνουν φωτογραφίες. Για άλλους μεγαλοποιήθηκαν και τα λίγα απαραίτητα που έκαμαν για να εξαργυρώσουν αργότερα.
Πολλοί ήρθαν σε σκληρή κόντρα με τον αείμνηστο Ανδρέα, απαιτώντας να «νερωθεί» η Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη επί το «αστικότερον» με ξεκάθαρη κεντρώα υφή προκειμένου να μη χάσουν την ευκαιρία να εκλεγούν βουλευτές. Βεβαίως, όπως εξάλλου περιμέναμε, ο Ανδρέας δεν ενέδωσε και, εκόντες άκοντες, υποτάχτηκαν…
Στη συνέχεια της μεταπολίτευσης, όσοι υπάκουαν τις βουλές των εκδοτών, έπαιρναν άφθονη δημοσιότητα σε μια περίοδο κατά την οποία, προϋπόθεση για την επανεκλογή τους ήταν η «αναγνωρισιμότητα» που, δυστυχώς έγινε κανόνας και για τα κόμματα προκειμένου να επιλέξουν τους υποψηφίους τους. Όσοι δεν υπάκουαν, επιλέγοντας να πράττουν κατά συνείδηση, κόβονταν.
Έτσι καταλήξαμε με τόσους ακατάλληλους βουλευτές και υπουργούς. Έτσι φτάσαμε στο σημερινό κατάντημα: Στη χειρότερη κρίση, εν καιρώ ειρήνης, με τη χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης και την κοινωνία να σφαδάζει υπό το βάρος της μονομερούς σκληρής λιτότητας, όταν οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.
Η αλήθεια είναι ότι ο αντιδικτατορικός αγώνας έγινε από ανώνυμους εργάτες, φοιτητές και μικροεπαγγελματίες και λίγους επώνυμους μικροαστούς, εντός και εκτός Ελλάδος, οι οποίοι γοητεύτηκαν και εμπνεύστηκαν από τον Ανδρέα και το όραμά του. Και έδωσαν τα πάντα. Ελάχιστοι απ’ αυτούς ζήτησαν αναγνώριση και, πολύ λιγότερο να εξαργυρώσουν την προσφορά τους δι’ ίδιον όφελος.
Σ’ αυτούς τους ανιδιοτελείς πατριώτες – δημοκράτες αφιερώνω αυτό το σημείωμα.
* Ο Νίκος Σκουλάς είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, συγγραφέας, ενεργός πολίτης
