Ο λόγος για το πολιτικό μας σύστημα-όπως εκφράζεται και εκπροσωπείται από την κυβερνητική πολιτική – το οποίο, δυστυχώς, δεν θα έπαιρνε άριστα σχετικά με την αντιμετώπιση της διαφορετικότητας στον δημόσιο βίο. Τω όντι, δεν θα έπρεπε να βλέπει την τελευταία κατ’ επιλογή, μονάχα στα στενά πλαίσια ορισμένων παγιωμένων μορφών της, αλλά με αποδοχή κάθε εν δυνάμει εκφάνσεώς της, πόσο μάλλον, όταν η τελευταία αφορά και χαρακτηρίζει ένα σχετικά ευάριθμο κοινό.
Θυμόμαστε, βέβαια, τις μαύρες μέρες του εγκλεισμού λόγω του κορωνοϊού, τότε που για να πάρει κάποιος την άδεια της πολυπόθητης εξόδου, έπρεπε να στείλει με το κινητό του sms, ώστε αυτό να φαίνεται πάνω στο τηλέφωνο για τον ενδεχόμενο έλεγχο. Εναλλακτικά, σε όσους δεν είχαν κινητό, δινόταν η δυνατότητα της ιδιόχειρης σύνταξης σχετικής βεβαίωσης. Ορθώς τότε η κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας τη δυσχέρεια χρήσης των προηγμένων τεχνολογικών μέσων από ένα μεγάλο μέρος των ηλικιωμένων πολιτών, τους απάλλαξε από το αδιέξοδο.
Όμως σήμερα, πηγαίνεις να κάνεις τη φορολογική σου δήλωση και σου λένε ότι χωρίς κινητό (όπου η ΑΑΔΕ θα σου στείλει έναν κωδικό επιβεβαίωσης, ή κάτι τέτοιο) δεν γίνεται να την υποβάλεις. Σε υποχρεώνουν, δηλαδή, να έχεις κινητό τηλέφωνο! Αδιαφορώντας, αν γνωρίζεις να το χειρίζεσαι και, το σημαντικότερο, αν θέλεις να έχεις τέτοιο πράγμα.
Και να ’ταν μόνο το κινητό, πάλι καλά. Αλλά να δούμε και την υποχρεωτική επέκταση της αποδοχής της ψηφιακής επέλασης στις ποικίλες φάσεις των συναλλαγών με το Δημόσιο και τις Τράπεζες. Που, ειδικά για τους ηλικιωμένους, αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα. Πού τώρα κείνοι ν’ αφομοιώσουν μιαν επιστήμη, είτε, έστω, ν’ απομνημονεύσουν επιμέρους κινήσεις και ενέργειες. Μέσα σε προχωρημένη ηλικία – φαντάσου, πεδίο μαθήσεως λαμπρόν.
Έρχεται, λοιπόν, το κράτος σήμερα, δίχως ποτέ να τους έχει παράσχει οποιαδήποτε σχετική εκπαίδευση (κάτι, φυσικά, ανύπαρκτο και συνεπώς αδύνατο να είχε συμβεί στη νεανική τους ηλικία) και απαιτεί από αυτούς να προσαρμοστούν, να σπάσουν το κεφάλι τους και να τα βάλουν μέσα. Ενώ, κανονικά, έπρεπε να είχε προνοήσει ειδικά γι αυτή την ευάριθμη κατηγορία πολιτών, να υπόκειται σε ξεχωριστή αντιμετώπιση, με άλλα λόγια να είναι ένα σωστό κράτος πρόνοιας.
Να το επαναλάβουμε: Η ανεκτικότητα στο διαφορετικό, δεν αρκεί να αγκαλιάζει μόνο κάποιες κατηγορίες ανθρώπων κατ’ επιλογήν. Απαιτείται να εκτείνεται σε όλο το φάσμα του διαφορετικού, τουλάχιστον όπου βρίσκεται ένας ικανός αριθμός ατόμων, όπως είναι οι ηλικιωμένοι (που είναι σήμερα πολύ δυσαρεστημένοι).
Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν εδώ- κατ’ ουσία-δεν πρόκειται ακριβώς για μορφή του διαφορετικού, αλλά, απλά, για την αναπόφευκτη αδυναμία ή, έστω, σοβαρή δυσχέρεια της μεγάλης ηλικίας να μάθει και αφομοιώσει καινούρια και σύνθετα πράγματα.
