Αφιέρωμα στον Ιρανικό Κινηματογράφο από την Κινηματογραφική Λέσχη Ρεθύμνου

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ρεθύμνου θα παρουσιάσει τον Φεβρουάριο του 2019, ένα αφιέρωμα στο σύγχρονο Ιρανικό Κινηματογράφο υπό την αιγίδα του Μορφωτικού Κέντρου της Πρεσβείας του Ιράν στην Ελλάδα.

Οι προβολές θα γίνουν στον κινηματογράφο «Απόλλων» (Μεσολλογιου 18 παλιά πόλη), στις 18:00 μ.μ.

Ο κινηματογράφος του Ιράν γνωρίζει μια ιδιαίτερη άνθηση τα τελευταία χρόνια, με ταινίες που βασίζονται σε απλές, ανθρώπινες ιστορίες, πλούσιες σε συναίσθημα, με λιτή αλλά ρεαλιστική σκηνοθεσία. Μάλιστα, ορισμένοι σκηνοθέτες όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι και ο Ασγκάρ Φαραντί απολαμβάνουν πλέον διεθνή αναγνώριση και έχουν ήδη αρκετά βραβεία στο ενεργητικό τους.

• Η 1η ταινία θα προβληθεί τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019, έχει τίτλο «Τόσο απλά», παραγωγής 2008, σε σκηνοθεσία Reza Mirkarimi.

Η ταινία απεικονίζει μια μέρα στη ζωή της Tahereh, η οποία μοιράζεται ανάμεσα σε διάφορους ρόλους, όπως αυτός της αφοσιωμένης νοικοκυράς, της χρήσιμης γειτόνισσας και ενός εξυπηρετικού ατόμου. Η Tahereh αισθάνεται ότι είναι απαρατήρητη από όλους και κυρίως από τη δική της οικογένεια. Πρόκειται για μια ταινία που σκιαγραφεί τα εσωτερικά συναισθήματα μιας απλής καθημερινής Ιρανής.

• Η 2η ταινία θα προβληθεί τη Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2019, έχει τίτλο «Εδώ χωρίς εμένα» παραγωγής 2011, σε σκηνοθεσία Bahram Tavakoli.

Βασισμένη στο Γυάλινο Κόσμο του Τενεσί Ουίλιαμς, η ταινία αφηγείται λεπτομερώς την ιστορία της Γιάλντα, ενός ανάπηρου κοριτσιού που έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τη συλλογή γυάλινων ζώων και κρατάει μυστική την έλξη της για τον Ρέζα, τον καλύτερο φίλο του αδελφού της. Ο αδελφός της Έχσαν, του οποίου η αφήγηση μας συνοδεύει στην ταινία, γράφει ποίηση και ονειρεύεται απεγνωσμένα τη φυγή του από το Ιράν.

• Η 3η ταινία θα προβληθεί τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019, έχει τίτλο «Πισίνα ζωγραφικής» παραγωγής 2013, σε σκηνοθεσία Maziar Miri.

H Maryam και o Reza προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο στη ζωή τους, αλλά συναντούν πολλά εμπόδια που οφείλονται στη νοητική υστέρηση και των δύο. Ο γιος τους Soheil γεννήθηκε χωρίς την ίδια ιδιαιτερότητα και αρχικά δεν συνειδητοποιεί πόσο διαφέρουν οι γονείς του από τους άλλους ενήλικες, μέχρι που αρχίζει να μεγαλώνει. Αυτό οδηγεί σε επιπλοκές όταν οι δάσκαλοί του ζητήσουν από τη μητέρα του να έρθει στο σχολείο για μια συνάντηση δασκάλων-γονέων, όπου ο Soheil φοβάται ότι οι γονείς του θα τον ντροπιάσουν. Έτσι, ο Soheil περνάει όλο και περισσότερο χρόνο με τον Amirali, το γιο του δασκάλου του, και τελικά μετακομίζει μαζί τους, αφότου ο πατέρας του χάσει τη δουλειά του.

• Η 4η ταινία θα προβληθεί τη Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019, έχει τίτλο «Ένας κύβος ζάχαρης» παραγωγής 2011, σε σκηνοθεσία Reza Mirkarimi.

