Του γιοφυριού της Ειρήνης
Μετά την «Καταιγίδα»,
κάτω απ’ το ουράνιο τόξο
και ακριβώς στο σχήμα του
ένα γεφύρι αρμολόγησε η Ειρήνη
– με πέτρες «κουμπωμένες» τέλεια
κι ένα κλειδί διπλά διακοσμημένο
με δύο έκτυπα ενωμένα χέρια -,
ώστε να σμίγουν οι αντίπαλοι
στου ποταμού τις όχθες
σαν γείτονες καλοί.
* * *
Τη νύχτα ήλθαν πάλι
η Βία και οι χαλαστές της
με βαριοπούλες και κασμάδες
κι έκαναν τρόχαλο τη γέφυρα
στου ποταμού τη μαύρη κοίτη!
Άρχισαν να κραυγάζουν την αυγή
πάλι τα φιλοπόλεμα συνθήματά τους,
να τρίζουνε τα δόντια οι μεν στους δε
και κόκκινο να βάφουν το ποτάμι,
που κουβαλούσε τσακισμένη
τη λύρα της Ειρήνης!…
Πόλεμος δίχως τέλος
Πόσο διδάσκεται η ανθρωπότητα,
απ’ τα δεινά και τις οδύνες του Πολέμου;
Τον πύρινο όλεθρο, τις βιβλικές καταστροφές,
τις εκατόμβες των νεκρών και των τραυματιών,
τις οιμωγές ανάμεσα στα χαρακώματα του Χάρου,
τις κακουχίες των ρακένδυτων και ψυχικά ρακών,
τις φρικώδεις ευωχίες των γυπών και των κοράκων
στα παραφορτωμένα τραπεζοπεδία των μαχών,
την πείνα, την ορφάνια και την προσφυγιά,
τα μοιρολόγια των άμοιρων μανάδων,
τις άπειρες ανάπηρες φιγούρες
και μνήμες εφιαλτικές;
* * *
Ο Πόλεμος αναρριπίζεται,
αναθερμαίνεται και μαίνεται
χωρίς φειδώ σε ρύπους ή ριπές,
αλλάζοντας απλώς τις φιδοπουκαμίσες του!
Η Ιστορία, τελικά, διδάσκει πως ο άνθρωπος,
(ο κατά τ’ άλλα αυτοαποκαλούμενος «σοφός»)
καθόλου δεν διδάσκεται από την Ιστορία του!
Πώς να ’ρθει η Ειρήνη
Πώς μπορεί να ’ρθει η Ειρήνη με
τ’ «οφθαλμόν αντί οφθαλμού»
και το «Οδόντα αντί οδόντος»
ή τα ασύμετρά τους:
«Οφθαλμούς αντί οφθαλμού»
και «Οδόντας αντί οδόντος»;
Πώς μπορεί να ’ρθει η Ειρήνη
μέσω εκδικητικότητας και όχι
αυτοκριτικής και Δικαιοσύνης;
Πώς μπορεί να ’ρθει η Ειρήνη,
αν ξεγυμνώνονται τα γεγονότα
απ’ την ιστορικότητά τους
και διαρκώς συγχέονται
τα αίτια με τα αιτιατά,
οι θύτες με τα θύματα
και η επιθετικότητα
με την αυτοάμυνα;
* * *
Πώς μπορεί να ’ρθει η Ειρήνη,
εάν η Δύναμη αρνείται να ταχτεί
στης ιστορίας τη σωστή πλευρά, τα
γεγονότα πάντα κρίνοντας ταγμένα
στον άξονα αλληλοδιαδοχής τους,
χωρίς να χάνει την αφετηρία τους
μα και χωρίς να κάνει αβαρία
στην όποια βαρβαρότητα.
ΑΝτιπολεμικά… πετάγματα
Αν οι σφεντονιστές πετούσαν πέτρες
για να τρυγούν τα καρποφόρα δέντρα
Αν οι ηνίοχοι πετούσαν τα δρεπάνια
απ’ τα δρεπανηφόρα άρματά τους
στους θεριστές των σιτηρών
Αν οι καταπελτιστές πετούσαν
τα λιθάρια τους για γέφυρες
Αν άλλοι πετούσαν τα τόξα τους
σε κυνηγούς, σε κρεοπώλες τα σπαθιά
και τα τσεκούρια τους σε ξυλοκόπους,
θα ’χε γραφτεί η Ιστορία διαφορετικά!
* * *
Αν τα κανόνια τους τα τανκς πετούνε
και γίνουνε απλώς οδοστρωτήρες
Αν απ’ τα πολεμόπλοια πετούνε
λευκοπερίστερα αντί για drone
Αν πέταγαν τα αεροπλάνα
για να ρίχνουν μάνα εξ ουρανού
και όχι βόμβες μαυροφορεμού μανάδων
Αν οι ισχυροί πετούνε τα σχέδια πολέμου
αντί τις συμφωνίες «διαρκούς ειρήνης»
Αν του δικαίου η πυγμή πετάει
έξω από το ρινγκ το δίκαιο της πυγμής
Αν στη χωματερή πετάει η Παιδεία
την προκατάληψη και το φανατισμό
μέσω της γνήσιας μόρφωσης,
η Ιστορία θα γραφτεί
τελείως διαφορετικά!
