Ο Ουμπέρτο Έκο εύστοχα επισήμαινε ότι δεν υπάρχει «αντικειμενική» δημοσιογραφία, αλλά το ζητούμενο είναι αν είναι «έντιμη» ή όχι. Ένα «υποκείμενο» εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι «αντικειμενικό». Μπορεί ωστόσο να είναι έντιμο. Είναι όμως; Δεν ξέρω αν ακούγεται ερώτημα απορίας ή άστοχο ερώτημα που δεν επιδέχεται απάντησης, αφού αυτή είναι αυτονόητη.
Εν προκειμένω στην Ελλάδα τόσο η αντικειμενικότητα, όσο και η εντιμότητα πάνε περίπατο! Ας μη σταθούμε στις εξαιρέσεις, αλλά στον κανόνα! Πόσο εύκολα οι πρώην «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι μεταπηδούν σε κρατικοδίαιατες θέσεις, ξεπληρώνοντας πολιτικά και κομματικά «γραμμάτια»! σύμβουλοι, παρασύμβουλοι, πρόεδροι και αντιπρόεδροι σε ιδρύματα και λοιπά ευαγή ιδρύματα εξασφαλίζουν οι κρατούντες στους πρώην «αντικειμενικούς» διαμορφωτές της κοινής γνώμης κρατικό χρήμα σε ανταπόδοση εκδουλεύσεων προς αυτούς και συστηματικής εξαπάτησης προς το κοινωνικό σύνολο.
Για όσους απορούν για την ανυποληψία του δημοσιογραφικού λειτουργήματος δεν έχουν παρά να παρακολουθήσουν την πορεία των μεγαλοσχήμονων δημοσιογράφων που βολεύονται συστηματικά καθήμενοι στις αναπαυτικές και άκρως επικερδείς «πολυθρόνες» της εκτελεστικής εξουσίας. Γιατί η πορεία τους φαίνεται να είναι πρώτα η υπαλληλική σχέση με επιχειρηματικά αφεντικά και μετά μεταγραφή με υπαλληλική σχέση με πολιτικά αφεντικά!
Προφανώς όλες αυτές δεν είναι καινούριες πρακτικές, εφόσον πάντα η «δημοσιογραφία» έγλυφε τα κοκαλάκια της εξουσίας. Απλά τώρα γίνεται τόσο απροκάλυπτα που φαίνεται σαν απολύτως φυσιολογική πρακτική και διαδικασία! Η έλλειψη «αιδούς» θεωρείτο -και πολύ σωστά- ως έλλειψη πολιτισμού και δείγμα πρωτογονισμού. Η Πλατωνική «αιδώς» και «δίκη» πάνε από κοινού περίπατο στα μονοπάτια του νεποτισμού και δυστυχώς είναι απολύτως αναντίστοιχα με τις προφασιζόμενες αρχές της «αριστείας» που επικαλούνται κάποιοι!
