Aπ’ τα κουμπάκια ανάμεσα…

Μάτια που κραύγαζαν από μόνα τους λέξεις χαράς, από την απρόσμενη ετούτη συνάντηση.
Ήταν μια παλιά γνωστή κυρία και κατά κάποιο τρόπο φίλη από το παρελθόν, με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που την ταλαιπωρεί εδώ και καιρό, στερώντας της το δικαίωμα να επικοινωνήσει όπως εκείνη θα επιθυμούσε, ή μάλλον, όπως εκείνη γνώριζε να κάνει τόσο επιτυχημένα στο παρελθόν.
Γνώριζα ότι δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάποιο είδος λεκτικής επικοινωνίας εκτός του ελαχίστου και επαναλαμβανόμενου μοτίβου λέξεων και ήχων.
Σύντομα και πριν καλά καλά το συνειδητοποιήσω, βρεθήκαμε να συνταξιδεύουμε προς Ρέθυμνο καθισμένες πλάι πλάι.
Αναρωτιόμουν συνεχώς, πως στην ευχή θα περνούσε μια και μισή ώρα περίπου, δίπλα σε ένα πλάσμα που εκείνο διψούσε για επικοινωνία ενώ εγώ είχα γεμίσει ήδη εσωτερικά ερωτήματα αλλά και ενοχές. Από τη μία για το πώς θα κατάφερνα να την κάνω να αισθανθεί όσο γίνεται πιο άνετα εκείνη και από την άλλη επειδή έπιασα τον εαυτό μου να «δυσαναχετεί» κάπως, αφού θα έχανε την απογευματινή εκείνη ραστώνη της Ανοιξιάτικης διαδρομής, επάνω στα άνετα καθίσματα του λεωφορείου που ήδη είχε αρχίσει να καταπίνει τα χιλιόμετρα μαζί με τις ανησυχίες μου…
Ο καιρός ήταν πολύ «γλυκός» και ο ήλιος φώτιζε με περισσή λαμπρότητα την παιχνιδιάρικη και φρεσκοξυπνημένη από το χειμωνιάτικο λήθαργο φύση, σκορπίζοντας αισιοδοξία και κέφι για ζωή. Πράσινο και γαλάζιο συνταξίδευαν μαζί μας, σε εναλλαγές ή συμπτύξεις τοπίων και ασφάλτου.
Χωρίς να απασχολήσω άλλο τον εαυτό μου με ανησυχίες, παραδόθηκα στον αυθορμητισμό της στιγμής.
Θεώρησα καλό να αφήσω εκείνη να κάνει τα πρώτα δειλά βήματα επικοινωνίας. Ακολουθούσα τις αντιδράσεις της επιστρατεύοντας όλη μου τη διαίσθηση, προκειμένου να είμαι σε θέση να κατανοήσω καλύτερα αυτά που ήθελε να μου εκφράσει κατά διαστήματα, μέσα από τα λιγοστά λόγια που έβγαιναν από το στόμα της.
Δεν είπαμε πολλά όπως ήταν φυσικό… κάποιες απλές γυναικείες συνεννοήσεις μεταξύ μας και έπειτα….
Έπειτα….απλά αφέθηκα να αισθανθώ όλη εκείνη ην τρυφερότητα και τον πλούτο που έκρυβαν τα μάτια και τα χέρια της. Ήταν κάτι το απίστευτα συγκινητικό αυτό που με διαπέρασε όταν κοιταχτήκαμε και οι δυο στα μάτια…Έτσι απλά… Χωρίς λόγια… χωρίς περιττές ευγένειες και τυπικότητες…
Απλά κοιταχτήκαμε… και αυτό ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό επικοινωνιακό κοίταγμα. Ήταν η ιδία η ουσία του Σύμπαντος… ήταν εκείνη η εσωτερική, η ανώτερη επικοινωνία που μόνο οι ψυχές των ανθρώπων γνωρίζουν καλά και έχουν τον τρόπο να συνδέονται.
Κρατώντας μου το ένα χέρι σφιχτά, με το άλλο δειλά με χάιδευε, κοιτάζοντάς με πάντα βαθειά μέσα στα μάτια με μια απίστευτη γλυκύτητα και τρυφερότητα. Και αυτό επαναλαμβανόταν κατά τακτά διαστήματα στη διάρκεια της μια περίπου ώρας μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Τελικά αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν ένα απρόσμενο ταξίδι που γέμισε και τις δυο, συναισθήματα πολύτιμα, γαλήνης και τρυφερότητας. Ένα ταξίδι πληρότητας, αφού κάθε μια από μας, βίωσε ένα συναίσθημα που σίγουρα δεν έκρυβε καμιά υστεροβουλία.
Ήταν ένα μικρό-μεγάλο μάθημα για μένα όταν συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά (το γνώριζα αλλά απλά το επιβεβαίωσα) ότι δεν θα πρέπει ποτέ μα ποτέ να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους και να μην απαρνιόμαστε εσωτερικά η εξωτερικά κάθε είδους επικοινωνία.
Πάντα, μα πάντα, κάτι παίρνουμε από όλες τις ηλικίες, από όλες τις διαφορετικές «ύλες» ανθρώπων, με προβλήματα ή χωρίς, με χρώμα ή όχι, ακόμα και αν κάποιοι φαίνονται κάπως ακατέργαστοι στα μάτια μας. Κάτι τους δίνουμε επίσης και εμείς… αυτό ακριβώς που ο καθένας από εμάς διαθέτει και συντηρεί μέσα του.
Είναι ένας τρόπος για να μεταφέρονται με κάθε τρόπο, ιδίως εσωτερικά, σαν πνεύματα που είμαστε, μαθήματα ζωής και ενέργειες που μόνο θετικές δονήσεις έχουν να προσφέρουν στην ύπαρξή μας στο σύντομο αυτό ταξίδι, μέχρι το απόγειο της εξέλιξής μας.
Ίσως εγώ να είμαι υπερευαίσθητη… όμως αυτό που αισθάνθηκα σε όλη τη διαδρομή, γνωρίζω μέσα μου ότι δεν ήταν μόνο δείγμα δικιάς μου ευαισθησίας… αλλά το ίδιο το συναίσθημα της Αγάπης που πάντα βρίσκει τον τρόπο να τρυπώνει στις καρδιές μας… αν ίσως λίγο βοηθήσουμε κι εμείς.
Εδώ θα θυμηθώ κάποιους σκόρπιους στίχους από τραγούδι αγαπημένης ερμηνεύτριας, που αισθάνομαι ότι καλύπτει όσα εγώ δεν κατάφερα ως τώρα, με τα δικά μου λόγια να εκφράσω:
«Τι κι αν φοράς πουκάμισο που ως το λαιμό κουμπώνεις
με πόδι αλαφροπάτητο η αγάπη σε ζυγώνει
Αργά… η αγάπη τρυπώνει
Τι κι αν σε κάστρο απάτητο ο άνθρωπος το νου διπλά κλειδώνει
Απ’ τα κουμπάκια ανάμεσα η αγάπη θα τρυπώνει….»
Ας δώσουμε λοιπόν περισσότερο χώρο στην αγάπη ώστε να μπορέσει να απλωθεί και να εξελίξει όλα τα ανθρώπινα πλάσματα του κόσμου ετούτου, ξεκινώντας από πού αλλού; Από τον ίδιο τον εαυτό μας.