Αν μη τι άλλο έχουμε περιέλθει εδώ και καιρό σε κατάσταση κοινωνικής και πολιτικής αποδόμησης των «κατεστημένων» που επιβλήθηκαν περίπου νομοτελειακά μέσα από την ρεκλάμα προσώπων και πραγμάτων που προφανώς με ιδιοτέλεια έφτιαχναν «φωτοστέφανα» για να «πουλήσουν» στο κοινό κατόπιν πανάκριβα τις «αγιογραφίες» αυτών των προσώπων.
«Μωυσήδες», «Σωτήρες», και λοιποί «εθνο-ευεργέτες» βρίσκονταν καθημερινά στα πληρωμένα «στασίδια» των τηλεοπτικών καναλιών και επένδυαν με την παρουσία τους τις επιφυλλίδες των «έγκριτων» σελίδων του ημερήσιου, περιοδικού έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου!
Πόσο εύκολο αλήθεια είναι να φιλοτεχνείς σήμερα το «προφίλ» κάποιου προσώπου που τυγχάνει να έχει προσβάσεις ή επιρροή στην κοινωνική και πολιτική πυραμίδα; Νομίζω αρκετά εύκολο, ειδικά όταν τα πάντα ελέγχονται.
Οι «αναθυμιάσεις» έρχονται από παντού και ρυπαίνουν την ήδη επιβαρυμένη ατμόσφαιρα, πολιτική και κοινωνική! Ο «αντίλογος» στον καταιγισμό καταγγελιών είτε αυτές αφορούν τις υποκλοπές, είτε τα διάφορα «ιδρύματα» πρόνοιας – που ειρήσθω εν παρόδω – θα έπρεπε όλα αυτά να λειτουργούν με την αποκλειστική κρατική φροντίδα και τον αντίστοιχο έλεγχο, αφού το κάθε «κράτος» δεν έχει διακοσμητικό ρόλο, αλλά γι αυτές τις λειτουργίες ακριβώς υπάρχει , είναι το εξής «αφοπλιστικό» επιχείρημα: «Είναι δυνατόν εγώ να κάνω κάτι τέτοιο;»
Δηλαδή, αναρωτιέται ο πρωθυπουργός: «Είναι δυνατόν εγώ να παρακολουθώ συνεργάτες, φίλους και αντιπάλους;». Αντίστοιχα αναρωτιέται ο ιερωμένος της «Κιβωτού»: «Είναι δυνατόν εγώ να γνώριζα για κακοποιήσεις;»
Υπεράνω υποψίας άπαντες, καθώς δεν είναι δυνατόν ευυπόληπτοι άνθρωποι να πράττουν οτιδήποτε «μεμπτόν»! Πώς είναι δυνατόν προβεβλημένα πρόσωπα να «ολισθαίνουν» σε πράξεις, παραλείψεις ή συμπεριφορές έξω από την «αγιογραφία» που ήδη τόσο επιμελημένα έχει φιλοτεχνηθεί γι’ αυτό; Ωστόσο τίποτα δεν είναι δεδομένο, αλλά και τίποτα εξ’ ορισμού δεν απαλλάσσει κανέναν, όσο καλό «άλλοθι» κι αν διαθέτει…
Έχουμε την αίσθηση ότι πλέον ζούμε ως πολίτες και ως μέλη της ίδιας κοινωνίας σε έναν ιδιότυπο «θάλαμο αερίων» που οι αναθυμιάσεις πλέον αρχίζουν να μας αρρωσταίνουν ∙ και μάλιστα βαριά!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος – συγγραφέας
