Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ονομάζομαι Βασίλης Παπαδόπουλος. Είμαι ένας επιζών από την τρίτη ομαδική εκτέλεση που έγινε στην παραλία Μισιρίων.
Έχουν περάσει 81 χρόνια από τότε – 24 Μαΐου του 1941 μέχρι σήμερα – όταν μας έφεραν όλα τα γυναικόπαιδα σε αυτό το σημείο, χωρίς να ξέρουμε τον λόγο.
Καθίσαμε στην άμμο και μας φρουρούσαν οι Γερμανοί με τα πολυβόλα στο χέρι. Μετά από πολύ ώρα ήρθε ένας Γερμανός κρατώντας ένα χαρτί και το έδωσε στους Γερμανούς που μας φύλαγαν. Το χαρτί έγραφε να μας πάνε για εκτέλεση. Όταν το πήραν οι Γερμανοί, άρχισαν να μας κλωτσούν με την μπότα και με τα πολυβόλα για να πάμε στην παραλία. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, πάνω από 90 χρόνων, δεν μπορούσε να ακολουθήσει και το εκτέλεσαν επιτόπου. Τότε κατάλαβαν και οι μεγάλοι ότι πάμε και εμείς για εκτέλεση. Εδώ αρχίζουν οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα κλάματα. Αγκάλιαζε ο ένας τον άλλον και κλαίγανε και φιλιόντουσαν.
Εγώ δεν ξεχνώ τα τελευταία λόγια της μάνας μου που μας φιλούσε και μας αγκάλιαζε. Τότε είπε στον πατέρα μου, στη γιαγιά μου και στη θεία μου, λέξεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είπε όποιος έχει την τύχη να ζήσει, να φροντίσει τα παιδιά. Έτσι και έγινε.
Σκοτώθηκαν τρεις γυναίκες και σώθηκαν τρία άτομα: εγώ ο πατέρας μου και ο αδερφός μου.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω των Γερμανών τα βόλια γιατί εκαταστρέψανε Μισίρια και Περιβόλια.
Ποτέ να μην ξανάρθουν τέτοιες κακές ημέρες γιατί μείνανε πολλά παιδιά ορφανά, άλλα από μάνες και άλλα από πατεράδες
Θεατρικά δρώμενα και συναυλία μαθητών για τους Τέσσερις Μάρτυρες
Με μεγάλη συμμετοχή πραγματοποιήθηκε, το απόγευμα της Τετάρτης, 24ης Απριλίου 2024, στην αίθουσα «Παντελής Πρεβελάκης» του Ωδείου Ρεθύμνου, Επετειακή Εκδήλωση...