Αν θέλαμε να ορίσουμε μια ημερολογιακή επέτειο στην οποία θα εορτάζονταν η επικράτηση του λαϊκισμού στη χώρα μας, αυτή δεν θα ήταν η μέρα των εκλογών του 2015 και ο σχηματισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Κάθε εκλογή νέας κυβέρνησης, ακόμα και μιας αμιγώς λαϊκιστικής, κρύβει από πίσω μια ελπίδα του κόσμου για αλλαγή προς το καλύτερο.
Η επετειακή ημερομηνία εορτασμού του λαϊκισμού θα ήταν η 5η Ιουλίου. Η ημέρα του δημοψηφίσματος. Επτά χρόνια μετά, έχουν προκύψει τόσες νέες, συνθέτες και μεγάλες προκλήσεις που το να συζητάμε συνέχεια για το παρελθόν δεν είναι κι ότι πιο χρήσιμο. Οφείλουμε όμως να το κάνουμε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ο λαϊκισμός κάθε άλλο πάρα έχει ηττηθεί οριστικά στη χώρα μας. Δεύτερον, γιατί και να θέλαμε να το ξεχάσουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να αναφερόμαστε ξανά και ξανά στην συγκεκριμένη μέρα καθώς φροντίζουν να μας την θυμίζουν με προκλητικό τρόπο οι ιθύνοντες εκείνου του δημοψηφίσματος.
Τα στελέχη της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα οποία με περίσσια θρασύτητα βγαίνουν ακόμα και σήμερα στα τηλεοπτικά παράθυρα μιλώντας για την “αξία” αυτού του δημοψηφίσματος που σαν αποτέλεσμα είχε να επέλθει μια καλύτερη συμφωνία. Αυτό δεν αποτελεί απλά άλλο ένα κατάφωρο ψέμα, αλλά κυριολεκτικά προσβολή της νοημοσύνης μας. Ας ξαναβάλουμε λοιπόν για μια ακόμη φορά στο κάδρο αυτά τα τραγικά για την κοινωνία και την χώρα γεγονότα.
1) Ένα αντισυνταγματικό δημοψήφισμα: το εν λόγω δημοψήφισμα αποτελούσε παραβίαση του Συντάγματος, όπου στο άρθρο 44 τονίζεται ότι δεν επιτρέπεται η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων επί δημοσιονομικών θεμάτων.
2) Ένα δημοψήφισμα άνευ ερωτήματος: το δημοψήφισμα έθετε προς έγκριση ή απόρριψη μία πρόταση συμφωνίας (ένα νέο μνημόνιο) η οποία είχε αποσυρθεί και είχε πάψει να υφίσταται. Ναι ακριβώς. Εμείς ο “σοφός” λαός πήγαμε στις 5 Ιουλίου του 2015 να εγκρίνουμε ή να απορρίψουμε μια πρόταση που δεν υπήρχε πλέον. Η συγκεκριμένη πρόταση δε, ήταν αποτέλεσμα της (για μια ακόμη φορά) χρεοκοπίας που είχαμε οδηγηθεί εξαιτίας των χειρισμών του πρώτου εξαμήνου του 2015 και την άρνηση της τότε κυβέρνησης να αποδεχθεί το περίφημο mail Χαρδούβελη, το οποίο αποτελούσε ένα πρόγραμμα γέφυρα για το τέλος των μνημονίων. Ένα πρόγραμμα μέτρων ύψους 900 εκατομμυρίων για αποδεχθούν στην συνέχεια ένα νέο, αχρείαστο και πολύ χειρότερο μνημόνιο ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων.
3) Ο λαός δεν κλήθηκε να συναποφασίσει αλλά να καταστεί συνένοχος: Το πιο εύκολο για οποιονδήποτε αρθρογράφο είναι να ρίχνει μονίμως τις ευθύνες αποκλειστικά στην κυβέρνηση ή στα κόμματα, θυματοποιώντας τον λαό που ποτέ δεν φταίει σε τίποτα και πάντα δίκιο έχει. Όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι το 2015 βγάλαμε το χειρότερο μας εαυτό. Αποδείχθηκε πόσο απαίδευτοι πολίτες (όπως έλεγε κι ο Πλάτωνας) ήμασταν, αδυνατώντας να κατανοήσουμε, όχι απλά βασικά πράγματα για το πως λειτουργεί ο κόσμος, αλλά και το τι θα σήμαινε πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και γεωπολιτικά η έξοδος μας από την Ενωμένη Ευρώπη. Αυτή την άγνοια εκμεταλλεύτηκαν οι λαϊκιστές οδηγώντας μας σε ένα δημοψήφισμα για να αποποιηθούν των ευθυνών τους για την καταστροφή της χώρας. Αδυνατώντας να διαχειριστούν το αδιέξοδο στο οποίο είχαν φέρει τη χώρα, ήθελαν να κάνουν τον λαό συνένοχο στο έγκλημα.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα. Για την τότε εικόνα της χώρας , η οποία είχε καταντήσει ο περίγελος της Ευρώπης και του πλανήτη, για το τι γράφονταν και λέγονταν για την Ελλάδα και τους Έλληνες καθώς και για τις μετέπειτα τεράστιες συνέπειες, πέραν της οικονομίας, που είχε αυτή η τραγική χρονιά για τη χώρα. Αλλά αρκετά. Ας είναι αυτή η τελευταία επέτειος της 5ης Ιουλίου που ασχολούμαστε με το μαύρο παρελθόν μας. Και αφού οι ενορχηστρωτές αυτού του δημοψηφίσματος δεν έχουν την ευθιξία 7 χρόνια μετά να συζητήσουν ένα συγνώμη, τουλάχιστον ας σταματήσουν να προκαλούν με τη στάση τους κάθε χρόνο τέτοια μέρα.
