Οι εσωκομματικές διαδικασίες στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ολοκληρώθηκαν με τις ψηφοφορίες της Κυριακής 15 Μαΐου, που επικύρωσαν την απόλυτη κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα, όχι γιατί ήταν ο μοναδικός υποψήφιος, αλλά γιατί με τη δική του προσωπική μάχη κατάφερε να φέρει στις κάλπες πάνω από 150.000 ανθρώπους και υπερπολλαπλασιάσει τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφοντας το ιστορικό ρεκόρ για κόμμα της Αριστεράς στην Ελλάδα των 172.000 μελών. Γεγονός που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι όπως και το σχεδόν 32% στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου του 2019 οφείλεται στο πολιτικό χάρισμα του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι που του αναγνωρίζουν οι αντίπαλοί του εντός και εκτός των τειχών.
Μετά από αυτή την κοινότοπη διαπίστωση, αξίζει έστω και πρόωρα να δούμε ποιες πολιτικές αλλαγές κομίζουν οι χθεσινές διαδικασίες. Πρώτον, και με βάση τα παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μετατρέπεται, πλέον, σε ένα μαζικό κόμμα, που πια δεν μπορεί να το κατηγορήσει κανείς ότι ελέγχεται από αυτό το «δαιμονοποιημένο» – δυστυχώς καθ’ υπερβολή – 3% που συνεχώς του προσάπτουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, καθώς και οι πασοκογενείς ψηφοφόροι του κόμματος. Τα πράγματα από χθες έχουν αλλάξει τόσο σε στατιστικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είχε ασκήσει εξουσία, αλλά τώρα ενηλικιώνεται σε κόμμα εξουσίας, σύμφωνα με τα ελληνικά και ευρωπαϊκά πρότυπα.
Ένα δεύτερο ζήτημα είναι ότι αν επιβεβαιωθούν τα αποτελέσματα για την Κεντρική Επιτροπή, νέοι άνθρωποι, όπως η Έφη Αχτσιόγλου που π.χ. συνδιαλεγόταν πολιτικά με τους 53 ή ο Διονύσης Τεμπονέρας που έχει χαρακτηριστεί «πασοκογενής», καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις σε σταυροδοσία, χωρίς να καλλιεργούν εσωκομματικό διχαστικό λόγο, δημιουργώντας μια νέα «τάση» ενωτική όπου ο καθένας έχει την άποψή του και τη δική του δημόσια παρουσία, ζυμώνεται στο πλαίσιο του κόμματος, κάνοντάς το πιο ελκυστικό στους πολίτες που μόλις χθες ψήφισαν και δεν τους ενδιαφέρουν οι εσωτερικοί διαγκωνισμοί που μόνο φθορά προκαλούν.
Αυτή είναι η αισθητική που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα στο πως βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ οι πολίτες και όχι δημόσιες αναρτήσεις που υπερτονίζουν τη διαφορά από τον «ανώνυμο» δεύτερο στο ζήτημα των ψήφων στην περιφερειακή ενότητα που ανήκει κάποιος. Εξάλλου, ο πρώτος οφείλει πάντα να είναι και ο πιο γενναιόδωρος απέναντι στους συνυποψήφιούς του. Εκεί κρίνεται, μαζί βέβαια με την πολιτική του δράση, την αποτελεσματικότητα, το όραμά και την εντιμότητά του, συστατικά στοιχεία που συγκροτούν την πολιτική αισθητική και οντότητα όλων αυτών που εκτίθενται στη δημόσια σφαίρα και στην ψήφο των πολιτών.
Και μιας και η αφορμή για την προηγούμενη παράγραφο είναι η Περιφέρεια της Κρήτης καλό είναι, χωρίς να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι όταν μπαίνεις στο γήπεδο θα πρέπει να «λερώσεις και το σορτσάκι», να υπενθυμίσουμε αυτό το διαχρονικό μήνυμα που είχε στείλει προς όλες τις κατευθύνσεις, ένας από τους σημαντικότερους Κρητικούς όλων των εποχών, ο Μάνος Χατζηδάκης: «Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός»…
