Η υπόθεση «Γεωργιάδη» αποτέλεσε άλλο ένα θεαματικό στριπτίζ της νεοελληνικής πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας και δείχνει ότι οι προοπτικές να βγούμε από ένα ιδιότυπο βούρκο είναι λίγες. Στη συγκεκριμένη υπόθεση δεν ξέρει κανείς τι είναι πιο δυσώδες, πιο ζοφερό, πιο προκλητικό!
Ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος ενός κόμματος -θα μπορούσε να είναι οποιουδήποτε θα πει σωστά κάποιος- καταδικάζεται πρωτοδίκως για βαρύτατα κακουργήματα. Ένας «καθωσπρέπει» παιδεραστής που «ψωνίζει» ανήλικους σε μια φτωχή χώρα στην οποία βρέθηκε με διπλωματικό διαβατήριο και γι’ αυτό ακριβώς δεν συνελήφθη και δεν καταδικάστηκε εκεί.
Ανώμαλοι υπάρχουν παντού, γιατί να μην υπάρχουν και σε κόμματα. Αλλά οι αθλιότητες αρχίζουν ακριβώς από τη στιγμή που γνωστοποιείται η ποινή κι ενώ μια πρώτη συντελεσθείσα αθλιότητα είναι η υπεράσπιση του εν λόγω παιδεραστή από μέλη του κόμματος και εν ενεργεία βουλευτές.
Ο γραμματέας του κόμματος από τηλεοράσεως εκφράζει τη βεβαιότητά του για τη στημένη «σκευωρία» σε βάρος του παιδεραστή με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι τον … «γνωρίζει προσωπικά!!!» τα κανάλια και οι εφημερίδες της παράταξης πνίγουν την είδηση που στην Άπω Ανατολή θα είχε οδηγήσει σε χαρακίρι, στην Εγγύς Ανατολή σε κρεμάλα και στην πολιτισμένη Ευρώπη σε πολιτικό σεισμό και άμεση κάθαρση των εμπλεκομένων και βεβαιότατα σε ποινή πολύ διαφορετική από τους … 28 μήνες με αναστολή!!!
Ενοχή χωρίς κανένα ελαφρυντικό, κατά συρροή αδικήματα τέτοιου διαμετρήματος και οι πρωτότυπες αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης να διασύρουν τη χώρα και να δημιουργούν στην κοινή γνώμη το συναίσθημα της απόλυτης χλεύης αλλά και τον αποτροπιασμό για το κράτος δικαίου που ζούμε.
Οι βαστάζοι του σάπιου συστήματος εξουσίας και ταυτόχρονα οικονομικοί χορηγοί του περί άλλων τυρβάζουν, ενώ την επομένη της καταδίκης γνωστό μέσο ιδιοκτησίας εφοπλιστή-χορηγού είχε δημοσίευμα από μαρτυρίες των βιασθέντων παιδιών -ενηλίκων πια- του … Μάικλ Τζάκσον.
Προφανώς τουμπεκί ψιλοκομμένο για τον Έλληνα πολιτικό-παιδεραστή, ενώ έσπευσαν αρθρογράφοι και λοιποί «παράγοντες» να περιγράψουν ως μια «περιπέτεια» που μπορούσε να μπλέξει οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος.
Δεν χρειάζεται να γίνει κανενός είδους «σύγκριση» τόσο για άλλες αποφάσεις της δικαιοσύνης που εξαντλεί την αυστηρότητά του στους σύγχρονους «Αγιάννηδες», ούτε στην επιλεκτική στάση των παντελώς αναξιόπιστων ΜΜΕ που «καταπίνουν την κάμηλο και διυλίζουν τον κώνωπα». Φτάνουν στο έσχατο σημείο αυτοεξευτελισμού να προβάλλουν πρωτοσέλιδα άλλων ημερών για να μη φανεί η «είδηση» από φίλιο μάλιστα μέσο.
Δυστυχώς τα παρελκόμενα της υπόθεσης «Γεωργιάδη» είναι πολλά και θα έπρεπε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που πάντα εκπροσωπούσε ένα μεγάλο μέρος τα ελληνικής κοινωνίας και στις τάξεις του είχε και έχει σοβαρούς ανθρώπους να είναι το πρώτο που θα προστατεύσει την τιμή της ιστορίας της παράταξης, γιατί με τα καμώματα κάποιων -ανεξήγητα πραγματικά- τη στιγματίζει ανεπανόρθωτα.
