Ένα τεράστιο δάκρυ ήταν η έκθεση «Ανέσπερος Μνήμη»

Είναι εκδηλώσεις που προκαλούν απλά το κοινωνικό ενδιαφέρον κι άλλες που αγγίζουν την καρδιά. Όπως  η έκθεση ζωγραφικής «Ανέσπερος Μνήμη»,με  11 γιγαντοέργα που μας παρουσίασε η Εμμανουέλα Πετρακάκη στην αίθουσα της  Περιηγητικής,και από αύριο μεταφέρεται στην Ιερά Μονή Αρκαδίου όπου θα φιλοξενηθεί  έως τις 3 Σεπτεμβρίου.

Μια έκθεση όπου η δημιουργός μας παρουσιάζει με εύγλωττο καλλιτεχνικά τρόπο,τον  ξεριζωμό και την  προσφυγιά των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή η δημιουργός. Μέχρι σήμερα όμως τη γνωρίζαμε με την επιστημονική της ιδιότητα,αυτή  της Πολιτικού Μηχανικού.

Αναμενόμενη και η επίδοσή της στα εικαστικά. Δεν μπορούσα όμως ποτέ να φανταστώ ότι κάθε  έργο της και μόνο σαν εικόνα θα μου ξυπνούσε τόσα συναισθήματα.

Κι όμως όλο το δράμα της προσφυγιάς αναδείχτηκε μέσα από τα 11 αυτά γιγαντοέργα με την απορία ορισμένων πως μια Κρητικοπούλα συναισθάνθηκε τόσο βαθειά μια τραγωδία,που δεν αναφέρεται στον τόπο της.Όλους συγκλονίζει το δράμα της ολοκαύτωσης της Ιεράς Μονής Αρκαδίου αλλά ελάχιστοι το απέδωσαν συγκλονιστικά και κατά κύριο λόγο γηγενείς.

Πως λοιπόν η καλλιτέχνις αυτή έδωσε τόσο σπαρακτικό τόνο σε κάθε βλέμμα σε όλα τα έργα της για την τραγωδία της Μικράς Ασίας; Πως μέσα από μια μολυβιά έβγαινε τόσος πόνος και τόση οδύνη ;

Η ίδια η Εμμανουέλλα είχε πει σχετικά:«Ένιωθα χρόνια την επιθυμία να αναπαραστήσω σκηνές από το δράμα των Ελλήνων της Μικρασίας, αλλά το πλήρωμα του χρόνου ήρθε πριν από 20 περίπου μήνες που αποφάσισα να ξεκινήσω να τραβάω τις πρώτες γραμμές. Είχα την ανάγκη να γίνω κι εγώ μια από τις «φωνές» εκείνων των ανθρώπων που βρέθηκαν στο «μάτι του κυκλώνα». Αν έχω καταφέρει να γίνω έστω κι ένας ψίθυρος δικός τους, θα έχω επιτελέσει το στόχο μου». Και πρόσθεσε: «Ξεκίνησα κυριολεκτικά έχοντας «άγνοια κινδύνου» απέναντι στο τεράστιο δράμα της καταστροφής και του διωγμού, αλλά αναγνωρίζοντας το βάρος της ευθύνης γι’ αυτό που τελικά αποφάσισα να επιχειρήσω».

Αναφερόμενη στην επιλογή του τίτλου της έκθεσης αλλά και στους τίτλους των 11 έργων υπογραμμίζει: «Αυτό ακριβώς θέλω να επισημάνω και με τον τίτλο της έκθεσης. Η ανέσπερος μνήμη είναι η άσβεστος μνήμη, ή αλλιώς η αιώνια μνήμη για τους νεκρούς αυτής της θηριωδίας. Συγχρόνως, σκέφτηκα, ότι τα έργα μου έπρεπε να πάρουν τα ονόματα 11 συναισθημάτων που ανάμεσα σε άλλα, ένιωσαν οι άνθρωποι που βίωσαν τη καταστροφή»

Και τα κατάφερε η κ. Πετρακάκη να αφυπνίσει τραγικές μνήμες,δημιουργώντας με κάρβουνο τα αριστουργήματα που είδαμε. Μέσα από τόσο απλή –φαινομενικά- τεχνική,  σκιαγράφησε η δημιουργός το σπαραγμό της μάνας που βρέθηκε μέσα σε στιγμές στο έλεος του Θεού με τα παιδιά της χωρίς να έχει λίγο ψωμί, να παρηγορήσει την πείνα τους και  μια γουλιά νερό να τα ξεδιψάσει.

Εκείνης της μάνας που έδωσε και από το αίμα της να βυζάξει το βρέφος της αφού το στήθος της είχε στερέψει από το γάλα.

Κι έπειτα εκείνα τα παιδιά πόσο  δεξιοτεχνικά παρουσιάστηκαν μέσα από τα έργα αυτά. Εκείνα τα προσφυγόπουλα με το τεράστιο «γιατί» στο βλέμμα που γνώρισαν όλη τη φρίκη χωρίς να έχουν φταίξει Αυτά που υπέστησαν τις συνέπειες από την ακόρεστη δίψα για δύναμη των ισχυρών και τα απαράδεκτα λάθη των πολιτικών.

Αυτά έζησαν όσα αργότερα έγραψαν τα βιβλία,τα πραγματικά γεγονότα χωρίς ωραιοποιήσεις και παραμυθίας υπερβολές. Γιατί με ποια λόγια να περιγράψεις το διασκορπισμό της οικογένειας στους τέσσερις ανέμους και στην αμείλικτη επίθεση ακόμα και των ομοεθνών από το φόβο ότι οι «πρόσφυγγες» θα τους πάρουν το ψωμί από το στόμα.

