Η Σαντορίνη και το μεγαλείο της, τα τελευταία εικοσιτετράωρα σκληρά δοκιμάζονται. Περνούν μια από τις δυσκολότερες, ίσως την απόλυτα δυσκολότερη περίοδο της ιστορίας τους. Η περίοδος αυτή με τις τραγικές δονήσεις και τους βρυχηθμούς τους υπόκωφους ωσάν κάποιου γιγάντιου προϊστορικού τέρατος, κάνει τα κύματα του ανθρώπινου εγκεφάλου να πάλλονται ασύμμετρα και εγκαθιδρύει εντός μας συνειρμούς σκοτεινούς, ασύνταχτους κι ανομολόγητους, οι περισσότεροι των οποίων είναι συνυφασμένοι με την πιο βαθειά ανθρώπινη υπαρξιακή αγωνία.
– Είναι εκπληκτικό, μονολογώ μεγαλόφωνα, πως μπορεί να συνυπάρχει η απόλυτη φυσική ομορφιά του Σαντορινιού ηλιοβασιλέματος με το συντριπτικό αίσθημα του επικειμένου θανάτου των ανθρώπων/κατοίκων! Πως γίνεται να συνυπάρχουν, η άκρα μυστηριακή αρμονία των χρωμάτων του ορίζοντα με τα ουρλιαχτά και τις κραυγές του Εγκέλαδου καθώς ανήμερος εκείνος ωρύεται με οιμωγές και λαρυγγισμούς εκεί κάτω;
Τελικά πως γίνεται η ακραία αγωνία του θανάτου να συνυπάρχει με την χρωματική τελειότητα του σούρουπου και τις ανυπέρβλητες ανταύγειες της χαραυγής;
Κι όμως ναι, μπορεί! Πέρα για πέρα σας βεβαιώνω ότι όλο αυτό είναι δυνατόν να συμβεί διότι τέτοια έλαχε να είναι η ανθρώπινη φύση! Οι δραματικές στιγμές που βιώνει τώρα δα η Σαντορίνη, μας επιβεβαιώνουν πως ναι, το πανηγύρι της ύπαρξης μπορεί να συνυπάρχει και να εναλλάσσεται με τον ίσκιο του επικειμένου θανάτου.
Η δύναμη και οι δυνάμεις που κρύβει ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι απεριόριστες, αυτό διδάσκει η ιατρική επιστήμη. Μπορεί τα μάτια σου να βλέπουν τις πέτρες καθώς κατευθύνονται προς το κεφάλι σου και συγχρόνως ο ιππόκαμπος του εγκεφάλου σου να υμνεί τις δυνάμεις της ζωής.
Η Σαντορίνη συμβολίζει το αρχέγονο σύμπλεγμα της ζωής το οποίο αφού λικνιστεί όσο περισσότερο γίνεται μέσα στην απόλυτη ομορφιά, αποδέχεται τελικά και υποκύπτει στην αποκρουστική αίσθηση του επικειμένου θανάτου.
