Στη δημοκρατία ή μετά-δημοκρατία, όπως την αποκαλούν κάποιοι, κεντρικό ρόλο πλέον παίζουν οι … «επώνυμοι»! αδόκιμος σίγουρα όρος, αφού όλοι έχουμε το επώνυμό μας, ωστόσο με τον όρο αυτόν αναφερόμαστε σε όσους έχουν δημόσια προβολή και «αναγνωρίζονται» εύκολα από τους πολίτες. Τηλεπερσόνες, «πανελίστες», «αναλυτές», αθλητές ή αθλήτριες, καλλιτέχνες, μοντέλα, δημοσιογράφοι είναι οι «προνομιούχοι» που φέρουν την ετικέτα του «επώνυμου» ή της «επώνυμης» και μέσω αυτής της αναγνωρισιμότητας μπορούν εύκολα να αναρριχηθούν εκεί που ο μέσος πολίτης, όσο ικανός, ταλαντούχος ή άξιος κι αν είναι δεν θα το καταφέρει ποτέ.
Οι πρόσφατες ευρωεκλογές αποτελούν άλλο ένα τεκμήριο των προαναφερθέντων, αλλά κυρίως άλλο ένα τεκμήριο για το πόσο «ρηχά» συμπεριφέρονται οι Έλληνες πολίτες – αν και το φαινόμενο μάλλον δεν είναι μόνο εγχώριο – να επιλέγουν με … «τηλεοπτικά» κριτήρια τους εκπροσώπους των κομμάτων στην Ευρωβουλή. Σκόπιμα δεν αναφέρομαι σε εκπροσώπους της χώρας μας, διότι οι εκλεγμένοι ευρωβουλευτές εντάσσονται άμεσα στο Ευρωκοινοβούλιο όχι σε «εθνικές» ομάδες αλλά σε κοινοβουλευτικές (χριστιανοδημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, πράσινοι, κ.λπ.).
Οι εν λόγω λοιπόν «επώνυμοι» ξαφνικά βρίσκονται στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων και αποτελούν το «μήλον της έριδος» για τα κόμματα προκειμένου να εξασφαλίσουν την ένταξή τους σε αυτά και να πορευτούν στα σίγουρα σε μια επίσης απόδειξη ότι αυτά πλέον δεν λειτουργούν με κριτήρια ιδεών, αξιών, πολιτικής σκέψης κλπ, αλλά με αμιγώς χρησιμοθηρικά και κομματικού οφέλους, αν και δεν αντιλαμβάνονται ή μάλλον το αντιλαμβάνονται ότι έτσι πλήττεται η αξιοπιστία της ίδια της πολιτικής που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Είναι τα ίδια κόμματα που κατά τ’ άλλα «καταγγέλλουν» την απειλή του λαϊκισμού!!!
Το πόσο μπορεί να ανταπεξέλθει τώρα μια καλλίγραμμη τηλεπερσόνα, κάποιος φλύαρος δήθεν «αναλυτής», κάποιος παρουσιαστής, τραγουδιστής, περφόρμερ ή «μοντέλο», ένας μπασκετμπολίστας ή ποδοσφαιριστής στα νέα του καθήκοντα που ουσιαστικά του επιβλήθηκαν απ’ το κόμμα με ανταποδοτικά βέβαια οφέλη για τους ίδιους, είναι ένα ερώτημα. Θα μου πείτε γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα ανάμειξής τους στην πολιτική; Προφανώς και έχουν αρκεί όλο αυτό να μην γίνεται «παρά φύση», γιατί έτσι ακριβώς γίνεται. Αυτή εν τέλει η «εμπορευματοποίηση» της πολιτικής, διότι περί αυτού πρόκειται μήπως είναι ένας ακόμα λόγος που στέλνει τους νέους κυρίως στις παραλίες αντί για τις κάλπες; Μήπως για κάποιους λιγότερο ευάλωτους στη σαγήνη των ΜΜΕ, είναι αποκρουστικό ή και γελοίο το να πρέπει να ακολουθούν τη «γραμμή» του κόμματος για να ενισχυθεί ο «επώνυμος» που συστρατεύτηκε με τα «ιδανικά» (;) του αρχηγού προκειμένου να πάμε ακόμα πιο «μπροστά»;
Το φαινόμενο των «επωνύμων» εν κατακλείδι δεν δηλώνει την ανυπαρξία της πολιτικής και των πολιτικών, αλλά δυστυχώς και την ανεπάρκεια των πολιτών.