Άγριες καταστάσεις που δημιουργεί η ανασφάλεια των λαών που δεν έχουν την κατάλληλη ηγεσία όταν την χρειάζονται.

Η δημιουργός 

Η  Εμμανουέλλα  Πετρακάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ρέθυμνο.Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Εργάστηκε στην Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Ρεθύμνου για 2 χρόνια (1996-1998).Συνεργάστηκε με την Υπολογιστική Μελετητική Ε.Π.Ε. και είχε συμμετοχή  σε  στατικές μελέτες δημοσίων έργων της εταιρείας (κυρίως κτιριακά) αεροσταθμοί, αθλητικά κέντρα κ.α.

Είναι κάτοχος Μελετητικού πτυχίου Β τάξεως στις κατηγορίες, Στατικά και Συγκοινωνιακά.Ως  ελεύθερος επαγγελματίας ασχολήθηκε με στατικές μελέτες δημοσίων και ιδιωτικών έργων έως το 2014.Από το 2014 μέχρι σήμερα εργάζεται στην εταιρεία TBSPEngineering.

Είναι παντρεμένη με τον τεχνικό Η/Υ Γιώργο Μαράτο και έχει δύο κόρες.Είναι μέλος του ΤΕΕ, του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδος(Σ.Π.Μ.Ε) και της Ένωσης Διπλωματούχων Ελληνίδων Μηχανικών(Ε.Δ.Ε.Μ)

Στο παρελθόν έχει συμμετάσχει σε 2 εκθέσεις ζωγραφικής, που διοργάνωσε το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας. Συγκεκριμένα το 1996 στο Γκάζι με τίτλο «γυναίκα μηχανικός και δημιουργία»  και το 2017 στο Μαρούσι με τίτλο «Οι Μηχανικοί δημιουργούν ζωγραφίζοντας».

Είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω και μέσω της αδελφής της, αγαπητής συναδέλφου Αθηνάς Πετρακάκη, αλλά κυρίως μέσα από την ιστορική έρευνα για τον ήρωα παππού της,ο Νικόλαος Πετρακάκης , ο παππούς ανήκε στη μαρτυρική γενιά. Βρέθηκε στην Αμερική αναζητώντας καλύτερη μοίρα. Επέστρεψε όμως σύντομα,υποκύπτοντας σε μια βασανιστική νοσταλγία και δημιούργησε οικογένεια στο χωριό του.

Η μάχη της Κρήτης τον βρήκε μεσήλικα, χωρίς καμιά υποχρέωση να υπηρετήσει την πατρίδα Εκείνος όμως τα παράτησε όλα κι έτρεξε να πολεμήσει τους αλεξιπτωτιστές.Εκεί στο Λατζιμά βρήκε ηρωικό θάνατο Πέρασε καιρός όμως για να μάθουν όλοι από τυχαία γεγονότα πως ο ήρωας αυτός σκοτώθηκε για να σώσει έξι  συναγωνιστές του.

Σαν εμπειροπόλεμος που ήταν έπαιρνε πρωτοβουλίες πάνω στη μάχη. Κάποια στιγμή που είχε εγκλωβιστεί από ένα πολυβολείο με έξι συντρόφους του πήρε τη μεγάλη απόφαση να δράσει κι ο Θεός βοηθός.

Διαφορετικά όλοι οι γύρω του που πολεμούσαν θα ήταν σε λίγα λεπτά νεκροί καθώς το πολυβόλο θέριζε.Κατάφερε λοιπόν μετά από συνεννόηση με τους άλλους να αιφνιδιάσει τον πολυβολητή που άκουσε πυροβολισμό, δεν είδε από προερχόταν και σηκώθηκε να διαπιστώσει τι συμβαίνει. Αυτό περίμενε ο Πετρακάκης. Έπεσε πάνω του και τον σκότωσε. Για κακή του τύχη τον είδε κάποιος άλλος Γερμανός και του έριξε. Η βολή ήταν θανάσιμη. Ο Νικόλας έπεσε νεκρός. Οι άλλοι στρατιώτες όμως είχαν σωθεί. Και δεν το ξέχασαν ποτέ.

Και στο μνημείο του Λατζιμά, το όνομα του Νικολάου Πετρακάκη αυτό μοναδικό θυμίζει τον ηρωικό του θάνατο και τιμά το χωριό του.

Με την έκθεση «Ανέσπερος Μνήμη»γνώρισα και τη δημιουργό Εμμανουέλλα  Πετρακάκη. Και υποκλίνομαι στο ταλέντο της ως Μικρασιάτισσα.  Γιατί είδα το δράμα των προγόνων μου χωρίς επιτήδευση προκειμένου να εντυπωσιάσει.Ένα τεράστιο δάκρυ ήταν όλη η έκθεση που στάλαζε στην καρδιά κάθε επισκέπτη.

Διάβασα πολλά και καλά για την έκθεση.Άκουσα και πολλά που με ικανοποίησαν για το μέλλον αυτών των έργων. Επειδή από προσωπική πείρα γνωρίζω πόσο γρήγορα λησμονούν οι ταγοί μας τις παρορμητικές υποσχέσεις, θα ευχόμουν άμεσα να δω να υλοποιούνται τα ανακοινωθέντα. Κι αυτή η έκθεση,η «Ανέσπερος Μνήμη»της προσφυγιάς, να διατηρηθεί σε κάποια  περίοπτη θέση,γιατί το ΑΞΙΖΕΙ.

Έτσι θα δικαιώσουμε και τη δημιουργό που με την πρώτη της αυτή εμφάνιση κιόλας αφήνει έντονο αποτύπωμα στο πολιτιστικό μας γίγνεσθαι με πολλές υποσχέσεις για το μέλλον που ευχόμαστε να μας δώσουν τις ίδιες συγκινήσεις.