Με όσα βλέπω ή ακούω ότι γίνονται, στο κοντινό ή στο πιο μακρινό μου περιβάλλον, κάθε μέρα, τούτη είναι η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο νου συχνότερα από τις άλλες: Η θεόσταλτη σωματική υγεία, η ψυχική ισορροπία και η ύπαρξη εν γένει κάθε ανθρώπου με τις αξίες και τις αρχές της είναι ιερά και σεβαστά στις ανθρώπινες κοινωνίες. Μόνο στις ζούγκλες τα άγρια θεριά δεν τα σέβονται και δεν τα τιμούν…
Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι πώς γίνεται τα δάχτυλα και των δυο μου χεριών να είναι τόσο πολλά, προκειμένου να μετρήσω τα λιγοστά εναπομείναντα πραγματικά αστέρια της γης που ζουν δίπλα μας αφανή και λειτουργούν με τη ζωή τους ως οδοσήμαντρα και παραδείγματα για μίμηση· την ίδια στιγμή, τα δάχτυλά μου μοιάζουν τόσο λίγα, για να αριθμήσω τα πολυάριθμα φωτεινά αστέρια του ουρανού και τα λοιπά καθημερινά Θεία δώρα στο ανθρωπολόι, τα οποία οι άνθρωποι του καιρού μας συχνά δεν φροντίζουν έχοντας άλλες εφήμερες προτεραιότητες όμοιες με βιτρίνες εμπορικών καταστημάτων, μα καταστρέφουν εκούσια …
Και τέλος, έχοντας στο μυαλό μου τον Επιμηθέα, πάντα φροντίζω, πριχού βγω έξω από το σπίτι προς την κοινωνία, να έχω για την κυριολεκτική και τη μεταφορική βροχή προμηθευτεί αλεξιβρόχιο και για τον ήλιο αντηλιακό· αλίμονο σε όποιον κατόπιν εορτής ψάχνει μέσο προστασίας…