Η νεότερη κόρη μιας μεγάλης ιρανικής οικογένειας ετοιμάζεται να παντρευτεί. Μια ημέρα πριν την τελετή, οι κοντινοί συγγενείς μαζεύονται στον περίβολο του θείου Εζατολάχ. Το τοπίο του περίβολου είναι τέλειο για μια τέτοια καλοκαιρινή συνάθροιση, με τους πλούσιους κήπους και τους λαβυρινθώδεις διαδρόμους. Όλοι περνούν καλά: οι γυναίκες μαγειρεύουν και κουτσομπολεύουν, τα ανίψια λένε ιστορίες φαντασμάτων, τα δώρα καταφτάνουν. Μέχρι, που ένας απλός κύβος ζάχαρης αλλάζει τα πάντα.

Παράλληλα, θα προβάλλεται πριν από τις ταινίες, το ντοκιμαντέρ του Φαζίν Ρεζαγιάν «Spring Wind», που παρουσιάζει τα τουριστικά αξιοθέατα της χώρας και είναι μια παραγωγή του Υπουργείου Τουρισμού του Ιράν.

Τα τελευταία χρόνια η κινηματογραφική παραγωγή στο Ιράν, γνωρίζει μια μεγάλη άνθηση, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, καθώς ετησίως παράγονται περί τις 100-120 ταινίες όλων των ειδών. Στην κινηματογραφική αυτή έκρηξη συνετέλεσε και η μακραίωνη καλλιτεχνική παράδοση της χώρας στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες.

Αν και άγνωστος στη δύση μέχρι πρόσφατα, ο ιρανικός κινηματογράφος εξελίχθηκε σε μια ζωντανή και δημοφιλή καλλιτεχνική έκφραση, συγκροτώντας πλέον μια ισχυρή βιομηχανία. Πολλές από τις ταινίες του έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία και μνείες σε διεθνή φεστιβάλ, προσελκύοντας τον θαυμασμό του παγκόσμιου κοινού.

Το ισλαμικό κίνημα αντίστασης που αναπτύχθηκε στο Ιράν στα τέλη του ’70, ενάντια στον δυτικόφιλο Ιρανό μονάρχη, δημιούργησε μία ενδιαφέρουσα πολιτισμικά κατάσταση όταν ήρθε στην εξουσία, δίνοντας έμφαση σε έναν κινηματογράφο με στοιχεία του τοπικού πολιτισμού, όπου η βία και οι αρνητικές εκδοχές της ζωής απουσίαζαν.

Το Ιρανικό σινεμά, με τα χρόνια, διαμόρφωσε κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία σχετίζονταν με την ηλικία των θεατών στους οποίους κατ’ αρχάς απευθυνόταν, δηλαδή στα παιδιά (το Ιράν έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά ανηλίκων στο συνολικό πληθυσμό): «εμμονή» στην αφήγηση απλών και κατανοητών ιστοριών, σκηνοθετική λιτότητα, ανθρωποκεντρισμός και έντονο το στοιχείο του συναισθήματος. Η θέση των παιδιών ως πρωταγωνιστών σ’ αυτές τις ταινίες, αλλά και η παρουσία πολλών ερασιτεχνών ηθοποιών δημιούργησε ένα σινεμά από το οποίο απουσίαζε η αυτοπροβολή του ηθοποιού-σταρ και η επιτήδευση στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία.

Αν και το κοινό σήμερα είναι περισσότερο εξοικειωμένο με διάσημους, διεθνούς εμβέλειας σκηνοθέτες όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι και ο Ασγκάρ Φαραντί, υπάρχουν πολλοί ακόμα διακεκριμένοι Ιρανοί σκηνοθέτες που αξίζει κανείς να γνωρίσει τη δουλειά τους. Ανάμεσά τους οι Ρεζά Μιρκαριμί, Εμπραχίμ Χαταμικιά, Μασούντ Κιμιαεϊ, Μανί Χαγκιγκί, Μπαχράμ Ταβακολί, Πουραν Ντεραχσαντε και άλλοι.